Përjetime rusësh nga pushtimi i befasishëm dhe gati i pabesueshëm ukrainas
Lyubov Antipova foli për herë të fundit me prindërit e saj të moshuar pothuajse dy javë më parë, kur dëgjoi për herë të parë zërat për inkursionin ukrainas dhe iu lut atyre të largoheshin nga fshati i tyre në rajonin Kursk të Rusisë.
Kërcënimi dukej joreal – territori rus nuk kishte parë një forcë pushtuese që nga fundi i Luftës së Dytë Botërore – dhe media shtetërore ruse fillimisht e hodhi poshtë pushtimin si një “përpjekje infiltrimi” të vetëm, kështu që prindërit e Antipov, të cilët mbajnë pula dhe një derr nw një pronë e vogël, vendosi të qëndrojë në Zaoleshenka.
Të nesërmen, Antipova pa foto në internet të ushtarëve ukrainas që pozonin pranë një supermarketi dhe një zyre kompanie gazi. Ajo e njohu menjëherë vendin: prindërit e saj jetojnë rreth 50 metra larg.
“Gjithë ato vite, prindërit e mi nuk mendonin se do të goditeshin”, tha Antipova për Observer përmes telefonit nga Kursku, duke shmangur me kujdes përdorimin e fjalës “luftë”, e cila zyrtarisht është e ndaluar në Rusi. “Ne ishim të sigurt se ushtria ruse do të na mbronte. Jam e habitur se sa shpejt forcat ukrainase kanë avancuar.”
Inkursioni i Ukrainës në Rusi ka zbuluar vetëkënaqësinë e dukshme të zyrtarëve rusë përgjegjës për kufirin. Shumë vendas akuzojnë qeverinë për minimizimin e sulmit ukrainas ose keqinformimin rreth rrezikut.
Deri të premten, ushtria ukrainase pretendoi se kishte dërguar rreth 10,000 trupa për të kapur rreth 1,100 kilometra katrorë të rajonit të Kurskut, kryesisht rreth qytetit të Sudzh. Nëse është e vërtetë, inkursioni do të merrte më shumë territor sesa Rusia ka fituar në Ukrainë këtë vit, sipas Institutit për Studimin e Luftës.
Bastisja në Kursk gjeti Aleksandër Zorin, kuratorin e Muzeut Arkeologjik të Kurskut, në vendin e gërmimeve në fshatin Goçevo, ku ai dhe kolegët e tij kanë gërmuar varre nga shekujt 10 dhe 11 çdo verë për tre dekada.
Zorin mendoi se zhurma e dronëve, avionëve dhe zhurma e artilerisë ishte rutinë, duke qenë se ekipi i tij kishte parë një aktivitet të ngjashëm gjatë dy verave të mëparshme. Sudzha, epiqendra e ofensivës, ishte 40 km larg.
“Raportet zyrtare nuk ishin aspak të frikshme: Hynë 100 diversantë” – por më pas u rrit në 300, 800… Ishte e pamundur të merrej një pasqyrë e qartë”, tha ai. “Ne vendosëm të largoheshim nga zona vetëm pasi pamë banorët vendas që po evakuoheshin dhe na thanë të shkonim.”
Shumë në Kursk fajësojnë qeverinë dhe mediat shtetërore për mbajtjen e tyre në errësirë përballë kërcënimit vdekjeprurës, me banorët e zemëruar që ndajnë mesazhe në mediat sociale.
“Nuk e di as kë urrej më shumë tani: ushtrinë ukrainase që pushtoi vendin tonë apo qeverinë tonë që e lejoi këtë të ndodhte”, shkroi Nelli Tikhonova në grupin Kursk në faqen VKontakte.
Të martën në mbrëmje, kur trupat ukrainase ishin tashmë në Sudzha, lajmet e Channel One pretenduan se ushtria ruse kishte “parandaluar një thyerje kufiri”.
Të nesërmen, Presidenti Vladimir Putin vazhdoi të fliste për “situatën në rajonin kufitar Kursk”, duke shmangur çdo përmendje të inkursioneve në territorin rus.
Prej ditësh, televizioni shtetëror ka shfaqur buletinet ushtarake, duke raportuar sulme të suksesshme ruse ndaj trupave ukrainase në “zonën kufitare” pa specifikuar nëse trupat e huaja janë ende në territorin rus.
Media shtetërore mbuloi gjendjen e rëndë të dhjetëra mijëra rusëve të zhvendosur që u larguan nga shtëpitë e tyre përpara se të organizohej ndonjë evakuim – por televizioni shtetëror më së shumti i referohej atyre si “njerëz të evakuuar përkohësisht” dhe jo si refugjatë.
