Nga Gideon Levy (Gazetar dhe autor izraelit)
Isaac Herzog, Yoav Gallant, Israel Katz: Presidenti, ministri i Mbrojtjes dhe ministri i Jashtëm i Izraelit.
Presidentja e Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë në Hagë, Joan Donoghue, zgjodhi t’i citonte të tre si prova të dyshimit për nxitje të gjenocidit në Izrael.
Gjykatësja nuk përmendi skajet e ekstremit të djathtë, as Itamar Ben-Gvir dhe as Eyal Golan; as gjeneralët në pension Giora Eiland (le të përhapen epidemitë në Gaza) dhe as Yair Golan, njeriu i paqes dhe diagnostikuesi i proceseve (le të vdesë urie Gaza).
E treta nga masat e përkohshme të lëshuara nga gjykata të premten, e nënshkruar nga ish-presidenti i Gjykatës së Lartë izraelite, Aharon Barak, gjyqtari ad hoc i Izraelit në këtë çështje, urdhëron Izraelin të marrë të gjitha masat brenda fuqisë së tij për të parandaluar dhe ndëshkuar nxitjen e drejtpërdrejtë dhe publike për gjenocid ndaj palestinezëve në Rripin e Gazës.
Duket se Izraeli tani duhet të hetojë, dhe ndoshta të ndëshkojë, presidentin e tij dhe dy ministrat më të rëndësishëm të kabinetit, dhe ata duhet të ishin thirrur nga policia që të dielën në mëngjes.
Izraeli nuk do ta bëjë këtë, natyrisht, por është e pamundur të shpërfillen dyshimet e ngritura nga gjykata në lidhje me zemrën e Izraelit.
Vendimi i GJND-së është një kryevepër kujdesi dhe moderimi.
Vetëm Izraeli – i cili mashtron veten dhe mohon të shpërqendrohet – mund të “marrë frymë lehtësisht” dhe madje “të festojë” pas tij.
Një shtet që po gjykohet për gjenocid në gjykatën e Kombeve të Bashkuara duhet të turpërohet nga vetja dhe të mos festojë asgjë.
Një shtet, presidenti dhe ministrat e lartë të të cilit dyshohen për nxitje të gjenocidit, duhet të veshin rrecka, jo të mrekullohen me arritjet e tij të mëdha imagjinare.
Çdo izraelit duhet të ishte përpëlitur në vendin e tij të premten vetëm nga fakti i gjyqit dhe të ndjente një ndjenjë të thellë turpi dhe poshtërimi kur dëgjoi shpjegimet për vendimin.
Mund të ketë izraelitë që kanë dëgjuar për herë të parë se çfarë ka bërë vendi i tyre dhe vazhdon të bëjë në Gaza në këtë luftë.
Kësaj radhe, as mediat e saj propagandistike – të cilat i kishin mbrojtur deri tani me përkushtim të pafund, duke mos u treguar asgjë – nuk mundën t’i vinin në ndihmë.
Tashmë është pak më e vështirë ta akuzosh këtë gjykatë për antisemitizëm, pasi nuk e urdhëroi Izraelin të ndalonte luftën.
Kjo nuk e shqetësoi korrespondenten politike të “Channel 13 News”.
Moriah Asraf Wolberg, e veshur me një gjerdan në formën e Izraelit, duke përfshirë Bregun Perëndimor, nuk pranoi antisemitët e Hagës; ajo vazhdoi të recitonte mantrën se gjykata është hipokrite, dhe bota është hipokrite dhe Izraeli po bën luftën më të drejtë dhe morale në botë.
Kushdo që dëshiron ta besojë këtë edhe pas urdhrit të gjykatës në Hagë është i mirëpritur ta bëjë këtë; dikush mund të besojë çdo trillim.
Mbi të gjitha, megjithatë, duhet t’i kushtojmë vëmendje urtësisë së gjykatës, e cila u fokusua në rrjedhën kryesore të Izraelit, jo në skajet e tij.
Herzog, një ish-kryetar i Partisë Laburiste dhe njeriu më bashkues dhe burrë shteti në Izrael. Gallant, shkarkimi i të cilit u pengua fizikisht nga protesta e qendrës së majtë dhe Katz, i cili edhe pse bëri thirrje të shtunën për ndjekjen penale të kreut të agjencisë së refugjatëve UNRWA, konsiderohet relativisht i moderuar.
Ata janë të dyshuarit kryesorë për nxitjen e gjenocidit.
Nxitja për gjenocidin e popullit palestinez mund të jetë shpikur nga Meir Kahane, por tashmë është pothuajse në domenin publik.
Në Izraelin pas 7 tetorit, reagimi i duhur ndaj ndëshkimit të Gazës është: “Është një komb i tërë atje ai që është përgjegjës”, sipas fjalëve të presidentit.
“Unë i kam hequr të gjitha kufizimet… Ne po luftojmë kafshët njerëzore”, tha ministri i Mbrojtjes – kur ishte kreu i Komandës Jugore të IDF-së, ai kishte dëshirë të bënte thirrje për t’i prerë “kokën e gjarprit”.
“Ata nuk do të marrin asnjë pikë ujë apo një bateri të vetme”, siç kërcënoi diplomati nr. 1 i Izraelit, ministri i Jashtëm Katz, më 13 tetor, kur ai ishte ministër i Energjisë.
Gjyqtarët në Hagë e diagnostikuan në mënyrë të përsosur atë që ne këtu refuzojmë të pranojmë: problemi i Izraelit është rrjedha e tij kryesore, jo skajet e tij të çmendura.
Është rryma kryesore që na solli në Hagë, është rrjedha kryesore që nxiti për gjenocid, pasi Izraeli u bind me lehtësi të pabesueshme se pas 7 tetorit gjithçka lejohet.
Për fat të mirë, në Hagë duket se mendojnë ndryshe, shumë ndryshe.
Gazetar dhe autor izraelit
/albanianpost.com/
