Këtë Pashkë, ne nuk kemi nevojë dhe nuk duam idhullin e rremë të Sionizmit. Ne duam liri nga projekti që kryen gjenocid në emrin tonë.
Kam menduar për Moisiun dhe zemërimin e tij kur zbriti nga mali dhe gjeti Izraelitët që adhuronin një viç të artë.
Eko-feministja brenda meje ka qenë gjithmonë e paqetë për këtë histori: Çfarë lloj Zoti është xheloz nga kafshët? Çfarë lloj Zoti dëshiron të monopolizojë tërë shenjtërinë e Tokës për veten e tij?
Por ka një mënyrë më pak e drejtpërdrejt për të kuptuar këtë histori. Është për idhujt e rremë. Për prirjen njerëzore për të adhuruar të shkëlqyerin dhe të ndritshmin, për të parë të voglin dhe materialin në vend të të madhit dhe të përtejshmit.
Atë që dua të të them sot në këtë Pashkë revolucionare dhe historike në Rrugë është se shumë prej popullit tonë janë përsëri duke adhuruar një idhull të rremë. Ata janë të magjepsur nga ai. Të dehur nga ai. Të ndotur nga ai.
Ky idhull i rremë quhet Sionizëm. Sionizmi është një idhull i rremë që ka marrë idenë e tokës së premtuar dhe e ka kthyer në një akt shitjeje për një shtet etnik ushtarak.
Është një idhull i rremë që merr historitë tona më thellësisht biblike të drejtësisë dhe çlirimit nga skllavëria – vetë historia e Pashkës – dhe i kthen ato në armë brutaliste të vjedhjes koloniale të tokës, harta rrugore për spastrimin etnik dhe gjenocidin.
Është një idhull i rremë që ka marrë idenë transcendente të tokës së premtuar – një metaforë për çlirimin njerëzor që ka udhëtuar nëpër shumë fe në çdo cep të kësaj bote – dhe guxoi ta kthejë atë në një akt shitjeje për një shtet etnik ushtarak.
Versioni i Sionizmit Politik i çlirimit është vetë i pandershëm. Që në fillim, ai kërkoi dëbimin masiv të palestinezëve nga shtëpitë dhe tokat e tyre të stërgjyshërve në Nakba.
(Dita e Nakbes është dita kur forcat izraelite dëbuan popullin palestinez nga shtëpitë e tyre edhe e shembën krejtësisht jetën poltike, ekonomike edhe sociale të palestinës. Kjo ditë shënohet me 15 Maj të çdo viti, që nga viti 1948, viti kur ka ndodh kjo fatkeqësi).
Që në fillim ka qenë në luftë me ëndrrat e çlirimit. Në një Pashkë është e vlefshme të kujtojmë se kjo përfshin ëndrrat e çlirimit dhe vetëvendosjes së popullit egjiptian. Ky idhull i rremë i Sionizmit barazon sigurinë izraelite me diktaturën egjiptiane dhe shtetet kliente.
Që në fillim ka prodhuar një liri të shëmtuar që shihte fëmijët palestinezë jo si qenie njerëzore, por si kërcënime demografike – ashtu si faraoni në Librin e Eksodit frikësohej nga rritja e popullsisë së Izraelitëve, dhe për këtë urdhëroi vrasjen e djemve të tyre.
Sionizmi na ka sjellë në momentin tonë aktual të kataklizmës dhe është koha që ta themi qartë: ai gjithmonë na ka çuar këtu.
Është një idhull i rremë që ka çuar shumë prej njerëzve tanë në një rrugë thellësisht imorale që tani i bën ata të justifikojnë shqyerjen e urdhërimeve themelore: mos vrit. Mos vjedh. Mos lakmo.
Ne, në këto rrugë për muaj me radhë, jemi eksodi. Eksodi nga Sionizmi.
Është një idhull i rremë që barazon lirinë hebreje me bombat grusht që vrasin dhe dëmtojnë fëmijët palestinezë.
Sionizmi është një idhull i rremë që ka tradhtuar çdo vlerë hebreje, përfshirë vlerën që i vendosim pyetjeve – një praktikë e përfshirë në Pashkën me katër pyetjet që bën fëmija më i ri.
Duke përfshirë dhe dashurinë që kemi si popull për tekstin dhe për arsimin.
Sot, ky idhull i rremë justifikon bombardimin e çdo universiteti në Gaza; shkatërrimin e shumë shkollave, arkivave, shtypshkronjave; vrasjen e qindra akademikëve, gazetarëve, poetëve – kjo është ajo që palestinezët e quajnë skolasticid, vrasjen e mjeteve të arsimit.
Ndërkohë, në këtë qytet, universitetet thërrasin policinë e Njujorkut dhe barrikadohen kundër kërcënimit të madh që paraqesin studentët e tyre vetë duke guxuar t’i bëjnë atyre pyetje themelore, si: si mund të pretendoni të besoni në diçka, të paktën në ne, ndërsa ju lejoni, investoni dhe bashkëpunoni me këtë gjenocid?
Idhulli i rremë i Sionizmit është lejuar të rritet pa kontroll për shumë kohë.
Kështu që sot në mbrëmje themi: këtu mbaron.
Judaizmi ynë nuk mund të kufizohet nga një shtet etnik, sepse judaizmi ynë është nga natyra internacionalist.
Judaizmi ynë nuk mund të mbrohet nga ushtria e shfrenuar e atij shteti, sepse gjithçka bën ajo ushtri është të mbjellë pikëllim dhe të korrë urrejtje – përfshirë kundër nesh si hebrenj.
Judaizmi ynë nuk është i kërcënuar nga njerëzit që ngritin zërat e tyre në solidaritet me Palestinën përgjatë linjave të racës, etnicitetit, aftësisë fizike, identitetit gjinor dhe brezave.
Judaizmi ynë është një nga ato zëra dhe di se në atë kor është i sigurt dhe çlirimi ynë kolektiv.
Judaizmi ynë është judaizmi i Pashkës Seder: tubimi në ceremoni për të ndarë ushqim dhe verë me të dashurit dhe të huajt njësoj, rituali që është inherentisht i lëvizshëm, i lehtë për të mbajtur në shpinë, që nuk ka nevojë për asgjë përveç njëri-tjetrit: as mure, as tempull, as rabin, një rol për të gjithë, edhe – veçanërisht për fëmijën më të vogël. Pashka është një teknologji e diasporës, nëse ka qenë ndonjëherë, e krijuar për të bërë pikëllim kolektiv, kontemplim, pyetje, kujtim dhe ringjallje të frymës revolucionare.
Pra, shikoni rreth e qark. Kjo, këtu, është judaizmi ynë. Ndërsa ujërat ngrihen dhe pyjet digjen dhe asgjë nuk është e sigurt, ne lusim në altarin e solidaritetit dhe ndihmës së ndërsjellë.
Ne nuk kemi nevojë dhe nuk duam idhullin e rremë të Sionizmit. Ne duam liri nga projekti që kryen gjenocid në emrin tonë. Liri nga një ideologji që nuk ka asnjë plan për paqe përveç marrëveshjeve me shtete fqinje teokratike dhe vrasëse të naftës, ndërkohë që shet teknologjitë e vrasjeve me robote në të gjithë botën.
Ne synojmë të çlirojmë judaizmin nga një shtet etnik që dëshiron që hebrenjtë të jenë përgjithmonë të frikësuar, që dëshiron që fëmijët tanë të jenë të frikësuar, që dëshiron që ne të besojmë se bota është kundër nesh që të vrapojmë drejt fortifikatës së saj dhe nën kupolën e saj të hekurt, ose të paktën të mbajmë armët dhe donacionet që rrjedhin.
Ky është idhulli i rremë.
Dhe nuk është vetëm Netanyahu, është bota që ai e krijoi dhe që e krijoi atë – është Sionizmi.
Çfarë jemi ne? Ne, në këto rrugë për muaj me radhë, jemi eksodi. Eksodi nga Sionizmi.
Dhe për Chuck Schumer-at e kësaj bote, ne nuk themi: “Lironi popullin tonë.”
Ne themi: “Ne tashmë kemi ikur. Dhe fëmijët tuaj? Tani janë me ne.”
* Naomi Klein është një kolumniste e Guardian US dhe shkrimtare kontribuese. Ajo është profesore e drejtësisë klimatike dhe bashkë-drejtore e Qendrës për Drejtësi Klimatike në Universitetin e Kolumbisë Britanike. Libri i saj i fundit, “Doppelganger: A Trip into the Mirror World”, u botua në shtator.
** Ky është transkripti i një fjalimi të mbajtur në Pashkën Emergjente në Rrugë në Qytetin e Nju Jorkut.
Përktheu nga anglishtja: Abdurahman Halimi
