Redi Shehu
E gjithë sfida e tyre është të shesin natyrshmëri në një territor publik në të cilin natyrshmëria është një definicion i konsoliduar mirë tashmë, mbi bazën e të cilit ndërtohen ngrehinat e jetës sociale të shoqërive. Nëse e kemi vënë re me kujdes, çështja bazë mbi të cilën ngrihet ekzistenca publike e tyre është përfitimi i të drejtave sociale si çdo kategori e njerëzve në këtë rruzull. Për këtë aktivizohet një aksion i madh mediatiko-politik, i cili si destinacion përfundimtar ka nënshkrimin e një diagnoze shëndetshmërie të veprimit dhe ndërveprimit homoseksual, me qëllimin e vetëm të përfitimit të të drejtës publike. Duke bërë edhe pak opozitë me qasjen pozitiviste që ekziston sot në botë në lidhje me natyrën e ligjit, nëse ai përbën dhe përmban kontekst moral, mund të themi se vetë ligji si rregullator i shoqërive bazohet në dy premisa të rëndësishme, në atë të dimensionit moral të tij, dhe të efektit përplotësues që ai ka mbi normalitetin publik të individit. Dimensioni moral i ligjit, edhe pse nuk është i definuar qartazi në funksionet e tij, është dimension i cili buron që në premisë të ligjit.
Pra, që të kesh të drejta ligjore në hapësirën publike, duhet të jesh normal dhe brenda caqeve të natyrshmërisë. Është pikërisht kjo që po bëjnë anëtarët e LGBT-së: konvertimin e një simptome anormale në normalitet publik, dhe, për rrjedhojë, sigurimin e mbrojtjes ligjore dhe të domeinit në hapësirën publike. Në dy qasjet mjekësore që ekzistojnë sot në botë mbi natyrshmërinë e lindur ose jo të homoseksualëve, thelbi qëndron tek qasja fizike, biologjike, që ata i bëjnë njeriut. Institucionet që e kundërshtojnë homoseksualizmin si fenomen të lindur argumentojnë se homoseksualiteti nuk është çështje gjenesh, por është çështje e lidhur sidomos me kombinacionet e faktorëve shoqërorë, psikologjikë dhe të ambientit, sepse struktura gjenetike e njeriut është e mbyllur dhe e përcaktuar me gjini të ndara që në lindje.
Në debatet e shumta, të aktivizuara me rastin e afishimit publik të një grushti njerëzish që as vetë nuk e dinë se pse kanë vendosur të qëndrojnë kokëposhtë në raport me shoqërinë, janë cekur tematika të ndryshme në lidhje me këtë fenomen. Është e vërtetë se sa më shumë që fenomeni të jetë afër absurdit, aq më shumë shtohet gama e argumenteve që provojnë absurditetin e tij, prandaj shumë gjëra janë thënë rreth LGBT-ve. Mirëpo njeriu, përveçse është qenie fizike, pikësëpari është qenie metafizike. Është pikërisht ky dimension që anashkalohet në analizat, qasjet apo edhe debatet e ndryshme lidhur me fenomenin, sepse mendoj se është pikërisht këtu që deformimi fillon të marrë udhë.
Brenda dimensionit metafizik merr jetë edhe luhatja e orientimit seksual. Sepse, ashtu siç kemi njerëz të lindur normalisht që janë orientuar më pas drejt homoseksualitetit, ashtu kemi shumë raste ish-homoseksualësh të cilët janë rikthyer në heteroseksualë, duke përfshirë edhe mjekë të njohur, të bërë aktivistë të flaktë kundër homoseksualizmit. Çka vërteton se fenomeni nuk është i lindur, sepse ndryshe nuk do të ishte i modifikueshëm. Vetë modifikimi i tipit hyr-dil nga kjo botë tregon se më shumë se sa biologjike, qasja jonë analizuese duhet të jetë metafizike. Pra, deformimi ndodh në metafizikën, në psikën e njeriut, i ndikuar nga rrethanat, ambienti e shoqëria. Them deformim, sepse për sa kohë struktura e lindur gjenetike është e mbyllur dhe e paracaktuar, orientimi deformues është ekstrabiologjik, është metafizik.
Nëse ndodhemi në këtë situatë, atëhere deformimi metafizik mund të restaurohet me metoda dhe metodologji kurative të së njëjtës natyrë, çka u përket specialistëve të fushës ta interpretojnë më mirë. Por ajo që dua të them është se trajtimi i fenomenit si deformim e nxjerr homoseksualin dhe bashkësinë e tij nga e drejta e normalitetit dhe natyrshmërisë. Ashtu siç nuk mund t’u ofrohet justifikim ligjor nekrofilëve, pedofilëve, atyre që bëjnë marrëdhënie me kafshët. Pretendimet e tyre nuk ndryshojnë në thelb me homoseksualët: jemi të lindur, thonë ata. Por fakt është se nuk gëzojnë mbrojtje ligjore, përkundrazi, margjinalizohen dhe dënohen nga ligji.
Këtu mendoj se një debat i madh duhet të marrë udhë, i cili të shoqërohet me përkujdesje ndaj asaj që mund të quhet, “t’i shkelësh homoseksualisht të drejtën tjetrit”, apo edhe, “homoseksualisht ta modelosh tjetrin”. Unë nuk e shikoj problemin më të madh tek devianca që e karakterizon një grup të papërfillshëm të shoqërisë tonë, i cili hesapet më së shumti i ka me veten, por problemi më i madh qëndron me manipulimin me lirinë dhe të drejtën si koncepte bazë të shoqërisë. Trajtimi i minorancave duke u veshur atribute maxhoritare përmes mekanizmave të dhunës së ligjit përpiqet në rastin konkret t’i japë një status të shëndetshëm social një çmendurie seksuale falë hipokrizisë, të shprehur me keqardhje mediatike. Homoseksualët dhe grupi përfaqësues i prirjeve të deformuara seksuale përbëjnë sot, edhe pse në minorancë absolute me shoqëritë ku jetojnë, grupin më të mbrojtur e më të fortifikuar ligjërisht, saqë edhe hebrenjtë do t’ua kishin zili. /
