Nga: Dr Selman Aude
Pika e ekuilibrit
Jam ndalur gjatë në sekretet madhështore të sures Fatiha, e sidomos në ajetin:”Na udhëzo në udhën e drejtë!” (Fatiha, 6)
Ky varg, është thirrje kolektive për udhëzim, ai stimulon superioritetin ndaj egos, ndaj egos që i sheh të gjithë në gabim, ndërkohë që monopolizon të vërtetën dhe të drejtën për veten. Ky varg, është një brohoritje kolektive që kërkon udhëzimin dhe i përshpirtet dhe përgjërohet Zotit për ta arritur atë.
Vargu është një përforcim se udhëzimi nuk është një çështje personale që ka të bëjë me sjelljen dhe moralet e individit, por është një çështje e rëndësishme dhe publike, e cila përfshin individët, familjet dhe shoqëritë. Udhëzimi i individit, është duke ndjekur doktrinën e drejtë, zbatimin e ritualeve dhe sjelljet e drejta. Udhëzimi i shoqërive është nëpërmjet instalimit dhe respektimit të drejtësisë, përhapjes së dijes dhe ndërtimit të civilizimit.
Përpjekjet personale për të merituar udhëzimin, meditimi dhe kërkimi i tij, ndiqet nga lutje të cilat plotësojnë mangësitë, ose që kërkojnë ndihmën dhe mbështetjen e Zotit.
Udha e drejtë, simbolizon udhën që të shpie drejt xhenetit në botën tjetër, kurse për këtë jetë, ajo nënkupton përmbushjen e objektivave të drejtë, në mënyrën më të mirë dhe me metodat më të lehta.
Sa herë që njeriu gjendet përballë kryqëzimeve të jetës, prej këtyre rrugëve ka të drejta dhe të duhura, ashtu siç ka dhe të tjera të shtrembëta që të çojnë në humbje.
Nëse nuk i je qartë lidhur me studimet, një marrëveshje, martesën, udhëtim, projekt, vendim etj… pasi ke disa alternativa, njëra më e mirë se tjetra, lutja që Zoti të të drejtojë tek më e mira dhe e drejta, është gjëja më e duhur.
Zoti e ka quajtur udhë (sirat) e cila nënkupton një farë ekuilibri dhe kësaj udhe i ka shtuar mbiemrin “e drejtë”, për ta përforcuar kuptimin. Në shumë hadithe, tregohet se “Sirati” është më i mprehtë se shpata dhe më i hollë se qimja e flokut. Kjo jo për të treguar se besimtari gjendet para një sfide të pakalueshme. Aspak. Në fakt, bëhet fjalë për një thirrje hyjnore për tu lartësuar me vepra të mira. Sa herë që besimtari ngjitet në një pikë ekuilibri dhe modelimi, gjen mbi të një pikë tjetër e cila e fton dhe i thërret që të vazhdojë ngjitjen. Kështu, ai vazhdon të ngjitet dhe lartësohet. Gjithë këtë, ai e fiton falë mirësisë dhe begative të Zotit të lartësuar, por edhe falë përgjërimit dhe lutjeve për tu udhëzuar nga Ai. Këtë, besimtari e fiton edhe nëpërmjet leximit “lexo dhe lartësohu” thoshte profeti Muhamed a.s. Këtu hyn dhe leximi i këtij vargu, i kësaj sureje dhe i Kuranit, ashtu siç hyn dhe leximi i dobishëm. Këtë besimtari e fiton edhe me sjellje të virtytshme, me qëndrueshmëri në rrugën e drejtë, me ambicie për më lart, me zhveshje nga egoja dhe distancim prej tendencës së saj për tu shtirur si perfekte deri në pafundësi. Rruga që ke para, të thërret:”Adhuroje Zotin tënd, derisa të të vijë vdekja” (Hixhr, 99)
Disa udhëtarë kur mbërrijnë në një pikë të caktuar, qëndrojnë dhe ndalen, duke menduar se deri aty është udhëzimi në udhën e drejtë. Që aty, ata fillojnë e i gjykojnë njerëzit, duke harruar se sipër vetes ka akoma kushedi sa stacione që as nuk i di se akzistojnë.
Njeriu e kupton me përvojë që mbërritja në majën e përkushtimit ndaj fesë, nuk realizohet menjëherë sa hap e mbyll sytë, as me pretendime dhe fjalë të bukura.
Këtu nuk bëhet fjalë që njeriu të kalojë nga e shtrembëta tek e vërteta, por nga një pikë e të vërtetës tek një tjetër, nga një pikë ekuilibri tek një tjetër. Këtë, ai e arrin falë të kuptuarit të tij personal, të cilin e ka fituar duke ndjerë mbikëqyrjen hyjnore dhe lutjet e shpeshta për ndihmë. Në sjelljet tona të përditshme, gjejmë shumë koncepte sublime të cilat bazohen në argumente të sheriatit. Nëse na shtohet dija dhe virtyti, do të na shtoheshin edhe koncepte të tjera akoma më sublime dhe më të mira se të parat.
“ata që e dëgjojnë fjalën dhe ndjekin më të mirën” (Zumer, 18)
“ndiqni më të mirën që u është shpallur nga Zoti juaj” (Zumer, 55)
“Urdhëroje popullin tënd që të veprojnë më të mirën” (Araf, 145)
Prandaj, punët e mira janë të tilla nëse përkojnë me sheriatin kur janë çështje të fesë, ose kur përkojnë me interesin dhe dobinë kur janë çështje të jetës.
…
