Përgjigje:
Së pari
Personi i sëmurë për të cilin nuk ka shpresë shërimi nuk duhet të agjërojë dhe duhet të ushqejë një të varfër për çdo ditë.
Sa për personin e sëmurë për të cilin ka shpresë shërimi, ai mund të mos agjërojë, por duhet t’i kompensojë ditët e humbura kur të shërohet dhe nuk ka nevojë të ofrojë ndonjë fidje.
Imam Neveviu (Allahu e mëshiroftë) ka thënë : Personi i sëmurë që nuk është në gjendje të agjërojë për shkak të sëmundjes nga e cila shpreson të shërohet nuk duhet të agjërojë tani, por duhet t’i kompensojë agjërimet më vonë. Kjo vlen nëse ai do të përballet me vështirësi të vërteta gjatë agjërimit. (al-Majmu‘ (6/261)
Pra, nëse sëmundja e bashkëshortit tuaj është një nga ato për të cilat nuk ka shpresë shërimi, është e lejueshme për të të ushqejë një të varfër për çdo ditë.
Së dyti:
Është e lejueshme të merrni pak nga mishi i ‘akika-së dhe ta përdorni për fidje për mos agjërimin, për dy arsye:
- Sepse vetëm një pjesë e vogël e ‘akika-së duhet të jepet për bamirësi, atëherë ai që e ofron mund ta përdorë atë duke e ngrënë vetë ose ndryshe.
Imam Shafiu ka thënë: Pasi të therrë një kurban të detyrueshëm (udhiyah) për përmbushjen e një premtimi, personi duhet të japë të gjithë atë për bamirësi.(al-Mawsu‘ah al-Fiqhiyyah (5/103)
Sa për kurbanin jo të detyrueshëm, ai duhet të japë një pjesë të mishit të papërpunuar për bamirësi dhe nuk duhet të jetë diçka që nuk ka vlerë. Hanbelitë shtuan se nëse ai nuk jep asnjë pjesë të tij për bamirësi deri sa të mbarojë i gjithë, atëherë ai është përgjegjës për të dhënë për të varfërit çmimin e më të paktën të tij që nuk konsiderohet pa vlerë.
Gjithashtu thuhet (6/116): Sa për ‘akika-n (e cila është ajo që therret për fëmijën e porsalindur), rregulli nëse është e rekomanduar (mustahab) të hahet një pjesë e tij dhe të ushqehet të tjerët me një pjesë të tij është i njëjtë me rregullin për udhiyah (kurbanin).
- Është e lejueshme të shitet mishi i akika-së, sepse nuk del nga pronësia e individit kur ai specifikon që kjo është një akika dhe e therret atë, ndryshe nga udhiyah, pasi nuk është e lejueshme të shitet asnjë pjesë e këtij të fundit. Meqenëse nuk del nga pronësia e tij, ai ka të drejtë ta përdorë atë në çfarëdo mënyre që dëshiron.
Në Matalib Uli an-Nuha (2/492) thuhet: Nuk del nga pronësia e tij duke u therur, kështu që ai mund ta shesë atë, ndryshe nga udhiyah, sepse ekziston një ngjashmëri midis udhiyah dhe ‘aqiqah, e cila është se të dyja janë akte adhurimi. Por ‘aqiqah është e parashikuar për një rast të lumtur, kështu që është më e ngjashme me walimah (darka e dasmës).
Përfundim: Është e lejueshme të merrni një pjesë të mishit të ‘aqiqah-së dhe ta ofroni si fidje për mos agjërimin, ose si shlyerje për thyerjen e një betimi (kaffarat yamin) e kështu me radhë, sepse është mish që i përket atij që e ofron, kështu që është e lejueshme për të ta përdorë atë.
Dhe Allahu e di më mirë.
Burimi: islamqa.info
