Sipas teorisë kapitaliste, kapitali dhe sipërmarrësi janë dy faktorë të veçantë të prodhimit. I pari përfiton interes, ndërsa i dyti ka të drejtë mbi fitimin. Interesi është një kthim i caktuar për sigurimin e kapitalit, ndërsa fitimi mund të fitohet vetëm kur ka një tepricë pas shpërndarjes së kthimeve të caktuara për tokën, punën dhe kapitalin (në formën e qirasë, pagave dhe interesit).
Islami, në të kundërt, nuk i njeh kapitalin dhe sipërmarrësin si dy faktorë të veçantë të prodhimit. Çdo person që kontribuon kapital (në formën e parave) në një ndërmarrje tregtare merr përsipër rrezikun e humbjes dhe, për këtë arsye, ka të drejtë për një pjesë proporcionale në fitimin aktual. Në këtë mënyrë, ‘kapitali’ ka një element të brendshëm të ‘sipërmarrjes’, për sa i përket rrezikut të biznesit. Prandaj, në vend të një kthimi të caktuar si interes, ai përfiton fitim. Sa më i lartë të jetë fitimi i biznesit, aq më i lartë është kthimi mbi kapitalin.
Në këtë mënyrë, fitimet e krijuara nga veprimtaritë tregtare në shoqëri shpërndahen në mënyrë të drejtë për të gjithë ata që kanë kontribuar me kapital në ndërmarrje, pavarësisht sa e vogël mund të jetë pjesa e tyre. Duke qenë se, në kontekstin e praktikës moderne, janë bankat dhe institucionet financiare që ofrojnë kapital për veprimtaritë tregtare, nga depozitat e bëra pranë tyre, rrjedha e fitimeve reale të fituara nga shoqëria mund të drejtohet drejt depozituesve në përpjesëtime të drejta, gjë që mund të shpërndajë pasurinë në një rreth më të gjerë dhe të pengojë përqendrimin e saj në duart e disa personave të veçantë.
Burimi: Mufti Muhammad Taqi Usmani, An Introduction to Islamic Finance.
