Tawakkol Karman
Askush nuk flet më për atë që po ndodh në Mianmar. Kombet e Bashkuara, organizatat ndërkombëtare për të drejtat e njeriut dhe kryeqytetet botërore janë të gjithë dakord se lufta që po zhvillohet ndaj muslimanëve Rohingya është një shembull i qartë i spastrimit dhe gjenocidit etnik.
Sipas raporteve ndërkombëtare, numri i njerëzve që kanë ikur për shkak të operacioneve ushtarake në Myanmar në shtetin Rakhine kanë arritur rreth 600,000 refugjatë, vetëm deri në Tetor.
Kriza vazhdon të keqësohet, nga njëra anë, nga intoleranca e qeverisë së Mjanmarit dhe këmbëngulja për të vazhduar politikat e saj përjashtimore raciste dhe nga ana tjetër nga fakti se interesi i botës në atë që po ndodh në Mianmar nuk është mjaft i thellë .
Solidariteti njerëzor
Gjëja më e rrezikshme që ka zbuluar tragjedia e Rohingya është se ideja e “solidaritetit njerëzor” mund të jetë asgjë më shumë se një gënjeshtër e madhe.
Ata që thërrasin dhe luftojnë për liri dhe të drejta të njeriut pavarësisht nga raca ose feja apo ngjyra ose ideologjia – dhe unë jam njëri prej tyre – po përballen me një rebus të madh. Pse ndodh kjo? Pse është kjo holokaust njerëzor, që po ndodh para syve tanë, pa u ndalur? A ka kushte të panjohura që duhet të përmbushen për të treguar solidaritetin njerëzor dhe për të ofruar mbështetjen e nevojshme për t’i dhënë fund vuajtjeve të një populli të veçantë?
Këto janë pyetje përgjigjet e të cilave kam frikë do të jenë të tmerrshme. A është diçka e solidaritetit njerëzor që u jepet vetëm atyre të fortë dhe të pasur që kanë fuqi politike apo ekonomike në arenën ndërkombëtare?
Shumë po fillojnë të kuptojnë se solidariteti njerëzor nuk shtrihet tek muslimanët. Pavarësisht se sa i saktë ky opinion është, ai është një tregues i dyshimeve që kanë marrë rrënjë në mendjet e disave dhe kjo nuk është një gjë e mirë.
Dhe kjo nuk është humbja e vetme që ka dalë nga tragjedia e Rohingya. Regjimi në Myanmar, i cili po kryen shkelje të tmerrshme çdo ditë, ende mund të gjejë aleatë që mbrojnë atë që po bën. Përgjegjësia e regjimit të Myanmar për shfarosjen e Rohingyas është e qartë dhe deklaratat e saj që mohojnë atë që po ndodh janë të pavërteta.
Duke sakrifikuar të kaluarën e saj si një luftëtar për të drejtat dhe lirinë, për të përqafuar tiraninë, Aung San Suu Kyi – kreu i qeverisë së Myanmarit dhe laureatja e Çmimit Nobel për Paqen – shërben si një shembull kryesor i dëmit që mund të ndodhë dikush që menduam t’i mbajmë parimet e saj pa marrë parasysh se çfarë.
Është vërtet tragjike që Aung San Suu Kyi po sfidon realitetin dhe mohon me vetëbesim dhunën dhe spastrimin etnik, deri në një masë që Amnesty International i ka klasifikuar afirmimet e saj si “një përzierje e të pavërtetave dhe fajësimit të viktimës”. Aung San Suu Kyi mund të kishte luftuar dhe fitoi një fitore për të drejtat e njeriut ose për vetëdijen e saj, të paktën. Por ajo preferonte të luftonte për “kombin” e saj dhe vizionin e tij ushtarak të ndërtuar mbi përjashtimin, margjinalizimin dhe refuzimin e diversitetit. Cila është fundi tragjik për një grua që aq shumë pritej prej saj!.
“Terrorizmi” si justifikim
Tragjedia e Rohingya ka konfirmuar atë që kemi thënë për përdorimin e “terrorizmit” nga diktaturat, si një justifikim i dobishëm për të realizuar qëllimet politike dhe për të shkatërruar kundërshtarët ose kundërshtarët politikë.
Bota ka parë se si shkatërrohen fshatra të tërë dhe banorët e tyre ose vriten ose zhvendosen, e të gjitha mizoritë e kryhen në emër të “luftës kundër terrorit”! Kush mund të pranojë këto justifikime? Unë mendojë që asnjë.
E vërteta është se përdorimi i “terrorizmit” si një justifikim për të shtypur kundërshtarët dhe për të mundësuar udhëheqjen politike tiranike për të forcuar bazat e saj është një ruzë e vjetër që të gjithë mund ta shohin. OKB-ja dhe Bashkësia Ndërkombëtare duhet të jenë të guximshëm dhe të parandalojnë përdorimin e “terrorizmit” në këtë mënyrë.
Regjimet autoritare duhet të privohen nga mundësia për të përdorur një shkak të drejtë, siç është lufta kundër “terrorizmit” për qëllimet e tyre. Jo vetëm kaq, por gjithashtu duhet të merren në llogari të vërtetë ato që kanë kryer shkelje të të drejtave të njeriut për çfarëdo arsye.
Luftimi i racizmit
Ka thirrje të shumta për t’i dhënë fund operacioneve ushtarake kundër Rohingyas sot. Kjo mund të shihet si një zhvillim pozitiv dhe megjithëse vjen shumë vonë – më mirë vonë se kurrë.
Përkundër këtij fakti, regjimi në Myanmar ka të ngjarë të mos i përgjigjet këtyre thirrjeve përveç nëse ka një qëndrim të unifikuar ndërkombëtar kundër krimeve kundër njerëzimit që po kryhen atje. Ushtria në Mianmar ende janë ata që bëjnë thirrje për të shtëna dhe ata nuk shohin ndonjë gjë të gabuar me mohimin e të drejtave të Rohingya.
Tragjedia e Rohingya ka treguar se si një shtet anëtar i OKB-së mund të ketë një politikë të brendshme të ndërtuar mbi diskriminimin racial dhe fetar pa asnjë pasojë ndërkombëtare. Prandaj presioni duhet të rritet në regjimin në Mianmar nëse duam të shohim korrigjimin real të orientimeve të tyre.
Është koha për të marrë një qëndrim të prerë në Mianmar. Ne nuk duhet të jemi në paqe me një shtet që promovon politikat e aparteidit. Është koha për të ndaluar një tragjedi njerëzore që ka vazhduar për dekada të tëra.
Pak ditë më parë, Bangladeshi dhe Myanmar arritën një marrëveshje që lejon riatdhesimin e refugjatëve Rohingya, të cilët u nënshtruan një fushate persekutimi dhe zhvendosjeje të detyrueshme nga ushtria e Myanmar vetëm dy muaj më parë. Por kjo marrëveshje, edhe nëse zbatohet, nuk është e mjaftueshme për të vazhduar, sikur të mos ndodhë asgjë.
Është e vërtetë se riatdhesimi i Rohingya me shumicë muslimane është shumë i rëndësishëm për t’i dhënë fund kësaj tragjedie, por çfarë garancie do të garantojë qeveria e Myanmarit për mos përsëritjen e fushatës së saj të pastrimit etnik?
Megjithatë, kjo marrëveshje duhet të jetë një prelud për përfundimin e diskriminimit të neveritshëm kundër Rohingyas, të cilëve u duhet dhënë të drejta politike dhe civile si qytetarë të Myanmarit.
Rohingya kanë jetuar për një kohë të gjatë pa e ditur kuptimin e vërtetë të njerëzimit dhe drejtësisë. A nuk do të ishte e mrekullueshme nëse do të mund të gjenin disa prej tyre tani? Duhet të punojmë që ta kuptojmë këtë me gjithë forcën tonë, jo vetëm për ta, por për të gjithë ne.
Përkthehu: Nexhmedin Kalisi – /KohaIslame.com/
