Pyetja:
Shumë gra e kundërshtojnë poligaminë dhe e deklarojnë këtë hapur, qoftë me shaka apo me zell. A hyn kjo nën titullin e gjërave që mund të çojnë në braktisje, dhe a duhet ata të pendohen dhe të bëjnë gusl (për të hyrë përsëri në Islam)?
***
Përgjigjja:
Falënderimi i takon Allahut.
Nëse muslimani është i kënaqur me vendimin e Allahut dhe i nënshtrohet, dhe ai nuk e refuzon atë dhe nuk e kundërshton atë, kjo është ajo që kërkohet prej tij dhe nuk ka rëndësi nëse ai ka një neveri të natyrshme ndaj tij, si p.sh. neveria e natyrshme për të luftuar, nëse ai e pranon atë dhe i nënshtrohet vendimit të Allahut. Allahu i Lartësuar thotë:
“Juve u është bërë obligim lufta, ndonëse ju e urreni atë. Por mund që ju ta urreni një send, e ai është shumë i dobishëm për ju, dhe mund që ju ta doni një send, e ai është dëm për ju. Allahu e di (fundin e çdo sendi) e ju nuk dini.” (Bekare: 216).
Një shembull i kësaj është mospëlqimi i një gruaje në konkurrencë. Kjo është diçka e natyrshme, sepse një ortake do të konkurrojë me të për burrin e saj. Por ka një ndryshim midis inatit për faktin se Allahu e ka urdhëruar luftën dhe neverisë së natyrshme ndaj luftimit, midis inatit ndaj urdhërit të Allahut për poligaminë dhe neverisë së natyrshme ndaj të pasurit një ortake. Çfarëdo që Allahu ka urdhëruar dhe urdhëruar, ne duhet ta duam atë nga besimi dhe t’i afrohemi Atij, edhe nëse njeriu ndjen neveri ndaj veprimit që është urdhëruar dhe e ka të vështirë. Megjithatë, sa më shumë të forcohet besimi i një personi, aq më shumë ai do t’i dojë këto gjëra ndaj të cilave kishte ndjerë këtë neveri të natyrshme dhe do të fillojë t’i dojë ato nga besimi.
Ajo që u përmend në lidhje me gjërat që e anulojnë Islamin ka të bëjë me pakënaqësinë ndaj asaj që ka zbritur Allahu dhe mërinë ndaj asaj që Ai ka urdhëruar.
Ibnul Kajjim (Allahu e mëshiroftë) ka thënë: “Nuk është kusht që të jesh i kënaqur me atë që Allahu ka caktuar që njeriu të mos ndjejë dhimbje dhe vështirësi kur e bën atë; përkundrazi kushti është që njeriu të mos e kundërshtojë vendimin apo të mos ndjejë inat ndaj tij. Prandaj disa njerëz nuk e kuptuan se si dikush mund të kënaqet me atë që nuk i pëlqen dhe që ndjen një neveri të natyrshme ndaj tij dhe e kritikuan këtë ide duke thënë: Kjo nuk është e mundur dhe është në kundërshtim me natyrën njerëzore; përkundrazi është vetëm durim (pa kënaqësi), përndryshe si mund të bashkëjetojnë kënaqësia dhe inati, kur janë të kundërta?
Pikëpamja e saktë është se nuk ka asnjë kontradiktë midis tyre, dhe ndjenja e dhimbjes dhe neveria e natyrshme nuk bie ndesh me kënaqësinë, ashtu si ai që është i sëmurë do të kënaqet me marrjen e ilaçeve të pakëndshme, dhe ai që është agjërues do të kënaqet me agjërimin e nxehtë ditën dhe i nënshtrohet dhimbjes së urisë dhe etjes, dhe muxhahidi do të jetë i kënaqur me atë që do të përballet me dhimbjen e lëndimit, e kështu me radhë, në rrugën e Allahut.” [1]
Shejh Ibn Uthejmin (Allahu e mëshiroftë) ka thënë duke shpjeguar këtë çështje: Lidhur me fjalën e Allahut: “ndonëse ju e urreni atë” (Bekare: 216) fjala kurh (e përkthyer këtu si “është e urryer”) do të thotë që nuk ju pëlqen.
Fraza “ndonëse ju e urreni atë” i referohet një gjendjeje mendore. Përemri “atë” i referohet luftimit, e jo faktit se ajo është e urdhëruar, sepse muslimanët nuk janë të hidhëruar për atë që Allahu i ka urdhëruar; përkundrazi mospëlqimi i tyre për të luftuar është një neveri e natyrshme njerëzore. Ka një ndryshim midis të thënit: “Ne jemi të inatosur për atë që Allahu ka urdhëruar për të luftuar” dhe të thuash: “Ne ndjejmë një neveri të natyrshme ndaj luftimit”. Ndjenja e një neverie ndaj luftimeve është diçka e natyrshme, sepse një person nuk do të donte të luftonte dikë dhe ta vriste atë, ose të vritet vetë. Por kur kjo luftë na urdhërohet nga Allahu, ajo na bëhet e dashur në një mënyrë dhe e papëlqyeshme nga ne në një mënyrë tjetër. Nga këndvështrimi që Allahu na e ka urdhëruar atë, ne e duam atë; prandaj sahabët (Allahu qoftë i kënaqur me ta) vinin te i Dërguari ﷺ dhe insistonin që t’i bashkoheshin luftës. Por nga perspektiva që ne kemi një neveri të natyrshme ndaj saj, ajo është e papëlqyeshme për ne.
Pastaj ai vuri në dukje se një nga gjërat që mësojmë nga ajeti është se nuk ka asgjë të keqe që një person të mos e pëlqejë atë që i është caktuar, jo sepse Ligjvënësi e ka caktuar atë, por për shkak të neverisë së tij natyrore ndaj saj. Por nga këndvështrimi që Ligjvënësi e ka urdhëruar, atëherë ajo që duhet të bëjmë është të jemi të përmbajtur dhe të kënaqur me të”. [2]
Diku tjetër ai (Allahu e mëshiroftë) ka thënë: Nga fjalët “ndonëse ju e urreni atë”, duhet të kuptoni se përemri këtu ka të bëjë me luftën, dhe nuk i referohet faktit se është urdhëruar, sepse Sahabët (Allahu qoftë i kënaqur me ta) nuk mund të ishin inatosur me atë që i urdhëroi Allahu; përkundrazi atyre nuk u pëlqente ideja për të luftuar dhe për t’u vrarë.
Ka dallim ndërmjet një personi që nuk e pëlqen vendimin e Allahut dhe mospëlqimi i tij për atë që është urdhëruar”. [3]
Përfundim: Besimtarja duhet të jetë e kënaqur me faktin se Allahu e ka caktuar poligaminë dhe duhet të besojë se në të ka urtësi dhe se i shërben interesit. Ajo nuk duhet të inatoset me këtë vendim, edhe nëse ka një neveri të natyrshme ndaj pranisë së një bashkëbashkëshorteje që konkurron me të, ashtu si burrat nuk e pëlqejnë grindjen. Njerëzit mund të ndjejnë një neveri të natyrshme ndaj asaj që shkakton shqetësim, si marrja e abdesit me ujë të ftohtë për namazin e sabahut, agjërimi në vapë të madhe dhe gjëra të tjera që përfshijnë vështirësi, por ne duhet t’i shtypim këto mendime negative nga dashuria për Allahun, dhe ne duhet të jemi të kënaqur me vendimin e Tij dhe t’i nënshtrohemi asaj që Ai ka caktuar. Prandaj në hadithin e transmetuar nga Enes ibn Malik (Allahu qoftë i kënaqur me të) thuhet se i Dërguari i Allahut ﷺ ka thënë: “Zjarri i Xhehenemit është i rrethuar me dëshira dhe epshe, ndërsa Xheneti është i rrethuar me vështirësi e mundime.” [4]
Neveviu (Allahu e mëshiroftë) ka thënë në Sherh Muslim: “Sa i përket vështirësive, ato përfshijnë përpjekjen në kryerjen e ibadeteve dhe këmbënguljen në të, durimin e vështirësive të përfshira në to, shtypjen e zemërimit, faljen e njerëzve, të qenurit i durueshëm, dhënia e lëmoshës, dashamirësia ndaj atij që të keqtrajton, tregimi i durimit në kundërshtimin e dëshirave etj.” Fundi i citatit.
I ngjashëm me atë është hadithi në të cilin Profeti ﷺ ka thënë: “A të mos ju tregoj diçka me të cilën Allahu i fshin mëkatet dhe i ngre njerëzit në pozitë?” Ata thanë: “Po, o i Dërguari i Allahut.” Ai ﷺ tha: “Marrja e abdesit siç duhet në momentet kur është e vështirë për ta bërë këtë, duke bërë shumë hapa për në xhami dhe duke pritur për namaz pas namazit. Kjo është gatishmëri e vazhdueshme.” [5]
Neveviu (Allahu e mëshiroftë) ka thënë: “Vështirësitë (përfshirë në marrjen e abdesit siç duhet) përfshijnë kryerjen e saj kur është shumë ftohtë ose kur dikush vuan nga dhimbje fizike, e kështu me radhë.” Fundi i citatit.
Dhe Allahu e di më së miri.
islamqa.info
—————–
[1] Madarij es-Salikin (2/175)
[2] Tefsir el-Kur’an nga Ibn ‘Uthejmin
[3] Mu’allafat esh-Shejh Ibn Uthejmin (2/438)
[4] Buhariu (6487) dhe Muslimi (2823)
[5] Muslimi (9251) nga Ebu Hurejra
