Më parë kam qenë konduktor dhe mëditja ime ishte vetëm 2.5 euro. Kjo nuk mjaftonte të ushqej familjen time dhe të ndihmoj prindërit. Ndonjëherë vidhja para nga biletat dhe ato para i mbaja në xhep në vend që t’i dorëzoj si fitim i ditës.
Në këtë mënyrë fitoja para mirëpo gjithmonë isha nervoz dhe i mërzitur. Fillova të punoj lloj lloj punësh çka ndikoi në shëndetin tim dhe në fund u shtriva në krevat me se sëmundjen e hepatitit C. Derisa qëndroja në krevat pandërprerë e lutesha Allahun të më ndihmoj. Një njeri i moshuar më tha të shkoj në mesxhidin më të afërt dhe të falem. Shkova aty dhe fillova të falem dhe të lutem.
Një njeri i veshur modest dhe mjekër të bardhë mu afrua dhe më tha: “Allahu më së shumti i do njerëzit e ndershëm dhe të sinqertë.”. Nuk e njihja, ishte hera e parë që e shihja, mirëpo fjalët e tij lanë një përshtypje të madhe tek unë.
Pasi që u bëra më mirë, fillova të punoj të njëjtat zanate mirëpo asnjëherë nuk kam vjedhur dhe u bërë një njeri shumë i ndershëm. Çfarë do që ndodhte, qoftë edhe kur bankrotoja, asnjëherë nuk kam shtyrë në shtëpi para haram.
Deri tani asnjëherë nuk jam i ndjerë i mërzitur dhe i varfër. Fëmijët e mi asnjëherë nuk kanë ra në gjumë të uritur dhe u kam ndihmuar prindërve deri në ditët e fundit të jetës së tyre.
Shpirtërisht jam tepër i kënaqur dhe mbështetem në Allahun. Ai bën planin e Tij, ndërsa unë bëj punën time.
Një punëtorë nga Pakistani
Përktheu: (Islampress)
