Pyetja:
Çfarë begatie është ta arrijmë Ramazanin?
***
Përgjigjja:
Ebu Hurejre transmeton se i Dërguari i Allahut ﷺ ka thënë: “Ju ka ardhur juve Ramazani, muaj i bekuar. Allahu e ka bërë detyrë për ju agjërimin e tij. Në të hapen dyert e Xhenetit, dyert e Xhehenemit mbyllen dhe shejtanët lidhen me zinxhirë. Allahut i përket një natë në të, e cila është më e mirë se një mijë muaj. Kushdo që pengohet nga e mira e saj, atëherë ai është privuar.” [1]
Hadithi është përgëzim për robërit e drejtë të Allahut, për ardhjen e muajit të bekuar të Ramazanit. Pejgamberi ﷺ i njoftoi shoqëruesit e tij për ardhjen e tij (Ramazanit) dhe kjo nuk ishte vetëm një lajmërim i thjeshtë. Më saktë, qëllimi i tij ishte që t’i përgëzojë ata për një kohë madhështore të vitit, që njerëzit e mirë të cilët janë të shpejtë në bërjen e punëve të mira t’i japin atij vlerën që i takon. Kjo sepse Pejgamberi ﷺ shpjegoi në të (hadith) atë çka Allahu ka përgatitur për robërit e Tij nga rrugët që çojnë drejt faljes dhe kënaqësisë së Tij, dhe ato janë shumë rrugë. Pra, kujtdo që i ikë falja gjatë muajit të Ramazanit, atëherë ai është privuar me privimin më të madh.
Prej përkrahjes dhe të mirave që Allahu u ka dhuruar robëve të Tij, është ajo se Ai ka përgatitur për ta rrethana meritore ashtu që të jenë të dobishme për ata që i binden Atij, dhe një garë për ata që ngarendin të garojnë (në vepra të mira). Këto rrethana meritore janë çaste për përmbushjen e shpresave, duke u përpjekur në dëgjueshmëri dhe duke i larguar gabimet dhe mangësitë më anë të vetëpastrimit dhe pendimit. Nuk ka asnjë moment të vetëm në këto kohëra të dobishme përveçse Allahu të ketë caktuar në të punë të dëgjueshmërisë me të cilat njeriu mund t’i afrohet Atij. Allahu posedon gjërat më të mrekullueshme si dhurata, të cilat Ai ia dhuron atij që Ai do me Mëshirën dhe Mirësinë e Tij. Pra, ai që e arrin lumturinë e vërtetë është ai i cili i përdor përparësitë e këtyre muajve, ditëve dhe çasteve të dobishme dhe i afrohet më shumë në to Kujdestarit të tij, duke bërë atë që është e urdhëruar në to prej akteve të bindjes. Kështu, ndoshta ai do të kaplohet me ndonjërën prej shumë bekimeve të këtyre rrethanave dhe të ndihmohet nga kjo, me një ndihmë që e shpëton atë nga Zjarri dhe ajo çka përmban ai, siç është nxehtësia flakëruese. [2]
Mundësia e arritjes së Ramazanit vetvetiu është një e mirë madhështore, e dhuruar atij që e arrin atë dhe përmirësohet me rastin e saj duke qëndruar në namaz gjatë natës së saj dhe duke agjëruar ditën e saj. Në të, ai i kthehet Mbrojtësit të tij – prej mosbindjes ndaj Tij në bindje ndaj Tij, prej harresës ndaj Tij në përkujtimin ndaj Tij, nga të qenit larg prej Tij në të kthyerit kah Ai me pendim nënshtrues. Muslimani duhet të jetë i vetëdijshëm për të mirat e tij dhe të pranojë rëndësinë e saj. Se vërtet shumë njerëz janë të parandaluar nga të agjëruarit, ose për shkak se vdesin para se ta arrijnë atë, ose nuk janë në gjendje që ta kryejnë atë, ose për shkak se e kundërshtojnë atë dhe largohen prej tij. Kështu, ai që agjëron duhet ta lavdërojë Zotin e tij për këtë të mirë dhe ta presë këtë muaj më gëzim dhe kënaqësi, sepse mirëpritet një kohë madhështore e vitit me të gjitha rrethanat për kryerjen e dëgjueshmërisë. Ai duhet të përpiqet thellësisht në bërjen e veprave të mira. Ai duhet ta lusë Allahun që t’i japë atij agjërim dhe qëndrim në namazin e natës, dhe ta pajisë atë me seriozitet, entuziazëm, fuqi dhe energji në këtë muaj, dhe që Ai ta zgjojë atë prej gjumit të tepërt dhe të shkujdesur, ashtu që ai t’i përdorë përparësitë e këtyre kohërave të dobishme të së mirës. Është e pafat që gjejmë se shumë njerëz nuk e dinë vlerën e këtij rasti, dhe as që e konsiderojnë atë të jetë i shenjtë. Pra, muaji i Ramazanit më nuk bëhet kohë e rëndësishme për dëgjueshmëri, adhurim, lexim Kur’ani, dhënie të lëmoshës dhe përkujtimin e Allahut. Por, për disa njerëz kjo bëhet kohë e rëndësishme që ta larmojnë ushqimin dhe pijet e tyre dhe për përgatitjen e gjellërave të ndryshme para se të fillojë muaji. Disa njerëz të tjerë nuk e njohin Ramazanin, përveç si një muaj të pagjumësisë dhe tubimeve periodike të vazhdueshme dhe flejnë ditën. Kjo është deri në pikën që disa prej tyre flejnë pas kohës së namazeve të detyrueshme, duke mos i falur ato me xhemat apo në kohën e duhur të tyre. Njerëzit tjerë nuk e njohin Ramazanin, përveç si një kohë të rëndësishme për udhëheqjen e çështjeve të kësaj bote, jo si kohë të rëndësishme për udhëheqjen e çështjeve të Jetës së Përtejme. Kështu, ata punojnë zellshëm në të, duke bërë shitblerje dhe duke qëndruar në zonat e tregjeve, si pasojë duke e lënë xhaminë. Dhe kur falen me njerëz, ata e bëjnë këtë në mënyrë të ngutshme. Kjo sepse ata e gjejnë
kënaqësinë e tyre në tregje. Kjo është përmasa deri në të cilën nocionet dhe pikëpamjet e Ramazanit janë ndryshuar.
Disa nga Selefi thonin: “Vërtet, Allahu, më i Larti, e ka bërë muajin e Ramazanit një muaj të garimit për krijesat e Tij, në të cilin ata mund të garojnë me njëri-tjetrin për kënaqësinë e Tij, duke iu bindur Atij. Kështu, një grup vjen së pari dhe ata kanë sukses dhe grupi tjetër vjen i fundit dhe ata dështojnë.” [3]
Po ashtu, individi nuk e di nëse ky ndoshta është Ramazani i fundit që do ta shohë në jetën e tij, nëse ai e përfundon atë. Sa burra, gra dhe fëmijë kanë agjëruar me ne vitin e kaluar, dhe janë shtrirë tashmë të varrosur në thellësitë e tokës, duke u varur në veprat e mira të tyre. Ata kanë pritur që të agjërojnë shumë më shumë Ramazana. Ngjashëm, edhe ne po ashtu do të ndjekim
rrugën e tyre. Prandaj, muslimanit i takon që t’i gëzohet këtij rasti madhështor për dëgjueshmëri. Ai s’duhet ta refuzojë atë, por në vend të kësaj të angazhohet në atë që do t’i bëjë dobi atij dhe në atë që do të bëjë të mbeten ndikimet e tija. Çfarë është tjetër ai, përveç një numër ditësh të cilat agjërohen njëra pas tjetrës dhe të cilat përfundojnë shpejt. Allahu na bëftë ne e gjithashtu edhe juve prej atyre të cilët janë më të shquarit në bërjen e veprave të mira.
Abdullah ibn Salih el-Feuzan
————————
[1] Ahmedi dhe Nesa’iu. Shiko kontrollimin e Ahmed Shakirit të Musnedit (f. 7148) dhe Sahih et-Terghib uet-Terhib të el-Albanit (1490) si dhe Tamam-ul-Mineh (395)
[2] Këto janë fjalët e Ibn Rexhebit në Lata’if-ul-Ma’arif: f.8
[3] Lata’if-ul-Ma’arif të Ibn Rexhebit: faqe 246
