Identiteti është pjesë e pandarë e natyrës njerëzore. Njeriu është më se normale të identifikohet me familjen, fisin, krahinën, kombin, gjuhën, klasën, shtetin, racën, fenë, sektin, ideologjinë, shkollën, kulturën, profesionin…etj. Është e kuptueshme që çdo identifikim prodhon edhe ligjërimin e tij përkatës, që komunikon me publikun e gjerë, i cili nga ana e tij reagon duke e identifikuar veten shumë, pak ose pak me këtë ligjërim, në varësi kjo të afërsisë me këtë identitet ose largësisë me të. Sa më i përgjithshëm dhe gjithëpërfshirës, real e jo fiktiv, të jetë ky ligjërim, aq edhe më i madh është numri i atyre njerëzve që do të gjejnë afërsi me të, edhe pse identitetet e ngushta specifike mund të jenë të ndryshme.
Bie fjala, reagimi i përsëritur publik i deputetes M. Doda ndaj një projektligji që mund të cenonte strukturën e familjes natyrore tradicionale, bëri bashkë muslimanë dhe të krishterë, demokrat e socialistë. Nëse ligjërimi i saj do të fokusohej vetëm nga premisa fetare e identitetit të saj të ngushtë të krishterë dhe katolik, apo vetëm ideologjik, natyrisht që edhe mbështetja publike ndaj saj do të ishte më e pakët.
Kështu ndodh edhe me çështje të tjera, kur një person publik, udhëheqës shteti, predikues, politikan, dijetar, sportist, artist, etj. me ligjërimin e tij përfshin çështje të mëdha e të ndjeshme nga një grup i gjerë identitetesh lokale apo miniidentitetesh edhe pse të ndryshme mes tyre, shpesh edhe mospërputhëse, gjasat që ai të ketë simpatizantë dhe pranim nga masat janë edhe më të mëdha. Sidomos kjo bëhet edhe më e dukshme nëse një person apo grup i tillë është edhe relativisht i suksesshëm në aktivitetin e tij.
Njerëzit natyrshëm janë të prirë ta admirojnë një njeri të suksesshëm dhe të fuqishëm, për më tepër kur në ligjërimin e tij ata identifikojnë një pjesë të identitetit të tyre social, kulturor, fetar apo kombëtar. Bie fjala, boksieri i madh amerikan, me origjinë afrikane, kampioni i botës në pesha të rënda Muhamed Ali, kishte simpatizantë të shumë në të gjithë botën, por në veçanti edhe mes muslimanëve të shkollave dhe sekteve të ndryshme, të racave dhe vendeve të ndryshme. Nëse ai do ta identifikonte veten vetëm brenda një race, vendi dhe sekti të caktuar, simpatizantët e tij do të kishin qenë më të pakët dhe fama e tij si boksier nuk do të ishte e mjaftueshme në këtë drejtim. Nëse ligjërimi i tij nuk do të ishte gjithëpërfshirës por sektar, përtej arritjeve të tij sportive, ai nuk do të kishte bërë për vete ata miliona njerëz në mbarë botën, por shumë më pak.
Po kështu, kur një grupim i ngushtë sektar, gati-kultist, apo klanor, pak ose aspak gjithëpërfshirës, që nuk përfshinë në ligjërimin dhe praktikën e tij edhe të tjerë e nuk përthith në sukseset e tij edhe miniidentitete të tjera jashtë grupit, është i destinuar të anatemohet dhe të humbasë terren me kalimin e kohës, sado efikas të jetë në zbatimin e politikave të tij. E për më tepër, kur e gjithë arritja dhe grupimi identifikohet me një njeri të vetëm, emri të cilit nuk bashkon njerëz të tjerë përtej grupimit përkatës.
Karizma jo gjithmonë është demagogji, për të ngopur turmat me lugë të zbrazët, ajo shërben në fakt edhe si mjet publik në rekrutimin dhe rritjen e mbështetësve besnikë, pa pasur nevoja që këtë ta bësh nëpërmjet strukturave filtruese. Kjo bëhet edhe në shërbim të realizimit të projekteve të cilat kërkojnë besim dhe mbështetje masive. Në këtë mënyrë vetë masat ndjehen të përfshira në sukses edhe pse roli i tyre mund të ketë qenë fare minimal, por kështu ata identifikohen me diçka me të cilën mund të krenohen dhe ndjejnë kënaqësi.
Për më tepër triumfi e suksesi i bashkon të ndryshmit dhe i bën ata shpesh të harrojnë diferencat mes tyre, përkundrejt dështimit i cili krijon çarje dhe ndarje edhe mes vetë një grupi të ngushtë. Kështu që suksesi dhe vazhdimësia e tij shpesh janë të lidhura jo vetëm me përmbajtjen e idesë, por edhe me politikat dhe diskursin e tyre gjithëpërfshirëse.
Ata që mendojnë se dalja nga hermetizmi sektar do të prish unitetin e grupit dhe suksesin e punës, harrojnë ose ndoshta nuk e dinë se në dimensionin vertikal mbarësia vjen nga Zoti, dhe mbarësia, apo bereqeti dhe vazhdimësia e Tij lëshohet mbi bashkësinë në tërësi dhe jo mbi një grup të caktuar në veçanti. Ndaj dhe në terma konkretë më të suksesshmit janë ata që janë edhe më gjithëpërfshirës. Profeti i Allahut thoshte: “Dora e Allahut është me bashkësinë (xhematin).”
Shkroi: Justinia Topulli
