Toka ka qenë një faktor i rëndësishëm i prodhimit që nga kohët e lashta. Në ekonomitë agrare, ajo është ende agjenti më i rëndësishëm i prodhimit, pasi shumica e popullsisë varet nga bujqësia, peshkimi, bulmetaria ose veprimtari të lidhura me to. Shumica e vendeve myslimane sot kanë një bazë agrare dhe mirëqenia e tyre ekonomike është një funksion i shfrytëzimit të duhur të tokës.
Zhvillimi bujqësor i një vendi varet nga një numër faktorësh, shumica e të cilëve kanë një karakter të përkohshëm. Prandaj, shumica e këtyre çështjeve u janë lënë njerëzve të çdo epoke, përveç disa udhëzimeve të përgjithshme mbi zhvillimin e tokave të shkreta, marrëdhëniet midis fshatarëve dhe pronarëve të tokave, si dhe të drejtat e shtetit për t’ua dhuruar tokat publike individëve.
Theksimi i zhvillimit të tokave të shkreta tregon për interesimin e Profetit (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) për shfrytëzimin e burimeve në të mirë të njerëzve. Marrëdhëniet e mira midis fshatarëve dhe pronarëve të tokave janë themelore për mirëqenien ekonomike të popullsisë që varet nga toka. Një sistem qiraje toke i parregulluar mund të sjellë padrejtësi të shumta. Një Sheriat i përkushtuar ndaj zbatimit të drejtësisë nuk mund të qëndronte indiferent ndaj kësaj. Profeti i Shenjtë (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) ka dhënë udhëzime të përgjithshme për të rregulluar marrëdhëniet midis fshatarëve dhe pronarëve të tokave, por detajet e ligjit janë lënë në kontekstin e përkohshëm brenda kuadrit të Sheriatit. Gjithashtu, Profeti (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) ka vendosur kufizime mbi pushtetin e shtetit për të dhuruar prona individëve si një masë kundër padrejtësive. Në të njëjtën mënyrë, fuqia e shtetit për të dhuruar pjesë të tokave publike individëve mund të kishte çuar në padrejtësi në shoqëri. Profeti (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) ka përcaktuar edhe kufijtë e kësaj çështjeje.
