Nuk është rastësi që Brenton Tarrant, i cili bëri një sulm terrorist në Zelandën e Re dhe Anders Breivik, që vrau 77 njerëz më 2011-ën në një sulm terrorist me bombë në Oslo, të frymëzohen nga ultra-nacionalizmi serb – kur narracioni i tij për “çlirimin” e Evropës nga “pushtuesit” myslimanë jehon përtej Ballkanit.
Sulmet terroriste në dy xhami në Zelandën e Re nga një ekstremist i ekstremit të djathtë nga Australia kanë shkaktuar një debat të ri rreth rrënjëve dhe burimeve të radikalizimit të djathtë, transmeton lajmi.net.
Sipas Balkan Insight, një narracion është përqendruar në lidhjet e dukshme të Brenton Tarrant me subkultura ekstremiste ‘online’, që karakterizohen nga prirjet e tyre për gjuhë urrejtjeje dhe teori të konspiracionit.
Derisa ky është padyshim një aspekt i radikalizimit të Tarrantit, shkrimet e tij e bëjnë të qartë se një kornizë e vërtetë ideologjike botërore kontribuoi në formësimin monstruoz të tij.
Kuptimi i kësaj është çelësi për të ndihmuar politikëbërësit, zbatuesit e ligjit dhe platformat e medieve sociale që të parandalojnë sulme të ngjashme në të ardhmen.
Qëndrimi kryesor ndaj pikëpamjes botërore të Tarrantit duket se ka qenë një angazhim për të ashtuquajturën teori “Zëvendësimi i Madh”.
Kjo teori e konspiracionit parashtron se emigracioni mysliman në vendet perëndimore është një komplot i fshehtë për të ndjekur të krishterët e bardhë me prejardhje evropiane dhe, të shpërngulen përfundimisht në Evropë.
Arritja e Tarrantit në këto besime duket se ka ndodhur përmes një prizme specifike ideologjike – njohjes dhe interesimit të tij ndaj ultra nacionalizmit serb.
Siç pohon edhe Balkan Insight, në vitet 1990, Slobodan Millosheviç mbolli një seri luftërash në Slloveni, Kroaci, Bosnjë dhe Hercegovinë dhe, së fundi edhe në Kosovë.
Nga viti 1987 deri në vitin 1990, ai kishte tentuar të kapte kontrollin e shtetit federal të Jugosllavisë. Kur dështoi, ai u zhvendos për të gravëruar një “Serbi të Madhe” nga rrënojat e federatës jugosllave.
Regjimi i tij njihet nga dekada 1991-1999, në një përpjekje të vazhdueshme për të pastruar etnikisht komunitetet jo-serbe nga Kroacia, Bosnja dhe Hercegovina dhe Kosova, për të përthithur këto toka në Serbi.
Shenja më emblematike e këtij projekti ishte gjenocidi boshnjak, një fushatë shfarosjeje dhe dëbimi që tragetonte në veçanti komunitetin boshnjak të Bosnjës.
Boshnjakët, dhe më vonë shqiptarët etnikë në Kosovë, u vunë në shënjestër, sepse në mitologjinë ultranacionaliste serbe që u përcoll nga regjimi i Millosheviqit, ata ishin myslimanë, prejardhja fetare e të cilëve datonte me pushtimin osman të Ballkanit në shekullin e 15-të.
Në po të njëjtin narracion nacionalist, boshnjakët ishin, në fakt, serbë etnikë që kishin “braktisur” ose “tradhtonin” paraardhësit e tyre duke u konvertuar në islam. Ata, pra, ishin tradhtarë, si dhe “urë lidhëse” e sundimit osman në rajon.
Për këta nacionalistë serb, shfarosja e myslimanëve në Bosnje dhe Kosovë ishte një përrallë morale, duke hakmarrë shekuj të padrejtësisë së perceptuar në duart e osmanëve.
Ata e gjetën veten të angazhuar në një përpjekje për të mbrojtur të ashtuquajturin krishterim dhe ta shpëtojnë atë nga një element i huaj që kishte zënë rrënjë në Evropën Juglindore.
Si ta kuptojmë që Tarrant ishte i familiarizuar me këtë narracion?
Në manifestin e tij, ai i referohet drejtpërdrejtë kauzës nacionaliste serbe në vitet 1990 kështu: “evropianët e krishterë përpiqen të largojnë… okupatorët islamikë nga Evropa”.
Në municionin e tij, u shënuan emrat e udhëheqësve evropianë të shekullit të mesjetës dhe të shekullit të 19, të njohur për fushatat e tyre anti-osmane. Veçanërisht të theksuara në mesin e tyre janë figurat historike historia serbe dhe malazeze: Princi Lazar, Milosh Obiliqi, Marko Miljanov Popoviqi, Bajo Pivljanini dhe Novak Vujosheviçi.
Rrugës për të kryer vrasjet, ai gjithashtu luajti një këngë nacionaliste serbe që lavdëroi kriminelin serb të luftës Radovan Karaxhiç.
Në manifestin e tij, Tarrant i referohet vetes si një “asgjësues i kebabëve”, duke iu referuar si kebabë myslimanëve. Po kështu ka dëshmi për të supozuar që ai vizitoi Bosnjën dhe Malin e Zi, dhe ndoshta Serbinë, për të parë vende të ndryshme beteje.
Karaxhiç, i cili u dënua për gjenocid dhe krime kundër njerëzimit më 2016 dhe pastaj u dënua me burgim të përjetshëm në gjykatën e krimeve të luftës të Hagës të mërkurën, është veçuar për lëvdata unike.
Nacionalizmi serb nuk kufizohet vetëm me Tarrant-in
Kushdo që ka hulumtuar retorikën dhe narracionin e supremacistëve bashkëkohorë të bardhë do të mësojë gjithashtu se ky fiksim me nacionalizmin serb nuk është i izoluar vetëm për Breivikun dhe Tarrantin.
Narracioni dhe kultura e dhunshme janë bërë një shtyllë ideologjike për shumë ekstremistë të së djathtës ekstreme, bashkë me nazizmin dhe Holokaustin, regjimet e aparteidit në Afrikën e Jugut dhe Zimbabve, Konfederatën në ShBA dhe lëvizjet e tjera raciste-nacionaliste.
Ndërkohë, nacionalistët serbë bashkëkohorë të tillë si Milorad Dodik në Bosnje, gëzojnë përkrahje të gjerë mes të djathtëve ekstremistë evropianë.
Burimi i popullaritetit të Dodik në mesin e reaksionarëve perëndimorë është islamofobia, politikat e tij drakoniane kundër refugjatëve, lidhjet e tij të ngushta me klientët financiarë rusë të të drejtës së largët evropiane dhe, mbi të gjitha, refuzimi i gjenocidit në Bosnje.
Në thelb, Dodik ka marrë mantelin e të qenit një Karaxhiç i ditëve të mëvonshme dhe ka fituar admirimin e të djathtës ekstreme në Perëndim si rezultat i kësaj.
E djathta perëndimore ka hyrë në ultra-nacionalizmin serb sepse, në imagjinatën e tyre kolektive, luftërat jugosllave ishin hapja e një konflikti civilizues midis Perëndimit të Bardhë Kristian dhe Lindjes Islame.
Ky narrativ është shpesh i bashkangjitur në një fiksim me kryqëzatat, duke u cilësuar si kapitull i parë i maratonës mijëvjeçare. Prandaj, Millosheviq dhe Karaxhiç dhe projekti i Serbisë së Madhe janë duke u rishikuar si bizantinë të ditëve të mëvonshme.
Perëndimi, ia kthen shpinën dhe i mbyll sytë ndaj nacionalizmit serb
Po aq e rëndësishme për të drejtën perëndimore në këtë drejtim është se këto konflikte kanë ndodhur para 11 shtatorit dhe fillimin e shqetësimeve të përhapura perëndimore me ekstremizmin islamik.
Tarranti dhe Breiviku, Millosheviqi, Karaxhiçi dhe bashkëpunëtorët e tyre e kuptuan natyrën e vërtetë të kërcënimit islamik dhe gjithashtu kuptuan se gjenocidi është e vetmja mënyrë për t’u marrë me kërcënimin.
Megjithatë, Perëndimi i tradhtoi këta heronj të krishterë, duke i bombarduar ata në Bosnje dhe Kosovë për të marrë një qëndrim të guximshëm kundër pushtuesve.
Sulmet e 11 shtatorit dhe gjithçka që ka ndjekur treguan parashikimin e Millosheviçit dhe të pogromeve të tij, argumentojnë ata. Kjo është arsyeja pse NATO-ja, në formën e tanishme, e cila kundërshton idenë e një lufte qytetëruese kundër botës islame, duhet të implodohet.
Ndërsa kompanitë e zbatimit të ligjit dhe ato të mediave sociale kërkojnë mënyra për të identifikuar dhe de-platformuar promovuesit e ekstremizmit në internet dhe në botën reale, duke njohur referencat dhe ikonografinë e ultra-nacionalizmit serb mund të zbulojnë rrënjët e këtyre individëve. /B.G
