Armiqësia e gjatë midis Athinës dhe Ankarasë dhe Izraeli mes tyre
Më 10 korrik, Devlet Bahçeli, president i Partisë Lëvizja Kombëtare (MHP), u fotografua duke marrë një hartë të rajonit të Egjeut që tregonte ishujt grekë, madje edhe Kretën, 362 kilometra larg, të përfaqësuar si turk, me ngjyrat e flamurit turk.
Kryeministri grek Kyriakos Mitsotakis u përgjigj: “Ëndrra e etheve të ekstremistëve apo politika zyrtare e Turqisë? Një tjetër provokim apo një gol i vërtetë?”.
Karta u dhurua nga Ujqërit Gri, një grup ultra-nacionalist i lidhur me MHP, një partner i AK Partisë së liderit turk Rexhep Tajip Erdogan.
Në një artikull për tensionet në Mesdheun Lindor, portali National Interest shkruan se Greqia dhe Turqia kanë pasur mosmarrëveshje prej dekadash dhe se marrëdhëniet mes tyre u përkeqësuan pasi u zbuluan fusha të mëdha gazi në Mesdheun lindor, gjë që thelloi konfliktin mes të dy vendeve mbi zonat detare.
Me një vijë bregdetare 8,368 kilometra të gjatë, më të gjatë se kufiri SHBA-Meksikë, Turqia vazhdimisht ndjen inat që është shkëputur nga Mesdheu lindor dhe nuk është shmangur nga demonstrimi i fuqisë së saj ushtarake për të mbrojtur doktrinën e diskutueshme të “Atdheut Blu”.
Nuk duhet shumë për një konfrontim ushtarak
National Interest na kujton se armiqësia e kahershme midis Athinës dhe Ankarasë sillet rreth disa mosmarrëveshjeve të gjata që, me sa duket, nuk janë as afër zgjidhjes. Këto janë: zgjidhja politike në lidhje me Qipron, demarkacioni detar i zonave ekonomike ekskluzive të diskutueshme reciprokisht (EEZ) në Mesdheun Lindor dhe pakënaqësia e Ankarasë për militarizimin e ishujve grekë, në kundërshtim me marrëveshjet ndërkombëtare.
Çfarë mund të çojë në një konfrontim ushtarak midis dy shteteve? Gazeta National Interest shkruan – jo shumë, pavarësisht mekanizmit të zgjidhjes së konfliktit të NATO-s mes dy anëtarëve.
Sipas George Tzogopoulos, një ekspert për gjeopolitikën rajonale të energjisë, marrëdhëniet greko-turke kanë hyrë në një spirale të rrezikshme gjatë dy viteve të fundit. Edhe pse duket e pamundur, është e mundur që ndonjë incident ushtarak në Mesdheun lindor të ndodhë në çdo moment, ndërsa një përshkallëzim i mundshëm do të varej nga kapaciteti i SHBA-së për të mbrojtur krahun juglindor të NATO-s.
Turqia dhe Greqia kanë pasur mundësinë të bisedojnë muajt e fundit, pas rritjes së tensioneve në 2019 dhe 2020 për shkak të pikëpamjeve të ndryshme për sovranitetin e shteteve në Mesdheun lindor. Ankaraja dërgoi gjithashtu anijen e saj të vëzhgimit sizmik në ujërat e pretenduara nga Greqia dhe Qipro dhe nënshkroi një marrëveshje të diskutueshme për demarkacionin detar me Libinë që Greqia dhe aleatët e saj e kanë refuzuar.
Në një grindje verbale të fundit, Erdogan tha se nuk do të takohej me Mitsotakis pasi kryeministri grek i tha Uashingtonit që të konsideronte mosshitjen e F-16 në Turqi. Në prill, Athina rrëzoi një vendim për pjesëmarrjen e Turqisë në stërvitjet ajrore të NATO-s në Greqi, duke argumentuar se “Turqia nuk është as aleate dhe as mike”.
Në qershor, Erdogan tha se Turqia kishte hequr një platformë për bashkëpunimin dypalësh me Greqinë, duke vërejtur: “Mos u përpiqni të kërceni me Turqinë. Do të lodheni dhe do të ngecni në rrugë. Ne nuk zhvillojmë më bisedime dypalëshe me ta”.
Të djathtët ekstremë si Bahçeli janë një gjemb në fytyrën e politikës turke dhe i pengojnë fqinjët e Turqisë të marrin seriozisht interesat dhe prioritetet turke.
Mosmarrëveshjet për ishujt dhe Qipron
Greqia dhe Turqia po debatojnë për të drejtat detare në ishujt në Mesdheun lindor.
Pozicioni i Turqisë injoron përfshirjen e ishujve grekë në përcaktimin e ZEE-së, ndërsa Greqia pretendon se ishujt e saj, madje edhe ata që rrethojnë bregdetin turk, i përkasin asaj sipas ligjit detar. Këtu përfshihet Kastellorizo, më i vogli nga ishujt grekë Dodekanez me rreth 500 banorë, vetëm 2.1 kilometra nga Antalia, Turqi.
Për të qenë të drejtë, shkruan National Interest, mungesa e udhëzimeve të qarta për statusin e ishujve në ligjin e kufijve e bën këtë një temë të ndërlikuar. Në vitin 2020, eksperti ligjor Yunus Emre Acikgonul krijoi një hartë për të treguar se si do të dukej një zgjidhje e drejtë në Mesdheun Lindor bazuar në jurisprudencën e mëparshme përkatëse dhe vendimet gjyqësore. Harta tregon se asnjëra palë nuk do të realizonte projeksionet e tyre maksimaliste detare.
Të dy palët janë në konflikt për ishullin e Qipros, i cili është i ndarë midis Republikës së Qipros, anëtare të Bashkimit Evropian dhe Republikës Turke të Qipros Veriore, e cila njihet vetëm nga Ankaraja, dhe pa një zgjidhje politike për Qipron, nuk mund të ketë një marrëveshje energjetike që do të përfshinte Qipron (dhe për rrjedhojë Greqinë) dhe Turqinë. Por pushtimi rus i Ukrainës ndryshoi rrënjësisht llogaritjen e energjisë evropiane. Ndoshta ka ardhur koha për të ndryshuar qasjen dhe për të ndërtuar një tubacion që lidh gazin qipriot dhe izraelit me Turqinë, i cili më pas mund të transportohet në tregjet evropiane përmes Gazsjellësit ekzistues Trans-Anatolian (TANAP), përpara një zgjidhjeje gjithëpërfshirëse, jo më pas.
Është mjaft e diskutueshme – tubacioni i gazit nga fusha Levithan i Izraelit në Turqi do të kalonte nëpër ujërat qipriote, gjë që do të kërkonte pëlqimin e Qipros sipas ligjit ndërkombëtar. Megjithatë, marrëveshjet ad hoc komerciale të energjisë ndërmjet palëve të ndryshme dhe kompanive të energjisë (me garantues të mundshëm të palëve të treta) mund të ofrojnë një zgjidhje më ekonomike dhe më të shpejtë që do të rezultonte në transferimin e 10 deri në 16 miliardë metra kub gaz në vit, sipas për Eli Rettig, një shkencëtare në Universitetin e Bar-Ilanit.
Bashkëpunimi për një projekt të përbashkët energjetik do të shërbente si një masë ndërtimi besimi në kohë reale, nga e cila do të përfitonin të gjitha palët, duke rritur shanset që negociatat politike, megjithëse të vështira, të hapeshin përfundimisht.
Në vitin 2019, pjesa turke e Qipros propozoi krijimin e një komiteti të përbashkët me numër të barabartë grekësh dhe turq qipriotë, nën kujdesin e Kombeve të Bashkuara dhe BE-së, për të marrë pjesë si vëzhgues. Propozimi u refuzua menjëherë nga qeveria greke qipriote. Më parë këtë muaj, pala turke qipriote përsëriti propozimin, këtë herë duke shtuar se bordi do të përfshijë gjithashtu përfaqësues nga kompanitë e naftës të autorizuar nga të dyja palët.
Bashkëpunimi i sigurisë midis Greqisë dhe Izraelit
Një tjetër opsion është një tubacion në dy terminalet ekzistuese të LNG-së në objektet e Egjiptit Idku dhe Damietta, të cilat kanë dorëzuar 8.9 miliardë metra kub LNG në 2021. Diplomatikisht, ky është opsioni më pak kompleks, i preferuar aktualisht nga SHBA dhe BE. Por pa investime shtesë në infrastrukturë, Egjipti nuk pritet të rrisë ndjeshëm kapacitetin në afat të shkurtër.
Në fillim të këtij viti, SHBA-ja tërhoqi mbështetjen për tubacionin teknikisht kompleks dhe joekonomik të gazit EastMed, i cili supozohej të lidhte fushat e gazit izraelit dhe qipriot në Mesdhe me Greqinë dhe Italinë, nga ku gazi natyror i lëngshëm do të dërgohej në vendet evropiane. Kjo ka ripërtërirë optimizmin në Ankara – pritja për një zgjidhje politike për Qipron, një konflikt “i ngrirë” që nga vitet 1970, ose përpjekja për të anashkaluar Turqinë, nuk do të japë gaz shpejt ose mjaftueshëm shpejt.
Ndërsa Greqia dhe Turqia janë të bllokuar në një mosmarrëveshje, Izraeli është vendosur si vendi me ndikimin më të madh në Mesdheun Lindor. Ndërtimi i aleancave strategjike në Mesdheun Lindor është përshpejtuar përgjatë dy akseve të rëndësishme gjatë dekadës së fundit: Greqi-Qipro-Izrael dhe Egjipt-Izrael.
Izraeli ka dy fusha operative gazi pranë bregut të Mesdheut me rezerva të vlerësuara prej 690 miliardë metra kub gaz natyror. Dëshira për mundësi të reja për të eksportuar gaz në tregjet evropiane është e ndarë nga Greqia dhe Izraeli.
Dyshimi i përbashkët i qeverisë në Ankara është një tjetër faktor që çon në përfundimin e marrëveshjeve të sektorit të sigurisë midis Greqisë dhe Izraelit. Sipas të përditshmes greke Kathimerini, Greqia kohët e fundit bleu një sistem mjeti ajror anti-pa pilot (UAV) për të mbrojtur ishujt e saj dhe vendndodhje të tjera të rëndësishme në mbarë vendin. I pajisur me teknologjinë izraelite, siç është Drone Dome, pretendohet se sistemi ka aftësinë të prishë aftësitë e fluturimit të dronëve të armatosur, si Bayraktar TB2 i Turqisë, i cili është përdorur me sukses në operacionet luftarake të Ukrainës kundër Rusisë muajt e fundit. Greqia është e përgatitur për skenarin më të keq të mundshëm dhe është e vetëdijshme se në asnjë rrethanë Izraeli nuk do të përfshihej në konfliktin greko-turk.
Ndërkohë, bashkëpunimi trepalësh energjetik po përparon. Interkonektori Eurasian, një kabllo nënmesdhetare 1,500 kilometra që kushton rreth 825 milionë dollarë, do të lidhë rrjetet elektrike të Greqisë, Qipros dhe Izraelit dhe pritet të përfundojë në vitin 2024.
Akti balancues i Izraelit mes palëve
Në qershor, Izraeli, Egjipti dhe Bashkimi Evropian nënshkruan një marrëveshje në Kajro për të rritur eksportet e gazit në Evropë. Ai pason një marrëveshje prej 15 miliardë dollarësh të rënë dakord në 2018 që lejon Izraelin të eksportojë gaz nga fushat e gazit në det të hapur Tamar dhe Leviathan në Egjipt, ku lëngohet dhe dërgohet në vendet evropiane.
Sipas zyrtarëve të industrisë, Izraeli pritet të dyfishojë prodhimin e gazit në rreth 40 miliardë metra kub në vit ndërsa zgjeron projektet.
Izraeli është prototipi i një aktori pragmatik, i cili ruan me kujdes atutë e tij dhe balancon marrëdhëniet me vendet e tjera në shërbim të interesave të veta kombëtare. Izraeli mund të lehtësojë bisedimet për bashkëpunimin energjetik midis Greqisë dhe Turqisë, pasi të dyja palët vazhdojnë të përpiqen të tërheqin Izraelin në anën e tyre.
Izraeli mund të ndikojë gjithashtu në Qipro për të rënë dakord për një marrëveshje komerciale të energjisë përpara një marrëveshjeje politike për statusin e ishullit, e cila varet nga një afat kohor për negociatat për një zgjidhje gjithëpërfshirëse dhe një mekanizëm gjykimi në rast të shkeljeve të kornizës.
Izraeli u bë shpejt një partner i preferuar i Ankarasë dhe Athinës. Në fushat e sigurisë dhe shkëmbimit të inteligjencës, Turqia është një aleat i dobishëm për Izraelin. Të dy vendet kanë një histori të gjatë bashkëpunimi strategjik ushtarak, një sërë mekanizmash që funksionuan deri në incidentin e Mavi Marmara në 2010 dhe interesa të përbashkëta në Siri. /tesheshi.com/
