Një ditë, i dituri Ebu Hanife ishte ballafaquar dhe po diskutonte me ateistët e kohës së tij dhe debati ishte fokusuar mbi ekzistencën e Zotit.
Duke parë se ata nuk po bindeshin dhe koha nuk i premtonte më shumë, Ebu Hanife u tha: ”Unë sot ndihem i lodhur dhe me presin punë të tjera, prandaj dhe kërkoj që këtë diskutim ta shtyjmë për të nesërmen në filan orë.”
Ateistët ranë dakord dhe kështu u ndanë.
Të nesërmen, të gjithë ateistët kishin ardhur në kohën e caktuar, kurse Ebu Hanife akoma nuk dukej gjëkundi. Ai u vonua aq shumë saqë ateistët menduan se ka frikë nga ballafaqimi. Në fund, kur erdhi Ebu Hanifeja filloi t’u kërkojë të falur dhe të justifikohej për vonesën.
E gjithë kjo ishte e planifikuar për t’i shërbyer diskutimit. Ai kërkonte me ç’do kusht që t’i bindë mbi ekzistencën e Zotit dhe këtë donte ta bëjë sa më praktikisht.
Ebu Hanife u tha: ”Më vjen keq për vonesën, por siç e dini unë banoj në anën tjetër të Eufratit dhe për të ardhur këtu më duhej të kaloj lumin me lundër. Por, në atë orë që do të vija unë nuk kishte lundër fare, kështu që u vonova.”
Ateistët e pyetën: ”Mirë, por si e kalove lumin?”
Ebu Hanife u përgjigj: ”Teksa isha duke pritur i mërzitur, me rrjedhën e lumit erdhi një copë dërrasë e gjerë dhe e gjatë dhe u ndal para meje. Pas pak erdhën dhe katër të tjera dhe u ngjitën me të parën, duke formuar një lundër të përshtatshme për të kaluar lumin. Kur e pashë këtë, u ngjita sipër saj dhe valët më shtynë derisa kalova lumin pa problem.”
Ateistët i thanë: ”Çfarë?! A po tallesh me ne?! Kjo s’ka pikë logjike! Çfarë janë këto fjalë boshe?!”
Por, Ebu Hanifeja ua ktheu: ”Për Zotin me këto që po thoni po e pranoni vetë ekzistencën e një Zoti Krijues. Nëse ju nuk pranoni që një lundër të formohet rastësisht, atëherë si e pranoni që e gjithë gjithësia që na rrethon të jetë krijuar rastësisht?!”
Atëherë ateistët heshtën dhe nuk folën.
Përgjithësisht, kjo ndodhi tregohet për të vërtetuar se Zoti është Krijuesi i universit dhe i gjithçkaje brenda tij.
Elmaz Fida
