Në veprën e tij të famshme Vefejat el ajan ue enbau ebnauz-zeman, Ibn Halikani përmendi edhe rastin e dijetarit islam të medhhebit maliki, Kadi Abdul-Vehab el-Maliki (973-1035/362-422), për të cilin kishe thënë se i duhej të largohej nga Bagdadi për shkak të situatës së vështirë financiare në të cilën jetonte. Dhe kur u largua nga vendlindja e tij, Bagdadi, tha:
Bagdadi është një shtëpi e vërtetë për të pasurit, dhe për të falimentuarit është një vendbanim telashesh dhe mjerimi.
Në të isha i lënë pas dore nga njerëzit, si një kopje e Kur’anit në shtëpinë e jobesimtarëve.
Gjegjësisht, ai e kaloi pjesën më të madhe të jetës së tij në Bagdad në varfëri, por përfundimisht u largua nga Bagdadi dhe shkoi në Egjipt ku mori rolin e Kadiut dhe gjendja e tij financiare ndryshoi plotësisht. Ai u bë i pasur pas një kohe të gjatë varfërie dhe mjerimi. Megjithatë, nuk e gëzoi bollëkun e kësaj bote për një kohë të gjatë. Shpejt u sëmur dhe vdiq nga një sëmundje e rëndë. Transmetohet se, para se ta dorëzoj shpirtin, tha: “La ilahe ilAllah, kur filluam të jetonim, vdiqëm”. Kjo do të thotë, kur filluam të shijonim bekimet e kësaj bote, ne u pushtuam nga vdekja.
Jeta e kësaj bote është e çuditshme dhe e paparashikueshme. Sa njerëz kalojnë gjithë jetën e tyre duke u përpjekur të fitojnë sa më shumë para dhe të sigurojnë një jetë të sigurt dhe komode në pleqëri. Dhe kur njëri prej tyre fiton dhe mbledh pasuri të mjaftueshme dhe kur vjen koha për të pushuar e për të shijuar atë që ka fituar, i lindin tundime dhe sëmundje të ndryshme që nuk e lejojnë të hajë një kafshatë bukë në qetësi e aq më pak. , ose u befasua nga vdekja, dhe më parë kishte ndërtuar një shtëpi për vete dhe e kishte mobiluar sipas dëshirës së tij, por nuk ishte i destinuar të jetonte në të për një ditë. Kur donte të jetonte dhe të kënaqej, vdiq.
Jeta jonë në këtë botë është si një pemë me shumë gjethe, sa herë që bie një gjethe, pema po i afrohet fundit dhe zhdukjes së saj. Fatlumët e vërtetë janë ata që e kalojnë jetën e tyre në këtë botë në bindje ndaj Allahut dhe bëjnë vepra të mira, ndërsa fatkeqit dhe vuajtësit e vërtetë janë ata që jetojnë në këtë botë larg Allahut dhe udhëzimit të Tij. Është me të vërtetë një jetë e vështirë dhe me ankth.
Prandaj, ndërsa jemi ende në këtë botë, ndërsa jemi ende në breg dhe presim që anija jonë të na transportojë në bregun tjetër, le të përdorim bekimet e shëndetit, dijes, pasurisë, reputacionit etj., në bindje ndaj Allahut dhe jo në mëkat dhe mosbindje. Bëjmë vepra që na gëzojnë kur i shohim në Ditën e Gjykimit, jo vepra që do të na bëjnë të trishtuar, të turpëruar dhe të pakënaqur përgjithmonë.
Sa njerëz janë mbuluar nga toka shumë kohë më parë dhe ata janë të gjallë mes nesh me dijen e tyre që lanë, me pasurinë që dhanë, rrugën, xhaminë, shkollën, shatërvanin që ndërtuan, apo djemtë dhe vajzat që rritën dhe vazhduan të ecnin në një rrugë të ndritur devotshmërie, bamirësie dhe shërbimi ndaj njerëzve, në të cilën i lanë prindërit e tyre. Dhe sa janë përsëri ata që jetojnë mes nesh, por, për shkak të injorancës, devijimit, neglizhencës dhe kërkimit të jetës në lojë, dëfrim dhe mëkat, janë të padobishëm për veten dhe të tjerët, dhe për këtë arsye janë më të vdekur se ata në varre. .
Nga: Hoxhë Abdusamed Nasuf Bushatlic
