Përulja dhe dëgjueshmëria ndaj Allahut dhe të Dërguarit të Tij janë shenja identifikuese e muslimanit në jetën e tij të përditshme dhe organizimin e saj. Në kuptimin e përgjithshëm, është obligim i patjetërsueshëm që muslimani, mashkull apo femër të dëshmojë respekt maksimal për Allahun dhe të Dërguarin në zbatimin e urdhrave dhe largimin prej ndalesave.
“Nuk i takon asnjë besimtari apo besimtareje që, kur Allahu dhe i Dërguari i Tij të vendosin diçka, të zgjedhin diç tjetër përveç asaj (që ka zgjedhur dhe caktuar Allahu për ta. Ai që kundërshton Allahun dhe të Dërguarin e Tij ka humbur në lajthitje të qartë.” (Ahzab, 36)
Kësisoj, me praktikimin e hixhabit – mbulesës, femra muslimane konfirmon përulësinë dhe nënshtrimin e saj ndaj Krijuesit Fuqiplotë dhe këtë ajo e bënë vazhdimisht gjatë jetës së saj. Tërë kohën, derisa ajo e praktikon hixhabin, ajo është në një ibadet dhe sakrificë shumë të çmueshme, ngase në kohën kur praktikimi i rregullave islame është një fenomen i rrallë që kërkon përkushtim e sakrificë, që sulmohet, luftohet e nuk stimulohet, ajo dëshmon se ka zgjedhur rrugën e përuljes dhe nënshtrimit ndaj Allahut edhe pse rrethanat nuk e përkrahin për këtë.
Është e rëndësishme të thuhet se motivi fetar i aplikimit në dukje, veshje dhe paraqitje është e drejtë elementare e besimit, si e këtillë edhe e drejtë e njeriut, andaj trajtimi gjatë debatit lidhur me këtë temë në shoqëritë bashkëkohore, duhet zhvilluar mbi këtë bazë. Shumica e këqkuptimeve lindin dhe zhvillohen pikërisht kur ndodh shpërfillja e motivit fetar të mbulesës dhe kur ajo trajtohet si modë, trend, imazh individual, shoqëror apo të ngjashme. Nëse në fillim të cdo debati dakordohemi se e drejtë elementare është manifestimi i besimit, atëherë, shumë natyrsgëm do të shmangim shumë debate shterpe dhe të pakuptimta, me manifestime jokompetente, shpeshherë edhe bajate e vullgare që ndikojnë në turbullimin e të kuptuarit të hixhabit si praktikë fetare.
Njeriu gjatë jetës dhe veprimtarisë së vet edhe mund të ndodhet në situata e komplikime, zgjidhja e të cilave nuk arrihet me ‘po’ ose ‘jo’, me ‘bën’ ose ‘nuk bën’, por kërkohet pozicionim dhe marrje e qëndrimit konform asaj që ka rekomanduar shpallja, që ka urdhëruar Zoti apo ka preferuar i Dërguari i Tij, edhe pse e gjithë kjo mund nganjëherë të vijë ndesh me atë që neve, shikuar nga një kornizë e ngushtë, na duket e saktë apo e dobishme. Lidhur me këtë, Kur’ani udhëzon:
“Pasha Zotin tënd jo, ata nuk janë besimtarë derisa të mos zgjedhin ty për të gjykuar në atë konflikt mes tyre e pastaj të mos ndjejnë pakënaqësi nga gjykimi yt dhe derisa të mos nënshktrohen plotësisht.” (Nisa, 65)
Duke u renditur dhe pozicionuar në këtë mënyrë, femra muslimane i jep formë të qartë identitetit të saj, i cili, edhepse në shikim të parë, duket se bëhet pengesë në disa fusha të jetës, si: arsimimi, punësimi, avancimi në karrierë, e të ngjashme, megjithatë, ky identitet bëhet një kornizë mbrojtëse dhe imunizuese, me të cilën ajo bashkëjeton në rehati dhe komoditet brenda qenies dhe (në të shumtën e rasteve) familjes së saj, anipse rrethi dhe shoqëria shpeshherë nuk tregohen sa duhet tolerant dhe të mirëkuptueshëm. Ana pozitive e formësimit të këtij identiteti, pavarësisht rrethanave, është se ai nxit respekt prej të gjitha palëve: përkrahësve, neutralëve dhe kundërshtuesëve. Te përkrahësit shkakton, mes tjerash, edhe një ngrohtësi dhe afërsi mes anëtarëve të komunitetit gjë që njeriun e bën të ndjehet mirë kur sheh se ka edhe të tjerë që e jetojnë jetën sikurse ai, anipse me sfida e probleme. Aplikuesit e këtyre udhëzimeve në përgjithësi i bën më të afërt ndërmjet vete, i bën të ndjehen më të ngjashëm, e shpeshherë i bën borxhli që për të drejtën dhe interesin e vet të angazhohen kolektivisht. Dhe, natyrshëm, në shumë raste një angazhim i tillë bëhet më i frytshëm. Në anën tjetër, edhe tek ata që nuk praktikojnë këtë mënyrë të jetesës dhe veshjes e dukjes, me kusht që të mos mungojë korrektësia, ky identitet ngjallë solidarizim, bashkëndjenjë dhe përkrahje, sidomos kur për shkak të shkeljeve të të drejtave, duhet ngritur zëri.
Kulminacioni i kësaj mirësie identitare arrihet në botën e përtejme kur të jetësohet ajo që ka premtuar Allahu i Gjithëmëshirshëm:
“E kushdo që i bindet Allahut dhe të Dërguarit, të tillët do të jenë së bashku me ata që Allahu i shpërbleu: me pejgamberët, besnikët e dalluar, dëshmorët dhe me të mirët. Sa shoqëri e mirë që janë ata!” (Nisa, 69)
Kjo përulje dhe bindje ndaj Allahut si dhe respekti për Të dhe të Dërguarin e Tij, nuk është thjesht heqje dorë prej lirive, kënaqësive, dëshirave për jetësimin e ëndrrave të ndryshme në jetën e kësaj bote, por është rrugëtim në kërkim të vetvetes dhe identitetit, arritje e dinjitetit, mbrojtjes, imunitetit dhe respektit, ruajtje e vlerës së nderit dhe integritetit dhe, përfundimisht arritje e kënaqësisë së Allahut dhe atë, duke siguruar vend në elitat më të larta dhe më me vlerë të njerëzimit (pejgamberët, e të tjerët).
Hoxhē Ekrem Avdiu
