Haxhi Ymer Lutfi ef. Paçarizi – shqiptari nga Prizreni që ka shkruar në gjuhën arabe

Hyrje

Duke qenë se gjuha arabe është gjuhë e Kuranit dhe duke qenë se Kurani është burimi themelor dhe kryesor i fesë dhe i predikimit islam, në bazë të të cilit ndërtohet dhe zhvillohet jeta e myslimanëve, edhe gjuha arabe ka qenë dhe ka mbetur gjuhë fetare e gjithë mysli­manëve, dhe ajo kishte përfshirë dhe përfshin hapësira edhe më të gje­ra nga ato që i kishin banuar dhe i banojnë arabët. Paraqitja e Kuranit ka qenë një nga faktorët themelorë për formimin dhe përhapjen e gju­hës arabe dhe, falë Kuranit, shumë popuj të ndryshëm, shpesh edhe më të kulturuar se vetë arabët, duke përqafuar Islamin, kanë pranuar edhe gjuhën arabe dhe kështu kanë kontribuar për përparimin e më­tejmë të qytetërimit islamo-arab. Gjatë tërë mesjetës, po edhe sot e kë­saj dite, gjuha arabe përfaqëson jo vetëm gjuhën e shkencave islame, po edhe një gjuhë diplomatike për tërë myslimanët. Një varg veprash nga disiplina të ndryshme shkencore, që kultivoheshin në atë kohë, të cilat lindën në vendin tonë, po të shkruara në gjuhën arabe, tregojnë se sa përpjesëtime kishte marrë studimi i gjuhës arabe si gjuhë islame dhe e qytetërimit islam, dhe sa me intensitet qe mësuar ajo[1].

Në shek. XV dhe në fillim të shek. XVI pjesa më madhe e terri­to­reve tona kishin rënë përfundimisht nën qeverisjen osmane. Nga ajo kohë filloi edhe procesi i përhapjes së Islamit dhe i zhvillimit të kultu­rës islame. Kështu, arabishtja si gjuhë e kulturës dhe qytetërimit islam, tek ne kishte filluar të mësohej njëkohësisht me fillimin e për­hapjes së Islamit. Përhapja e xhamive, mektebeve, medreseve, teqeve dhe bibliotekave ka ndikuar në mënyrë të ndjeshme në kultivimin dhe mësimin e gjuhës arabe. Këto institucione të shumta, i kushtuan kuj­des të madh mësimit të gjuhës arabe. Xhamitë, si institucioni më i rë­ndësishëm fetar islam, në Kosovë kanë njohur një shtrirje të madhe në kohë e hapësirë dhe ato, gjatë tërë historisë së tyre, përveçse faltore, u bënë edhe shkolla të para. Më vonë, afër xhamive u ndërtuan godina për arsimin fillor, të ashtuquajtura kuttāb ose maktab, numri i të cilave u rrit aq shumë, saqë në çdo fshat kishte të tillë, madje në shumë raste kishte edhe më tepër se një[2]. Me një fjalë, në çdo vend, zakonisht ki­shte aq mektebe, sa kishte edhe xhami. Madje në vendet ku nuk kishte xhami a mekteb, mualimët/mësuesit shkonin përkohësisht për t’i më­suar fëmijët[3]. Në këto shkolla mësohej shkrimi arab dhe leximi i te­ksteve nga Kurani.

Një shkollë të ngjashme më 1513 kishte ndërtuar edhe Suziu, ma­dje ai edhe vetë ishte mësues në të[4]. Në anën tjetër, vakëflënësi shqi­ptar, Gazi Mehmed pasha, pranë njërës prej xhamive më të bukura jo vetëm në Prizren, kishte ndërtuar edhe medresenë e parë në Kosovë, e cila, për nga përmbajtja dhe niveli i arsimit, dallohej në tërë Ru­meli­në[5]. Kurse vakëfnameja e Kuklibeut, e vërtetuar më 1538, dëshmon se ky bamirës dhe vakëflënës ndër më të mëdhenjtë shqiptarë, në atë ko­hë kishte ndërtuar shumë objekte fetare dhe social-humanitare, si dhe kishte ndërtuar dy xhami, të cilat njëkohësisht ishin edhe shkolla[6].

Në Kosovë, përveç mektebeve (numri i të cilëve ishte shumë më i madh), pastaj shkollave iptidaie (iptidāi-ya), rushdie (rüshdiya) dhe idadie (idādiya), gati në çdo qytet relativisht të madh të Kosovës ve­pronte edhe nga një medrese (madrasa)[7].

Secila medrese, sipas rregullit, kishte bibliotekë/kutubhāne të ve­tën, me një fond solid librash në dorëshkrim në gjuhët orientale (ara­bisht, turqisht dhe persisht). Më e vjetra prej tyre, me sa dihet, është ajo që e themeloi Suziu në Prizren (1513). Një bibliotekë tjetër mjaft e vjetër që ekziston edhe sot, është ajo e Mehmed pashës po në Prizren, e ndërtuar në vitin 1537[8]. Pothuaj pranë të gjitha medreseve kishte edhe libra të vakëfnuar, të cilët tregojnë qartë se kujdesi më i madh i kushtohej gjuhës arabe dhe lëndëve të cilat librat themelorë i kishin në gjuhën arabe. Në këto medrese, të themeluara sipas shembullit turk dhe arab, mësoheshin: komentimi i Kuranit (tafsīr), shkenca për Tra­ditën (‘ilm al-hadīth), doktrina/apologjetika (‘aqāid), e drejta e Sheri­atit (fiqh) dhe burimet e së drejtës së Sheriatit (usūl al-fiqh), e drejta e trashëgimisë sipas Sheriatit (farāid), gramatika dhe sintaksa e gjuhës arabe (sarf, nahw) etj.. Nxënësit për disa vite mësonin gramatikën dhe sintaksën e gjuhës arabe. Mësimi zhvillohej duke lexuar, duke sqaruar tekstet dhe duke mësuar përmendsh rregullat e morfologjisë dhe sinta­ksës, e përveç gramatikës dhe sintaksës, mësoheshin edhe leksikogra­fia (‘ilm al-luga), retorika (‘ilm al-balāga) dhe metrika (‘ilm al-‘arūd). Kishte edhe shkolla në të cilat mësohej vetëm një disiplinë, p.sh. Tradita islame dhe të lexuarit e drejtë të Kuranit e mësimi i tij për­mendsh (‘ilm al-qirāa). Këto shkolla quheshin “Dār al-hadīth” dhe “Dār al-qurrā”[9].

Gjuha arabe, sipas praktikës së shumëgjuhësisë në Perandorinë Osmane, ka qenë gjuhë e shkencës, persishtja gjuhë e poezisë, kurse turqishtja gjuhë e administratës dhe e dijeve profane. Kjo traditë në Perandorinë Osmane, si bartëse e kulturës dhe qytetërimit islam, ka zgjatur gjithnjë deri në shek. XIX, dhe, si rrjedhojë, shkenca islame bazohej në njohjen e gjuhës arabe, jo vetëm për të njohur dhe studiuar Kuranin e Hadithin, por për të njohur edhe shkencat e tjera, si metri­kën, retorikën, stilistikën gramatikën, poetikën dhe disa disiplina të tjera, të cilat studioheshin dhe komentoheshin në gjuhën arabe në tërë Botën Islame[10].

Kur kihet parasysh fakti se tek ne gjuha arabe ishte mësuar kaq shumë, atëherë nuk është për t’u çuditur që shumë njerëz me prejar­dh­je nga viset tona, zotëronin aq mirë gjuhën arabe, saqë veprat e tyre, pothuaj në të gjitha disiplinat shkencore dhe letrare që shkruheshin në atë kohë, i kanë shkruar në gjuhën arabe. Dhe jo vetëm që i kanë shkruar, por, për nga stili, përmbajtja dhe qasja origjinale, u kanë bërë konkurrencë autorëve që gjuhën arabe e kishin gjuhë amtare, madje shumë herë edhe ua kanë kaluar atyre.

Krijimtaria e autorëve shqiptarë në gjuhët orientale nuk është hu­lumtuar sa duhet, edhe pse nga ata ka pasur shumë, madje kanë qenë, sikurse u tha, shumë të njohur.

Numri i saktë i autorëve shqiptarë që kanë shkruar në gjuhët orie­ntale, do të dihet pasi të bëhen hulumtime në bibliotekat e Turqisë dhe të vendeve në rajon dhe pasi të hulumtohen dorëshkrimet orientale-islame që kanë mbetur në vendin tonë e që ruhen në disa biblioteka institucionale dhe private. Megjithëkëtë, për një numër të madh të ule­mave, poetëve, letrarëve, filozofëve, shkrimtarëve shqiptarë, që kanë shkruar në gjuhët orientale, fatkeqësisht nuk do të mësojmë kurrë, për shkak se dorëshkrimet/veprat e tyre janë shkatërruar, janë djegur, ka­në humbur dhe kanë shkuar në pakthim, e së bashku me to edhe të dhënat dhe shënimet për këta autorë.

Sido që të jetë, gjatë hulumtimeve tona në Arkivin e Kosovës, kemi gjetur gjashtë vepra dorëshkrim në gjuhën arabe nga fusha të ndry­shme të islamologjisë të një autori shqiptarë nga Prizreni, i cili, ndonëse i përket periudhës së vonshme të atyre autorëve tanë që kanë shkruar në gjuhën arabe, megjithatë, me veprat e tij që ka lënë, meri­ton dhe duhet të radhitet ndër më meritorët për t’u studiuar, kurse ve­prat e tij pasurojnë listën e dorëshkrimeve orientale në përmasa botërore.

Fjala është për personalitetin e shquara në fushën e dijes dhe kul­turës islamo-shqiptare, prizrenasin haxhi Ymer Lutfi ef. Paçarizi (al-Hağği Ümar Lutfi efendi Pāçārīzī), i cili iu bashkua radhëve të gjata të atyre autorëve prizrenas që kanë shkruar në gjuhët orientale, si myde­rriz Ali efendiu, Suziu, Nehariu, Suxhudiu, Ashik Çelebiu, Sa’ji, She­m’iu, Behariu, Texhel-liu, Mehmet Tahir efendiu, haxhi Rrystem ef. Shporta… dhe shumë të tjerë.

Veprat dorëshkrim në gjuhën arabe të këtij autori shqiptarë nga Prizreni, që po paraqesim këtu, përveç vlerës historike dhe faktit se pasurojnë listën e dorëshkrimeve orientale në përmasa botërore, kanë edhe vlera fetare dhe didaktike; ato u përkasin fushave dhe disiplinave të ndryshme të islamologjisë.

Këto vepra, – përshkrimi eksterier i të cilave po jepet këtu, – po i paraqesim me qëllimin që jo vetëm studiuesit, para së gjithash teolo­gët – arabologë (meqë këto vepra dorëshkrim janë në gjuhën arabe), të informohen për këto vepra, por mbi të gjitha t’u vihen në dispozicion dhe të tërheqin vëmendjen e tyre, qoftë për t’i studiuar, komentuar dhe shpjeguar, qoftë mbase, – që do t’i bëhej një shërbim shumë i mirë shkencës dhe do të lahej një pjesë e borxhit ndaj këtyre autorëve, -për shkak të vlerave dhe rëndësisë që kanë, – edhe për t’i përkthyer në gjuhën shqipe. Këto vepra dorëshkrim duhet dhe meritojnë të studi­ohen, të vështrohen dhe të analizohen nga aspekte të ndryshme. Do të ishte mirë dhe me interes të shumëfishtë që studentët e Fakultetit të Studimeve Islame të Prishtinës, qoftë në mënyrë individuale, qoftë në mënyrë grupore, t’u bëjnë një vështrim këtyre dorëshkrimeve dhe t’i shfrytëzojnë për përgatitjen e punimeve të diplomës në këtë fakultet, secili në fushën që e ndien veten të aftë, gjithnjë me synimin që këto studime t’i zgjerojnë gjatë veprimtarisë së tyre shkencore të mëtutje­sh­me. Nga një kopje e këtyre dorëshkrimeve gjithsesi duhet të sigu­rohet për nevojat e Bibliotekës së Fakultetit të Studimeve Islame.

Jetëshkrimi i Haxhi Ymer Lutfi ef. Paçarizit

Për jetën dhe veprën e Ymer Lutfi Paçarizit janë shkruar disa stu­di­me, madje janë botuar edhe monografi. E, megjithëkëtë, pa u për­me­ndur dhe pa u studiuar kanë ngelur edhe shumë vepra dhe shumë aspekte të këtij autori që ka shkruar mbi gjashtëdhjetë vepra në gjuhët orientale, përfshirë këtu edhe një “Divan”.

Biografët e haxhi Ymer Lufti Paçarizi thonë se ka lindur më 13 janar 1870 në Prizren. I ati i tij, Mustafë efendiu, ishte imam në Pri­zren. Të parët e haxhi Ymer ef. kishin ardhur në Prizren nga Malësia e Dibrës. Pas mbarimit të mektebit iptidai (shkollës fillore) dhe rush­di­j­es (gjimnazit të ulët) më 1887 ai qe regjistruar në Medresenë e Fa­ti­h­ut në Stamboll, ku qëndroi deri më 1901. Pas Stambollit shkoi në Kajro dhe u regjistrua në universitetin e famshëm “Al-Azhar”, ku studioi ka­tër vjet gjuhën arabe, shkoi në haxh në Mekë dhe prej andej e vizitoi Sudanin. Më 1905 u kthye në Prizren. Pas fitores së xhonturqve, gëzoi autoritet të madh dhe besimin e qeveritarëve të atëhershëm, për se kreu edhe disa detyra diplomatike. Mirëpo, u dëshpërua shpejt nga xhonturqit. Haxhi Ymer Lutfi Paçarizi ka vdekur më 25 tetor 1928. Ai qe varrosur në Terzi Mahallë, e më pastaj është bartur në varrezat e Kuriçeshmes tek këmbët e varrit të Sofi Babës. Në ato varreza janë varrosur edhe shoku i tij i vjetër nga ditët në Stamboll, haxhi Rrystem Zihni ef., dhe simpatizuesi i tij Hafiz Abdullah ef. Hizri- Telaku[11].

Haxhi Ymer Lutfi Paçarizi gjatë gjithë jetës, ka shkruar pander­prerë. Ka shkruar mbi 60 vepra në prozë dhe poezi në gjuhën arabe, turke dhe persiane[12], pa përmendur këtu edhe shkrimet e botuara në shtypin e kohës, si në “Ma’lumāt”, “Tarcümān-i Hakikat”, “Fen u Edep”, “Top”, “Hakk” etj..

Veprat e haxhi Ymer Lutfi Paçarizit u përkasin fushave të ndry­shme, si fetare, filozofike, mistike, politike, didaktike-pedagogjike dhe lirike në stilin e poezisë së divanit.

Sipas biografit të haxhi Ymer Lutfi Paçarizit (N. Hafizi,) mësojmë se ky autor, ka lënë dorëshkrim katër vepra në gjuhën arabe, prej të cilave, – sipas të njëjtit burim, – vetëm njëra prej tyre (ad-Durr al-yatīm fī tafsīr Alif Lām Mīm) ruhet në Arkivin e Kosovës.

Në anën tjetër, gjatë hulumtimeve tona në Arkivin e Kosovës, ke­mi gjetur edhe pesë vepra të tjera në gjuhën arabe të këtij autori të përmbledhura në një “mağmū’a”, e cila ruhet në Bibliotekën e Arkivit të Kosovës në fondin e dorëshkrimeve orientale nr. i sig. 29, nr. i in­ventarit 6207. Kjo d.m.th. se këto pesë vepra të këtij autori në gju­hën arabe nuk kanë qenë të njohura deri më sot dhe këtu të dhënat për to jepen për herë të parë, për t’u pasuruar kështu opusi krijues i haxhi Ymer Lutfi Paçarizit edhe për pesë vepra të tjera.

Kjo “mağmū’a”[13] ka gjithsej 19 faqe. Është e shkruar me shkrimin nes’h, mjaft korrekt, bukur dhe lexueshëm. Ka formatin 21×14 cm. Teksti 16×10 cm. Titujt e veprave janë të shënuar.

Ndonëse nuk shkruan, këtë “mağmū’a”, kur e krahasojmë me dorë­shkrimet e tjera të këtij autori që ruhen në Arkivin e Kosovës, më­sojmë se e ka kopjuar Mehmet Kamili i biri i haxhi Jakubit, i mbiquajtur Tosko nga Prizreni.[14].

Vepra e parë në përmbledhjen tonë është:

1. ad-Durr al-yatīm fī tafsīr Alif Lām Mīm

الدر اليتيم فى تفسير الم

Që në të vërtet është komentim i pesë ajeteve të para të kaptinës “al-Bakara”, të njohur si “Alif Lām Mīm”. Kjo vepër ka pesë faqe (1-6).

Fillimi pas besmeles:

يا من اسبغ علينا نعمه ظاهرة و باطنة … صل و سلم على رسولنا… اما بعد فيقول العبد الفقير الى لطف ربه القدير انى اردت ان افسر اول البقرة ليتقتطف الاخوان منه الثمرة بلسان الحقيقة على ما استفدت من افواه رجال الطريقة فنقول (اﻟم)…

Fundi:

نور قلوبنا بمشاهدة وجهك الكريم المستنر و حققنا باذواق المحمدية “فى مقعد صدق عند مليك مقتدر”

2. Diyā’ al-Budūr fī talmīhāt al-āya an-Nūr

ضياء البدور فى تلميحات اﻵية النور

Është komentim i ajetit 55 të kaptinës “an-Nūr”. Kjo trajtesë ka katër faqe (6-9). Këtë komentim autori, sikurse e thotë vetë në fund, e ka shkruar në ditën e dhjetë të muajit të bekuar të Ramazanit në vitin 1331. (=13 gusht 1913)

Fillimi pas besmeles:

الحمد لله الذى جعل قلوب اوليائه مشكات الحقائق و الاسرار…و الصلاة و السلام على من جعله الله سراجا منيرا…اما بعد فهذه تلميحات لاية النور المسمى بضياء البدورو اشرقت الارض بنور ربها…

Mbarimi:

هذا ما سنح لى فى يوم العشر من شهر رمضان المبارك فى سنة احدى و ثلثون و ثلث مائة و الف

3. Ağrayi al-falak fī āyat al-mulk

أجراى الفلك فى ﺁية الملك

Është komentimi i tri ajeteve të para të kaptinës “al-Mulk”. Ka 4 faqe (9-12). Këtë komentim autori, sikurse e thotë vetë, e ka shkruar në mesin e muajit të bekuar të Ramazanit në vitin 1331. (=18 gusht 1913)

Fillimi pas besmeles:

تبارك الذى بيده الملك و هو على كل شيء قدير… .و الصلاة و السلام على من ارسله داعيا الى الله باذنه و سراجا منيرا…و على اله و اصحابه ال العرفان و اصحاب الذوق و الوجدان. اما بعد فهذه تفسير اية الملك على لسان الحقيقة المسمى باجراى الفلك فى اية الملك و بالله التوفيق…

Mbarimi:

هذا ما سنح لى فى نصف شهر رمضان المبارك فى سنة احدى و ثلثون و ثلثة مائة و الف

4. Sharh as-salāt an-nūriya al-huyūlāniyya

شرح الصلاة النورية الهيولانية

Është komentim i një vepre/trajtese të një autori anonim të ta­rki­katit melamij, që ka të bëjë me Salatet dhe selamin dërguar Muha­medit a.s.. Ka pesë faqe (13-16).

Këtë komentim autori, sikurse e thotë vetë, e ka shkruar në ditën e tretë të muajit të bekuar të Ramazanit në vitin 1331. (=6 gusht 1913)

Fillimi pas besmeles:

حمدا لمن جعله صلاة محمد تقريبا لذاته و جعلنا ينبوعا لظهور تجليات صفاته و الصلاة و السلام على سيدنا محمد الذى بصلاته يحصل للسالكين المتوسلين القربة الى درجات اصحاب اليقين… اما بعد فلما رايت الصلاة المنسوبة الى قطب الملامين الموحدين… اردت شرحها فشرحتها و سميتها “بالصلاة النورية الهيولانية” مستعينا بالله فى ما كتبت من المعانى و البيان…

Mbarimi:

هذا ما سانح لى فى شرح الصلاة النورية الهيولانية فى يوم الثالث من شهر رمضان المبارك فى سنة احدى و ثلاثون و ثلاث مائة والف

5. as-Salā al-lutfiyya ‘alā ad-durr-rra al-hafiyya

الصلاة اللطفية على الدرة الخفية

Në këtë trajtesë autori i dërgon salavate dhe selame Pejgamberit të Allahut, Muhamedit a.s., duke i dhënë atij epitete nga më të bukurat dhe nga më të ndryshmet, gjithnjë duke pasur parasysh vlerën e madhe gjatë dërgimit të salavateve mbi Pejgamberin Muhamed a.s..

Aty përshkruhen cilësitë e Pejgamberit Muhamed a.s. me një stil të lartë dhe shumë lakonik. Ka tri faqe (16-18).

Fillimi pas besmeles:

اللهم صل على سيدنا محمد سر الذات الاحدية و مظهر الصفات الصمدية حزينة الحكم و الاحسان و مدينة العلم و العرفان…

6. as-Salā al-badariyya wa at-tawas-sulāt al-hayriyya

الصلاة البدرية و التوسلاة الخيرية

Në këtë trajtesë autori u dërgon salavate dhe selame, – pas Pejga­mberit a.s., – ashabëve, që kanë marrë pjesë në betejën e Bedrit (ashāb al-Badr), duke ngritur lart trimërinë dhe heroizmin e tyre. Autori këtu ka përdorur një varg shprehjesh dhe epitetesh të larta për pjesëma­rrë­sit e betejës së Bedrit, duke lavdëruar shpatat e tyre, imanin, bindjen, trimërinë, guximin, heroizmin, sakrifikimin e jetës dhe pasurisë së tyre, devotshmërinë, sinqeritetin, zemrën dhe trupin e pastër të tyre. Autori nuk lë pa përmendur se janë pikërisht ata ashabë që mposhtën shtatëdhjetë prijës të kufrit nga radhët e mushrikëve kurejshitë. Ai përmend po ashtu edhe pozitën e lartë që kanë ata tek Zoti i tyre. Au­tori, në fund, lutet që bekimi i tyre, – për hir të Muhamedit a.s., Te­vratit, Inxhilit dhe Kuranit, – të na mbërthejë edhe ne.

Fillimi pas besmeles:

اللهم صل و سلم و بارك على من ارسلته رحمة للعالمين و شرفته بختم الانبياء و المرسلين و على اله و اصحابه الوجدان و اليقين … خصوصا منهم اصحاب البدر هم السابقون الاولون من المهاجرين و الانصار…

Mbarimi:

اللهم افض علينا من بركاتهم بحرمت سيد ولد عدنان و بحق التوراة و الزبور و الانجيل و الفرقان صلاوات الله و سلامه على نبينا و عليهم اجمعين.

Ç’është e drejta, haxhi Ymer ef. Paçarizi ashabëve pjesëmarrës në betejën e Bedrit u ka kushtuar edhe një vepër tjetër në vargje në gjuhën turke, e cila po ashtu ruhet në Arkivin e Kosovës. Aty, autori secilit ashab që ka marrë pjesë në këtë betejë, u ka kushtuar nga një dyvargësh, duke përmendur emrat e tyre veç e veç, renditur sipas alfa­betit. Konsiderojmë se kjo vepër është nga të rrallat vepra të autorëve tanë të kësaj natyre dhe të këtij lloji, mbase edhe më gjerë… Vepra mban titullin تفريج صدر بتوسل اصحاب بدر (Tafriğ-i sadr bi tavas-sul ashāb-i Badr), dhe autori e ka shkruar në vitin 1324/1906; ka gjithsej 24 faqe.

Si përfundim

Duke shfletuar dhe lexuar veprat e haxhi Ymer efendi Paçarizit, kuptojmë se ky autorë njihte gjuhën arabe në një nivel të lartë dhe në mënyrë të mrekullueshme. Ky autor nga Prizreni padyshim mbetet ndër alimët, poetët, shkrimtarët dhe figurat më interesante dhe më komplekse të periudhës së vonshme të autorëve tanë që kanë shkruar në gjuhët orientale dhe, si i tillë, meriton një respekt të veçantë dhe duhet të kemi një kujdes të shtuar për të dhe veprimtarinë e tij.

Në fund fare, të konstatojmë me të drejtë se haxhi Ymer Lutfi Pa­çarizi, me veprat e tij tejkalon kufijtë lokalë të vendit ku lindi e u rrit, ku jetoi e veproi; ai me veprat e tij iu bashkua radhëve të gjata të atyre autorëve dhe personaliteteve të shquara të kombit tonë, që i dhanë kontribut kulturës dhe qytetërimit islam në trojet tona, në veça­nti, dhe kulturës e qytetërimit islam, në përgjithësi; ai rrjedhimisht u bë pjesë e pandashme e kulturës dhe qytetërimit botëror. Të tillë duhet ta konsi­de­rojmë dhe të tillë duhet ta trajtojmë.

[1] Më gjerësisht: Dr. Hasan Kaleši, Najstariji vakufski dokumenti u Jugoslaviji na arapskom je­ziku”, Prishtinë, 1972, f. 22.

[2] Prof. Dr. Ziya Kazici, Historia e arsimit islam, Tiranë, 2001, f. 18.

[3] Dr. Jašar Redžepagić, Razvoj prosvete i školstva albanske narodnosti na teritoriji današnje Jugoslavije do 1918 godine, Pristina, 1968, f. 43.

[4] Më gjerësisht: Akademik Jašar Redžepagić, Razvoj i obelježa turskih škola na teritoriji dana­šnje Jugoslavije do 1912 godine, “Studie”, 1988, f. 52 – 53.

[5] Hasan Kaleši, Spomenici islamske arhitekture i orijentalni rukopisi, në “Kosova nekad i danas”, Beograd, 1973, 470.

[6] Hasan Kaleši, “Kosova nekad i danas”, Beograd, 1973, f. 922.

[7] Madžida Bećirbegović, Prosvjetni objekti islamske arhitekture, “Starine Kosova”, VI-VII, Prishtina, 1972-1973, f. 82.

[8] Hasan Kaleši, Prizren kao kulturni centar za vreme turskog perioda, “Gjurmime Albano­lo­gjike”, 1, Prishtinë, 1962, f. 95.

[9] Dr. Hasan Kaleši, Najstariji vakufski…, vep. cit., f. 23.

[10] Fehim Nametak, Književnost bosnaskohercegovačkih Muslimana na turskom jeziku do XVII stoljeća, Godišnjak institut za jezik i književnost, Sarajevë, 1982, f. XI/119, Cituar sipas: Dr. Jusuf Ramić, Izućavanje arapskog jezika kod nas, në: “Zbornik Radova”, nr. 2, Sarajevë, 1987, f. 237.

[11] Fejzulah Hadžibajrić, Omer Lutfijin Tahmis na Bosnjakovu kasidu o Fususul-Hikemu, në: “Anali Gazi Husrev Begove Biblioteke”, knjiga V-Vi, Sarajevë, 1978, f. 188.

[12] Më gjerësisht për jetën dhe veprën e haxhi Ymer Lutfi Paqarizit shih: Mark Krasniqi, Haxhi Ymer Lutfi Paçarrizi, në: “Jeta e Re”, nr. 5, Prishtinë, 1955, f. 418-426; Mark Krasniqi, Ha­xhi Ymer Lutfi Paçarrizi, në: “Zani i Rinisë, Prishtinë, 1957, nr. 14; Hasan Kaleši, Prizren kao kulturni centar za vreme turskog perioda, në ”Gjurmime albanologjike”, nr. 1, Prishtinë, 1962, f. 113-115; Dr. Nimetullah Hafizi, O životu i pesničkim delima Hadži Omer Ljutfi Pačarizija, “Vjetari” i Arkivit të Kosovës, nr. VIII – IX, Prishtinë, 1975, f. 87-104; Mr. Tacida Hafiz, Haci Ömer Lütfi – Eserlerinden seçmeler, Prishtinë, 1992; Mr. Ilijaz Rexha, Poema re­volucionare e Haxhi Ymer Lutfi Paçarizit, në: “Vjetari i Arkivit të Kosovës”, numër jubilar, Prishtinë, 1981, f. 221-240; Hasan Kaleshi, Roli i shqiptarëve në letërsitë orientale, në: Se­mi­na­ri i Kulturës Shqiptare për të Huaj, nr. 2, Prishtinë 1976, f. 164; Jashar Redžepagić, Ško­lstvo i prosveta na Kosovu od kraja XVIII stoleca do 1918. godine, Prishtinë, 1974, f. 44-47; Fejzulah Hadžibajrić, Omer Lutfijin Tahmis na Bosnjakovu kasidu o Fususul-Hikemu, në: “Anali Gazi Husrev Begove Biblioteke”, knjiga V-VI, Sarajevë, 1978, f. 187-204 etj.

[13] Fjala arabe ““mağmū’a” “, d.m.th. “përmbledhje”, “koleksion”. Është nxjerrë nga fjala arabe “ğam’a”, „me grumbullue“, „me tubue“etj.. Shih: Salih Trako, Medžmua pjesnika Šakira, “Anali”, GHBB, knjiga, II – III, Sarajevo, 1974, f. 109.

[14] كتبه الفقير خادم الملامى محمد كامل ابن الحاج يعقوب المعروف طوسقو الپرزرينى – “Kopjimin e ka bërë i përvuajturi i tarikatit melamij Mehmed Kamili i biri i Haxhi Jakubit i mbiquajtur Tosko nga Prizreni. Mehmed Qamil Tosko ka lindur më 1879. Ky kopjues, pas vdekjes së haxhi Ymer Lutfi Paçarizit, ka qenë sheh i teqesë së melaminjve në Prizren.

Dr.Sadik Mehmeti