Ky që po shihni në statujë është Mbreti Leopoldi ll i Belgjikës i cili njihet edhe si Heroi Nacional i Belgjikës i cili vrau mbi 25 milion kongolezë gjatë kohës së kolonializmit për 18 vite.
Më e dhimshmja e gjithe kësaj qëndron në faktin se edhe sot e kësaj dite Mbreti Leopold ll nderohet dhe mësohet edhe nëpër shkolla si Heroi Nacional i Belgjikes.
***
Kongo si një pronë mbretërore private
“T’i hapësh qytetërimit të vetmin kontinent ku ende nuk ka depërtuar dhe të depërtosh në errësirën që ende mbështjell popuj të tërë, kjo është një kryqëzatë e denjë për përparimin e shekullit tonë,” tha Mbreti Leopold II i Belgjikës në 1876. Ai e përdori këtë për të justifikuar kolonizimin e dhunshëm të Afrikës nga evropianët.
Në 1878 Leopold II ishte në gjendje të angazhonte eksploruesin e famshëm Henry Morton Stanley si udhëheqësin e shquar të misionit të tij afrikan. Zyrtarisht, Stanley duhej të eksploronte shkencërisht pjesët e panjohura të Afrikës. Leopoldi e porositi fshehurazi të merrte tokë. Në vetëm pak vite, Stanley nënshkroi traktate me rreth 450 prijës, në të cilat ata nënshkruan mbi tokat e tyre Leopold II.
Në 1884/85 në Berlin u mbajt Konferenca e Afrikës. Nëpërmjet taktikave të zgjuara, Leopold II bëri që 14 shtetet evropiane dhe SHBA-të të njohin “Shtetin e Pavarur të Kongos” që ai kishte fituar si pronë e tij personale private. Kjo ishte e pazakontë pasi kolonitë zakonisht ishin në pronësi të shteteve dhe jo të individëve privatë. Leopold II ishte kështu pronari i një vendi që ishte rreth 70 herë më i madh se Belgjika.
Bumi i gomës dhe mizoria e Kongos
Leopold II shpejt filloi të shfrytëzonte pamëshirshëm Kongon. Kongoja kishte pikërisht atë që tregu botëror kishte etje: gomën. Në 1888, John Boyd Dunlop shpiku gomën pneumatike, duke e bërë gomën një produkt të lakmuar.
Ajo ishte e bollshme në pyjet tropikale tropikale të pellgut të Kongos. Leopold II i nënshtroi nënshtetasit e tij kongolez në punë të detyruar në mënyrën më mizore.
Çdo fshat duhej të furnizonte një sasi të caktuar gome. Nëse burrat nuk plotësonin kuotat e dorëzimit, gratë e tyre vriteshin. Ky “peng” monitorohej nga “Force Publique”. Një lloj ushtrie e krijuar posaçërisht për të koordinuar shfrytëzimin dhe skllavërinë. Ai përbëhej kryesisht nga zezakë – vetëm oficerët ishin të bardhë.
Dhe këtu, gjithashtu, kishte kontroll të pamëshirshëm: ushtarët duhej të jepnin llogari për çdo gëzhojë të gjuajtur. Pushtuesit donin të siguroheshin që municioni i shtrenjtë të mos përdorej për gjueti apo edhe për trazira.
Prandaj, për çdo gëzhojë të përdorur, ushtarët e zinj duhej të prisnin dorën e djathtë të të vdekurit dhe t’ia paraqisnin oficerëve. Meqenëse popullsia ishte dëshpërimisht e varfër, shumë veta përdornin armët e tyre për gjueti dhe shumë njerëzve iu desh të sakrifikonin një dorë derisa ishin ende gjallë.
Kongo bënte fitime më të mëdha vit pas viti: sipas vlerësimeve të historianit belg Daniël Vangroenweghe, midis 1885 dhe 1908 ishte ekuivalente me 125 milionë euro. Vlerësime të tjera madje supozojnë deri në 500 milionë euro. Leonardi II përdori paratë e gjakut për të financuar ndërtesa madhështore siç është “Muzeu Mbretëror për Afrikën Qendrore” të sotëm pranë Brukselit.
Ref: https://www.welt.de/geschichte/article230590737/Leopold-II-im-Kongo-Sie-kamen-mit-elf-Koepfen-zurueck.html?fbclid=IwAR2uJz_C2mJe7BXqGOg8giOnPYJ19Q858PFygP5XwOOgjoiDaCppgsVzbrQ
