Pyetja:
Unë jam një grua muslimane 50 vjeçe. U njoha me një burrë të divorcuar dhe në pension, i cili është 54 vjeç. Ajo që më bëri ta pëlqej shumë është fakti se ai është i përkushtuar fetar, por është i varfër. Duke qenë se jam i përkushtuar edhe në aspektin fetar, dua të mbroj dëlirësinë time dhe të martohem me të edhe pse është i varfër, por nëna ime mendon se nuk e miraton atë sepse është i varfër. Nëse martohem me të, a do të mëkatoj? A do të shpërblehem nëse shpenzoj për burrin tim? Mehri im do të jetë një unazë e thjeshtë prej ari, sepse nuk jam materialiste dhe dua të bëj mirë për hir të Allahut. Ju lutem vini re se unë jam divorcuar për 20 vjet dhe kam refuzuar të martohem në mënyrë që të mund të rris vajzën time që tani është 20 vjeç. Edhe unë po kujdesesha për babanë tim të dashur derisa ndërroi jetë (Allahu e mëshiroftë dhe të gjithë muslimanët) dhe ai ishte i kënaqur me mua kur vdiq. Tani ndjej se kam nevojë për një burrë. Ju lutem më këshilloni, Allahu ju shpërbleftë me të mira.
***
Përgjigjja:
Nëse ky burrë është i përkushtuar fetar dhe me karakter të mirë, nuk ka asgjë të keqe që të martoheni me të, edhe nëse ai është i varfër, për shkak të transmetimit të Ebu Hurejres (Allahu qoftë i kënaqur me të), se Pejgamberi ﷺ ka thënë: ”Nëse iu vjen juve dikush të cilit ia pëlqeni fenë dhe moralin, atëherë martojeni (vajzën me të), e nëse nuk e bëni këtë, do të ketë trazira në tokë dhe shkatarrim të madhë.” [1]
Nuk ka asgjë të keqe që ai të marrë nga pasuria jote me pëlqimin tënd dhe do të kesh shpërblimin për të shpenzuar për të dhe për ta trajtuar me mirësi. Allahu thotë: “.. e në qoftë se ato nga vullneti i vet ju falin diçka nga ajo, atëherë hajeni atë hallall të mirë.” (Nisa: 4)
Varfëria nuk është asgjë për t’u turpëruar, sepse pasuria vjen e shkon dhe një i varfër mund të bëhet i pasur. Allahu thotë: “Dhe martoni të pamartuarat (të pamartuarit) edhe robërit e robëreshat tuaja që janë të ndershëm e të ndershme. Nëse janë të varfër, Allahu i begaton nga mirësitë e Tij, Allahu është bujar i madh, i gjithëdijshëm.” (Nur: 32)
Ju duhet ta bindni nënën tuaj dhe t’i shpjegoni asaj se pajtueshmëria nuk është çështje parash, por është devotshmëri dhe vepra të drejta. Nuk ka mëkat për ty edhe nëse nëna jote këmbëngul në mendimin e saj dhe ti mendon se dëshiron të martohesh me të, por është thelbësore që të jetë prezent veliju (kujdestari) yt në mënyrë që martesa të jetë e vlefshme, sepse Pejgamberi ﷺ ka thënë:“Nuk ka (e vlefshme) martesë pa velij.” [2]
Kujdestari i gruas mund të jetë babai i saj, pastaj djali i saj, pastaj vëllai i saj, pastaj nipi i saj (djali i vëllait), pastaj xhaxhai i saj, pastaj kushëriri i saj (djali i xhaxhait), sipas afërsisë. Nëse ajo nuk ka kujdestar, atëherë kujdestari i saj për martesë është kadiu (gjykatësi), sepse Pejgamberi ﷺ ka thënë: “Në qoftë se ajo nuk ka një velij, atëherë sundimtari është velij i atij që nuk ka velij” [3]
Nëse një grua përpiqet të martohet dhe e lehtëson mahrin, kjo është shenjë e urtësisë dhe mendimit të mirë nga ana e saj. E lusim Allahun që t’ju lehtësojë dhe t’ju udhëzojë në rrugën e drejtë.
Dhe Allahu e di më së miri.
islamqa.info
—————-
[1] Tirmidhiu (1084). I klasifikuar si hasen nga Albani në Sahih al-Tirmidhi.
[2] Ebu Daudi (2085), Tirmidhiu (1101) dhe Ibn Maxheh (1881), nga Ebu Musa el-Eshari, dhe i klasifikuar si sahih nga Albani në Sahih el-Tirmidhi.
[3] Ahmedi (24417), Ebu Davudi (2083), Tirmidhiu (1102); klasifikuar si sahih nga Albani në Sahih el-Xhami’ (2709).
