Duke u ngritur nga rukuja themi:
سَمِعَ اللهُ لِمَنْ حَمِدَهُ.
Semi’all-llãhu limen ḥamideh!
(Allahu e pranon lavdinë e atij që i bën lavdi!).[1]
Kur ngrihemi plotësisht në këmbë themi:
رَبَّنَا وَلَكَ الْحَمْدُ، حَمْدًا كَثيرًا طَيِّبًا مُبارَكًا فِيه.
Rabbenã we lekel-ḥamdu ḥamden kethĩran ṭajjiben mubãraken fĩhi.
(Zoti ynë, Ty të takon lavdia, lavdi e panumërt, e dëlirë nga syfaqësia dhe e pafundme).[2]
مِلْءَ السَّمَوَاتِ وَمِلْءَ الأَرْضِ، وَمَا بَيْنَهُمَا، وَمِلْءَ مَا شِئْتَ مِنْ شَيءٍ بَعْدُ. أَهلَ الثَّناءِ وَالْمَجْدِ، أَحَقُّ مَا قَالَ الْعَبْدُ، وَكُلُّنَا لَكَ عَبْدٌ. اللَّهُمَّ لَا مَانِعَ لِمَا أَعْطَيْتَ، وَلَا مُعْطِيَ لِمَا مَنَعْتَ، وَلَا يَنْفَعُ ذَا الجَدِّ مِنْكَ الجَدُّ.
Mil’es-semawãti we mil’el erḍi, we mã bejnehumã, we mil’e mã shi’te min shej’in ba’ëdu. Ehleth-thenãi wel-mexhdi, eḥaḳḳu ma ḳãlel ‘abdu, we kul-lunã leke ‘abdun. All-llãhumme lã mãni’a limã a’ëṭajte, we lã mu’ëṭije limã mena’ëte we lã jenfe’u dhel xheddi minkel xheddu.
(Ty të takojnë lavditë, aq lavdi sa plot qiejt, sa plot toka e ç’ka ndërmjet tyre dhe sa plot gjithçkaje tjetër që Ti dëshiron! O i Denji për lavde e madhështi! Fjala më e drejtë që robi thotë – dhe të gjithë ne jemi robërit e Tu – ‘Askush s’mund të ndalë atë që jep Ti, dhe askush s’mund të japë atë që Ti e ndal; dhe të pasurit apo njeriut me pozitë nuk mund t’i bëjë dobi tek Ti pasuria a pozita, por i bën dobi veçse puna e mirë’)[3].
Seid el Kahtani – MBUROJA E MUSLIMANIT – (Dhikri i Kuranit dhe Sunetit)
¹ Buhariu. Sipas një shpjegimi tjetër kuptimi del kështu: “Allahu e pranoftë lavdinë e atij që i bën lavdi (Allahut)!”.
[2]Buhariu.
[3]Muslimi.
