Ne jemi dëshmitarë të një fenomeni unik dhe të mirëpritur: muslimanët në Perëndim janë në ballë të një lëvizjeje shoqërore që kapërcen çdo besim apo etni. Për ata që ndjekin lajmet, protestat e udhëhequra nga prindërit kanë shpërthyer në të gjithë Shtetet e Bashkuara dhe Kanada kundër bordeve të shkollave që dëshirojnë t’u mësojnë nxënësve përmbajtjen rreth pranueshmërisë së stileve të jetesës LGBTQ.
Nga Jasir Qadhi*
Ndërsa prindërit e të gjitha etnive dhe feve janë të përfshirë, prindërit muslimanë kanë luajtur një rol qendror në të gjitha këto raste, si organizatorë dhe si protestues, dhe prania e tyre shumë e dukshme po bën bujë në mediat sociale.
Është e kuptueshme që prindërit të shqetësohen. Në Maryland, për shembull, një distrikt shkollor ka miratuar libra që diskutojnë homoseksualitetin dhe transgjinorizmin si realitete normale për fëmijët deri në tre vjeç. Ky është indoktrinim ideologjik i sponsorizuar nga shteti i fëmijëve të vegjël që mezi mund të formojnë fjali të plota, aq më pak të mendojnë në mënyrë kritike.
Prindërit kanë një detyrë të dhënë nga Zoti dhe të drejtën ligjore për t’u dhënë mësim dhe udhëzim moral fëmijëve të tyre. Kjo përfshin të drejtën e prindërve dhe fëmijëve të tyre për të refuzuar ideologjitë që bien ndesh me bindjet e tyre.
Megjithatë, institucionet e supozuara laike si shkollat publike tani po diktojnë që studentët duhet të pranojnë dhe afirmojnë ideologjinë LGBTQ, ndonjëherë me kërcënimin se nëse refuzojnë ta bëjnë këtë, ata “nuk i përkasin” vendit të tyre, siç ndodhi në Edmonton të Kanadasë, ku një mësues i tha së fundmi një studenti musliman.
Si muslimanë, ne refuzojmë të detyrohemi të besojmë diçka që besimi ynë e dënon kategorikisht. Ky nuk është një qëndrim politik. Është një parim moral.
Një deklaratë e kohëve të fundit që unë ndihmova në hartimin, e titulluar “Ndërtimi i dallimeve: Sqarimi i etikës seksuale dhe gjinore në Islam”, është nënshkruar dhe miratuar nga më shumë se 300 studiues dhe predikues islamikë në të gjithë Amerikën e Veriut. Në këtë dokument, ne parashtrojmë në mënyrë eksplicite dhe të qartë qëndrimin e panegociueshëm, normativ islam mbi seksualitetin dhe etikën gjinore.
Ne besojmë se kjo deklaratë do t’u lejojë prindërve, edukatorëve, studentëve dhe profesionistëve muslimanë të krijojnë të drejtën e tyre për të mbajtur pikëpamjet e tyre fetare pa frikë nga hakmarrja ligjore. Shumë shpesh, ata që dëshirojnë të jetojnë në përputhje me moralin e zakonshëm, të bazuar në familje, akuzohen si fanatikë dhe “homofobikë” nëse refuzojnë të mbështesin ngjarjet LGBTQ. Shumë vuajnë pasoja sociale për mbajtjen e besimeve të tilla.
Më keq akoma, fëmijët pritet të marrin pjesë në ngjarje në të cilat shfaqen drag show dhe veprime të tjera që konsiderohen të pamoralshme nga shumë njerëz të besimit.
Kjo deklaratë synon të jetë një pikë referimi për t’u demonstruar këshillave të shkollave dhe punëdhënësve se përse muslimanët preferohet të përjashtohen nga aktivitetet që bien ndesh me idealet tona fetare.
Deklarata është shprehimisht jopartiake dhe thekson se nënshkruesit janë “të përkushtuar të punojnë me individë të të gjitha përkatësive fetare dhe politike për të mbrojtur të drejtën kushtetuese të komuniteteve fetare për të jetuar sipas bindjeve të tyre fetare dhe për të mbështetur drejtësinë për të gjithë”.
Pavarësisht deklaratave të tilla të qarta të mospartisë dhe megjithëse protestuesit, nga Maryland në Otava, kanë këmbëngulur se po ushtrojnë lirinë morale dhe jo besnikërinë politike, grupe të caktuara këmbëngulin për ta kthyer këtë në një çështje partiake.
Ata që janë përkushtuar ndaj një ideologjie liberale të krahut të majtë (duke përfshirë disa muslimanë përparimtarë) janë të indinjuar dhe të turpëruar për çdo gjë tjetër përveç afirmimit dhe pranimit të plotë të të gjitha kërkesave LGBTQ. Ata tregojnë përvojën tonë të shtypjes si pakicë muslimane dhe thonë se në këtë mënyrë duhet të tregojmë reciprocitet ndaj grupeve të tjera të margjinalizuara, edhe pse avokatët e LGBTQ shpesh refuzojnë të tregojnë të njëjtën ndjeshmëri për çështjet që ne i konsiderojmë të shenjta.
Fakti që mediat konservatore kanë ofruar një platformë për prindërit muslimanë për të ndarë ankesat e tyre është gjoja prova përfundimtare se këta protestues dhe të gjithë ne që kundërshtojmë mësimin e agjendës LGBTQ në shkolla, po rreshtohen me të djathtën ekstreme, duke përfshirë supremacistët e bardhë. Thjesht nuk është kështu!
Sigurisht, miqësia e papritur e grupeve dhe organeve mediatike politikisht-konservatore ndaj muslimanëve po tundon me të vërtetë disa në komunitet që të nxitojnë të krijojnë aleanca të reja me të djathtën politike pasi më parë flirtuan me të majtën. Ata përsëri po e bëjnë një gabim.
Muslimanët anembanë Amerikës së Veriut duhet t’i rrënjosin fort vlerat e tyre morale në besimin e tyre, jo në një ideologji politike specifike. Për të kuptuar pse ky dallim është kaq kritik, duhet të marrim parasysh një mësim nga e kaluara jonë e afërt.
Menjëherë pas 11 shtatorit, Islami në Amerikën e Veriut u përball me një krizë ekzistenciale. Muslimanët u portretizuan gjerësisht si armiq. Dijetarët u dëbuan. Burrat myslimanë me mjekër dhe gratë me hixhab u ngacmuan, u morën në pyetje dhe u ndaluan në aeroporte. Shumë besimtarë shmangën faljen në xhami dhe disa prej tyre madje ndryshuan emrat. Realiteti i muslimanëve në Amerikën e Veriut në dekadën e parë të këtij shekulli ishte një realitet i frikës, ankthit dhe tjetërsimit ekstrem.
Armiqësia e hapur e së djathtës politike të Amerikës së Veriut ndaj Islamit dhe muslimanëve ishte në kontrast të fortë me të majtën relativisht simpatike. Si çështje e mbijetesës pragmatike politike (dhe në disa raste, fjalë për fjalë), muslimanët u dyndën në partitë politike liberale të Kanadasë dhe Shteteve të Bashkuara. Këto institucione të krahut të majtë u dhanë muslimanëve mundësinë më të mirë për të mbijetuar kundër forcave anti-muslimane të përfaqësuara kryesisht nga e djathta konservatore. Por përqafimi i së majtës nënkuptonte pranimin e një pakete të tërë kauzash, disa prej të cilave përputheshin ideologjikisht me etikën islame (si luftimi i racizmit), ndërsa të tjerët jo (si legalizimi i disa drogave).
Shumë muslimanë filluan t’i qasen politikës jo si një mjet, por si një ideologji. Ata ndiheshin të motivuar për të zgjidhur disonancën njohëse midis angazhimeve të tyre politike dhe besimeve të tyre fetare, edhe nëse kjo do të thoshte riinterpretim rrënjësor i besimit për të lejuar një përshtatje të tillë.
Disa përparimtarë që u identifikuan me Islamin filluan të pretendojnë, për herë të parë në 14 shekujt e studimit tonë, se Kurani është keqkuptuar dhe se në interpretimin e tij të saktë, ai miraton mënyra alternative të jetesës seksuale dhe sanksionon martesat e të njëjtit seks.
Për të qenë i qartë, ligji islam bën dallimin midis një dëshire, e cila në vetvete nuk është mëkatare, dhe veprës, e cila mund të jetë mëkat. Ata që luftojnë me dëshirat e të njëjtit seks, por që dëshirojnë të respektojnë ligjin islam, janë vëllezërit tanë të plotë në besim dhe meritojnë të gjithë dashurinë dhe të drejtat e besimtarëve. Ata qëndrojnë në kontrast me ata që shkelin ligjin islam dhe krenohen me mosbindjen. Politikanët dhe ndikuesit muslimanë, në veçanti, duhet të jenë të kujdesshëm që të mos bëjnë pretendime fetare në emër të besimit tonë.
Në një transmetim autentik, Profeti Muhamed (paqja qoftë mbi të) thotë: “Besimtari nuk kafshohet dy herë nga e njëjta vrimë”. Muslimanët të cilët me të drejtë janë të indinjuar për prishjen morale që përfshin shoqërinë tonë në emër të përfshirjes, duhet të jenë të kujdesshëm që të mos jenë një lavjerrës që lëkundet nga një ekstrem në tjetrin.
Politika jonë nuk është ideologjia jonë dhe ideologjia jonë nuk është as e majta as e djathta. Ideologjia jonë është e përqendruar në besimin tonë të palëkundur, e bazuar në besimin tonë të pandryshueshëm dhe e rrënjosur fort në fjalët e përjetshme të Perëndisë dhe mësimet e të Dërguarit të Tij të fundit. Ne jemi një “komb i mesëm” dhe, siç thotë Kurani (2:143), roli ynë është të jemi shembuj moralë për njerëzimin./FolDrejt/
______________________________
* Dean of The Islamic Seminary of America and Resident Scholar of East Plano Islamic Center
Shaykh Dr. Yasir Qadhi was born in Houston, TX and completed a BSc in Chemical Engineering from the University of Houston, followed by a BA and MA from the Islamic University of Medinah, before completing a PhD in Islamic Studies from Yale University. He is currently the Dean of The Islamic Seminary of America and the Resident Scholar of East Plano Islamic Center
