Shijat dhe rafidijtë janë prej fraksioneve që u paraqitën pas mbytjes së Uthmanit radiallahu anhu, edhe pse ishin të fshehur me ideologjinë e tyre ku nuk posedonin imam as xhemat, as vend dhe as shpat që të luftonin muslimanët, por megjithatë nuk ishin aspak më të parrezikshëm se hauarixhët, mund të themi se janë fraksioni më i rrezikshëm në përgjithësi kundër ehli sunetit dhe xhematit.
Shijat janë paraqitur në kohën e Aliut radiallahu anhu. Në atë kohë nuk dilnin haptazi, nuk i paraqisnin gjërat e tyre para Aliut radiallahu anhu dhe ishin të ndarë në tri grupe:
Grupi i parë pretendonte se Aliu radiallahu anhu është zot, dhe për këtë fjalë Aliu radiallahu anhu i futi vet në zjarr.
Në grupin e dytë ku njerin prej tyre që quhej Ebi Sevda e kishte dëgjuar Aliu radiallahu anhu se shante Ebu Bekrin dhe Umerin radiallahu anhum. Thuhet se e kërkoi ta vriste, por ai kishte ikur.
Dhe grupi i tretë ishin ata që e vlerësonin Aliun më tepër se Ebu Bekrin dhe Umerin radiallahu anhum. Aliu radiallahu anhu shpesh potenconte se më i miri prej këtij umeti pas Pejgamberit alejhi selam është Ebu Bekri dhe Umeri radiallahu anhuma. Për këtë shënon Buhariu në “Sahihun” e tij se Muhamed ibn el Hanefije e kishte pyetur babain e tij se kush janë më të mirët prej njerëzve pas Pejgamberit alejhi selam dhe ai u shpreh për Ebu Bekrin radilallahu anhu dhe pastaj Umeri radiallahu anhu. Në fillim të paraqitjes së shijave nuk bënin polemikë se Ebu bekri dhe Umeri radillahu anhuma janë më meritorët pas Pejgamberit alejhi selam, por polemika ishte te Uthmani radiallahu anhu dhe për këtë Sherik ibn Abdullah ka thënë: “Njerëzit më të mirë pas Pejgamberit alejhi selam janë Ebu Bekri dhe Umeri radiallahu anhum.” I thanë se si e thua një gjë të tillë ndërkohë që ti je prej shijave? Ai tha: “Të gjithë shijat kanë qenë në këtë fjalë unik.”
Sufjan Theuri ka thënë: “Kush e vlerëson Aliun më tepër se Ebu Bekrin dhe Umerin vetëm se ka përgënjeshtruar muhaxhiret dhe ensarët. Nuk e shoh se i ngrihet ndonjë veper tek Allahu duke qenë ai në këtë gjendje.” (Transmeton Daudi në “Sunenin” e tij).
Në këtë fazë shijat nuk posedonin xhemat dhe imam, as vend, as shpat që t’i luftonin muslimanët, mirëpo këto gjëra në këtë fazë i posedonin hauarixhët sepse kishin imam vend dhe e quanin vendin e vet vendi i emigrimit (hixhreh), kurse tjetrin e quanin vend i pabesimit (kufrit) dhe luftës.
Ky fraksion nuk ka dallim të madh prej atij hauarixh, për arsye se të dy fraksionet i bëjnë qafirë prijësit muslimanë përveç dallimit se hauarixhët e bëjnë Uthmanin dhe Aliun radiallahu anhuma dhe ata që i pasojnë ata, kurse rafidijtë e bëjnë një gjë të tillë edhe me Ebu Bekrin dhe Umerin radillahu anhuma. Ajo që bëri që të ketë hadithe të qarta për vrasjen e hauarixhëve e jo te rafidijve ishte se hauarixhët e lejuan derdhjen e gjakut të muslimanëve, marrjen e pasurisë së tyre, e sa i përket emërtimit rafidij kjo është me rastin e paraqitjes së Zejd ibën Ali ibën el Husejn në kohën e halifes Hisham ibën Abdumelik kur e pasuan shijat dhe me rastin kur e u pyet për Ebu Bekrin dhe Umerin radillahu anhuma ai i lavdëroi që të dy dhe çoi rahmet mbi ta. Atëherë populli e refuzoi dhe ai tha: “Më refuzuat, më refuzuat…” dhe i quajti refuzuesit rafidij. Rafidijtë e pasuan Ebu Xhafer Muhammed ibn Ali, kurse zejditë e pasuan Zejdin dhe prej kësaj kohe u ndanë shijat në: shijat zejdij dhe rafidijtë imamijeh.
Shijat e tepruan me imamët e tyre saqë i bënë ata të pagabueshëm ku dhe mendonin se ata i dinë edhe të fshehtën. Gjithashtu detyruan njerëzit të kthehen tek imamët edhe në ato çështje që thanë pejgamberët dhe duke mos u kthyer as në Kuran, as në Sunet por në fjalët e imamit të cilin e quanin të pagabueshëm ose i mbrojtur prej gabimeve, kështu që këta janë më të humbur se hauarixhët, sepse hauarixhët kthehen në Kuran edhe pse gabojnë në kuptimin e tij, kurse shijat nuk kthehen në asgjë dhe për këtë janë fraksioni më përgënjeshtrues, kurse hauarixhët janë të sinqertë dhe hadithet e tyre janë të sakta, kurse hadithet e shijave janë më të dobëtat.
Hauarixhët janë fraksion që braktisën xhematin dhe lejuan vrasjen e muslimanëve dhe marrjen e pasurisë së tyre, kurse shijat e kanë po të njëjtin mendim po s’kanë fuqi për një gjë të tillë, kurse zejditë e bëjnë një gjë të tillë, ndërsa imamijët disa herë e bëjnë e disa herë jo. Ata thonë se nuk luftojmë vetëm kur të posedojmë imamin e pagabueshëm. Shijat i pasojnë armiqtë e këtij umeti prej ateistëve dhe batinijëve dhe të tjerë dhe për këtë porositën ateistët, keramitët të cilët jetonin në Bahrejn, të cilët janë jobesimtarë më të mëdhenj në këtë botë apo keramitët e Magribit ose Egjiptit të cilët u fshihnin pas shiizmit dhe porosisnin të futnin tek muslimanët nëpërmjet shiizmit dhe të hapin derën çdo armiku të Islamit prej mushrikëve, hipokritëve dhe pasuesve të librit. Me këtë mund të them se ky fraksion është më së largu nga Kurani dhe Suneti nga të gjitha fraksionet e tjera.
Qëllimi i Pejgamberit alejhi selam në hadithin e tij: “Unë u kam lënë dy gjëra, nëse kapeni për to nuk do të devijoni: Kurani dhe Suneti im.” Në hadithin tjetër: “Dhe të afërmit e mi, familja ime, frikësohuni Allahut për familjen time.” Tri herë i porositi muslimanët dhe nuk porositi imam që të kthehen në të.
Hauarixhët e përcaktuan veten në librin e Allahut, kurse shijat në familjen e Pejgamberit alejhi selam. Që të dy fraksionet nuk pasuan atë që pretenduan, sepse hauarixhët kundërshtuan sunetin për të cilin porositi Kurani famëlartë për pasimin e tij dhe bënë jobesimtar muslimanët për të cilët Kurani porositi t’i marrim për miq. Për këtë Sad ibën Uekasi komentoi këtë ajet kuranor: “Ata që e thyejnë besën e dhënë Allahut pasi është lidhur dhe e këpusin atë që Allahu ka urdhëruar të jetë e kapur dhe bëjnë shkatërrime në tokë, të tillët janë ata të dështuarit.” Bekare, 27.
Ata bënin komentimet e Kuranit në atë që nuk ka për qëllim ai, duke mos kuptuar atë dhe duke mos pasuar sunetin dhe as të ktheheshin tek xhemati musliman të cilët kuptonin ato, kurse kundërshtimet e shijave ndaj familjes së Pejgamberit alejhi selam nuk mund të numërohen, pasi janë të shumtë.
Këta rafidij nëse nuk janë më të këqij se hauarixhët, së paku nuk janë më të mirë se ta. Rafidijtë bëjnë qafir Ebu Bekrin, Umerin dhe Uthmanin dhe të gjithë muhaxhirët dhe ensarët dhe ata që pasuan ata, bëjnë jobesimtarë të gjithë umetin e Muhamedit alejhi selam prej të parëve dhe pasardhësve të tyre. Gjithashtu i bëjnë jobesimtarë edhe yjet e këtij umeti dhe e lejojnë vrasjen e atij që kundërshton këtë sekt të fëlliqur. Shohin se kufri i të krishterëve dhe çifutëve është më i vogël se këta, sepse sipas tyre këta janë murted, kurse ata janë jobesimtarë dhe për këtë i ndihmojnë jobesimtarët kundër myslimanëve. Ky fraksion dhe pasuesit e tij janë më të rrezikshmit për këtë fe dhe janë më larg se hauarixhët, për këtë ata janë më gënjeshtarët ë këtij umeti dhe i kanë përngjasuar çifutëve në shumë cilësi dhe gjithashtu i përngjasojnë edhe të krishterëve në respektimin e palejuar në njerëz dhe në risi, gjithashtu në shirk dhe shumë gjëra të tjera. Ata i bëjnë miq çifutët, të krishterët dhe idhujtarët kundër muslimanëve, e kjo është cilësi prej cilësive të hipokritëve. Ata pengojnë përkujtimin e Allahut në xhamitë e Tij, ku nuk falin xhumanë dhe as nuk falen me xhemat. Megjithëkëtë u bë e ditur se ky fraksion është më i keq se të gjitha fraksionet që pasuan epshet dhe meriton që të vritet edhe para hauarixhëve.
Të gjitha që u thanë janë shkak të përhapet tek arabët se pasuesit e risive (bidadçinjtë) janë rafidijtë. Tek njerëzit e rëndomtë është kuptuar se e kundërta e sunive janë rafidijtë, sepse ata janë më së tepërmi që paraqitën urrejtjen e sunetit të Pejgamberit alejhi selam dhe se në këtë fraksion ka shumë hipokritë (zindika) dhe se shumica e prijësve të tyre janë hipokritë.
Fjala bazë në të cilën kapen rafidijtë është se i Dërguari i Allahut subhanehu ue teala kishte lënë një testament të prerë që nuk arsyetohet asnjë nga mosnjohja e saj se ai është imami i mbrojtur nga gabimet dhe kush e kundërshton ka bërë kufër dhe se muhaxhirët dhe ensarët e kanë fshehur këtë citat dhe kanë bërë kufër në imamin e mbrojtur nga gabimet dhe se këta kanë ndryshuar fenë dhe kanë pasuar epshet e tyre, kanë ndryshuar sheriatin, kanë bërë zullume dhe kanë bërë kufër, përveç një numri të vogël të tyre dhjetra vetë. Thonë se Ebu Bekri dhe Umeri radiallahu anhu janë prej hipokritëve, thonë se kanë qenë besimtarë dhe pastaj kanë bërë kufër dhe bëjnë qafir atë që i kundërshton mendimet e tyre. Ata e quajnë veten e tyre besimtarë dhe ata që i kundërshtojnë kafira. Ata i quajnë vendet islame që nuk përmenden mendimet e tyre si vende të kufrit, suefaqësisë, me të këqinj se vendet e çifutëve dhe të krishterëve dhe për këtë i miqësojnë çifutët, të krishterët dhe idhujtarët dhe i armiqësojnë muslimanët.
S’ka dyshim se fraksioni më i largët nga Kurani dhe Suneti është ky fraksion i fëlliqur dhe për këtë janë të njohur tek të gjithë si kundërshtarët më të mëdhenj të ehli sunetit dhe xhematit. Nëse pyet ndonjë prej njerëzve të thjeshtë se kush janë të kundërtit e ehli sunetit, do të thonë rafidijtë.
Së fundi, mund të them se janë më të këqij se hauarixhët, për arsye se hauarixhët janë të njohur me sinqeritet kurse rafidijtë me përgënjeshtrim.
Allahu e di më së miri.
Përgatiti: Fatmir Raçi
25.08.2006
