Uthman bin Affan transmeton se i Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) ka thënë: “Mos shisni një dinar për dy dinarë dhe një dirhem për dy dirhemë.”
Malik bin Aus bin El-Hadathan transmeton: Erdha duke kërkuar dikë që ishte i gatshëm të shkëmbente dirhemë (për arin tim), kur Talha bin Ubejdullah (Allahu qoftë i kënaqur me të), që ishte ulur me Omer bin Hattabin, tha: “Na trego arin tënd dhe pastaj kthehu te ne (më vonë). Kur shërbëtori ynë të vijë, do të të japim argjendin tënd (dirhemët që të takojnë).” Atëherë Omer bin Hattabi (Allahu qoftë i kënaqur me të) tha: “Jo kurrë. Betohem në Allahun, ose jepi atij argjendin (monedhat), ose ktheja arin, sepse i Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) ka thënë: Shkëmbimi i argjendit me ar ka elemente të kamatës, përveç nëse shkëmbehet menjëherë; dhe shkëmbimi i grurit për grurë është kamatë, përveç nëse të dy palët e shkëmbejnë në vend; elbi për elb është kamatë, përveç nëse të dy palët e dorëzojnë në vend; hurmat për hurma është kamatë, përveç nëse të dy palët e dorëzojnë në vend.”
Ebu Kilabe transmeton: Isha në Siri me një grup shokësh, ndër të cilët ishte Muslim bin Jasar. Erdhi Ebu’l-Eshath. (Transmetuesi tha se ata e quanin Ebu’l-Eshath, dhe ai u ul.) E pyeta: “Na trego hadithin e Ubadah bin Samit.” Ai tha: “Po, dolëm në një ekspeditë ku Muavija ishte udhëheqës i njerëzve dhe fituam shumë plaçka lufte. Mes tyre ishte një enë argjendi që u urdhërua të shitej për të paguar njerëzit (ushtarët). Njerëzit nxituan për ta marrë atë. Lajmi për këtë gjendje mbërriti te Ubadeh bin Samit, i cili u ngrit dhe tha: E kam dëgjuar të Dërguarin e Allahut (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) duke ndaluar shitjen e arit për ar, argjendit për argjend, grurit për grurë, elbit për elb, hurmave për hurma dhe kripës për kripë, përveçse kur janë të njëjta në sasi dhe baras për baras. Ai që bën shtesë ose pranon shtesë, ka kryer mëkatin e kamatës. Njerëzit i kthyen ato që kishin marrë. Kjo mbërriti te Muavija, i cili u ngrit për të mbajtur një fjalim dhe tha: Ç’është puna me njerëzit që përcjellin nga i Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) hadithe të tilla që ne nuk i kemi dëgjuar, edhe pse e kemi parë dhe jetuar me të? Ubadah bin Samit u ngrit dhe e përsëriti këtë transmetim, duke thënë: Ne do të përcjellim gjithmonë atë që kemi dëgjuar nga i Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të), edhe nëse kjo nuk i pëlqen Muavijes (ose tha: Edhe nëse kjo është kundër dëshirës së tij). Nuk më shqetëson nëse nuk qëndroj më në trupën e tij gjatë natës së errët.” Hammad e përcolli këtë ose diçka të ngjashme.
Ebu Minhal transmeton: Shoku im shiti argjend për të marrë pagesën në sezonin e haxhit ose gjatë ditëve të haxhit. Ai erdhi dhe më informoi, dhe i thashë: “Një transaksion i tillë nuk është i dëshirueshëm.” Ai tha: “E shita atë në treg (me borxh), por askush nuk kundërshtoi për këtë.” Shkova te Bera bin Azibi dhe e pyeta, dhe ai tha: I Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) erdhi në Medinë dhe ne bënim transaksione të tilla, ku ai tha: “Në rast se pagesa bëhet menjëherë, nuk ka asnjë të keqe në këtë, por nëse shitet me borxh, është kamatë.” Më mirë shko te Zejd bin Erkam, sepse ai është një tregtar më i madh se unë. Shkova te ai dhe e pyeta, dhe ai dha të njëjtën përgjigje.
[1] Ka pasur një ndryshim mendimesh midis juristëve mbi artikujt që përfshijnë riba al-fadl. Disa prej tyre mendonin se kjo lidhej vetëm me gjashtë artikujt që janë përmendur qartë në hadithe. Këta janë ari, argjendi, hurmat, gruri, kripa dhe elbi. Por të tjerë nuk ishin dakord me këtë. Për shembull, Ebu Hanife mendonte se, meqenëse të gjithë këta artikuj mund të maten dhe të peshohen, kail dhe uazn ishin veçori dalluese të këtyre artikujve. Duke ndjekur këtë analogji, ai mendonte se riba el-fadl kishte lidhje me të gjithë ata artikuj që mund të maten ose të peshohen. Por Shafiu konsideronte cilësitë e ushqyeshmërisë (ta‘am) dhe të qenies para (thamanijjat) në këto artikuj. Prandaj, ai përfshinte të gjithë ata artikuj në këtë kategori që mund të ishin ushqime ose të vepronin si para. Maliku mendonte se ato ishin artikuj ushqimorë dhe që mund të ruheshin. Prandaj, ai e bazoi analogjinë e tij mbi këto dy cilësi.
