T’i kushtojmë kohën tonë vetëm aktiviteteve që e meritojnë atë
Një hap tjetër i gabuar që vjen bashkë me perfeksionizmin është bindja se mund t’i bëjmë të gjitha dhe se mund t’i arrijmë menjëherë.
Nga burimet që kemi në dispozicion, koha është padyshim më e çmuara, sepse nuk ka asnjë mënyrë për ta rritur atë. Për t’i kushtuar më shumë kohë një projekti, duhet t’ia marim diçkaje tjetër. Kjo do të thotë që të jemi të suksesshëm në një gjë, duhet të dështojmë në një tjetër.
Jeta jonë drejtohet nga listat e detyrave dhe ne vazhdojmë të shtojmë afate të reja pa e vrarë mendjen, projekte dhe punë në kalendarët tanë, me bindjen se mund t’ia dalim me pak më shumë përpjekje.
Sidoqoftë, kjo qasje nuk merr parasysh kohën që duhet të heqim nga aktivitetet e tjera dhe në planin afatgjatë rrezikon të na vendosë në një situatë ku nuk kemi më kohë të mjaftueshme për t’i kushtuar ndonjë prej projekteve tona.
Një zgjidhje për këtë problem mund të jetë krijimi i një liste “për të mos u bërë”, e cila është një listë e aktiviteteve të cilave nuk mund t’i kushtojmë kohë. Kjo na bën të pranojmë se disa biznese thjesht nuk e meritojnë kohën dhe vëmendjen tonë.
Kjo listë nuk duhet të jetë diçka përfundimtare. Ajo mund të ndryshojë së bashku me qëllimet tona. Nëse fillojmë një projekt që kërkon një pjesë të madhe të kohës sonë për muajt e ardhshëm, mund të vendosim të lëmë përkohësisht jashtë një aktiviteti tjetër, siç është trajnimi sportiv dhe më pas të rifillojmë më vonë, pasi të ketë mbaruar projekti.
Argëtimi mund të funksionojë në favorin tonë në përfundimin e një detyre
Një bindje tjetër e rrezikshme që vjen nga perfeksionizmi është se nëse nuk lodhemi, atëherë ajo që po bëjmë nuk është vërtet aq e rëndësishme.
Vazhdimisht u nënshtrohemi imazheve të njerëzve që sakrifikojnë jetën e tyre private dhe argëtim në emër të punës. Ne i lartësojmë këto figura, duke admiruar vendimin e tyre. Mbi të gjitha, argëtimi nuk sjell një fitim që mund ta vlerësohet. Por nuk ka pse të jetë kështu.
Zgjedhja e një aktiviteti që ne e shohim të këndshëm ose argëtues natyrshëm na bën ta përjetojmë atë në një mënyrë më pak stresuese dhe kjo na bën më të prirur për të përfunduar atë që kemi filluar.
Zgjidhja është të përqendrohemi në kënaqësinë që do të ndiejmë në arritjen e qëllimit sesa në frikën se çfarë do të ndodhi nëse nuk do ta përfundojmë punën. Nëse duam të humbasim peshë, le të mendojmë se sa e këndshme do të jetë të jemi në gjendje të shkojmë për një vrap në plazh, në vend që të mendojmë se me cilat probleme shëndetësore do të përballemi.
Si të identifikoni pengesat e vetë-imponuara
Shpesh, përsosmëria jonë na çon në vetë-vendosjen e pengesave për të justifikuar mosndjekjen e një qëllimi gjatë gjithë rrugës.
Në disa raste, ne përdorim “vende për t’u fshehur”, ose ndryshe, aktivitete në të cilat strehohemi në mënyrë që të mos kemi nevojë të përballemi me problemin kryesor. Nëse e shohim veten duke parë televizor sa herë që duhet të ulemi për të punuar, do të thotë se kemi krijuar një vend për t’u fshehur, një shpërqendrim.
Një lloj tjetër pengese janë shkaqet fisnike, domethënë justifikimet që mund të duken të tvende për t’u fshehur drejta, por që na japin thjesht një arsye për t’u fshehur pas. Për shembull, nëse vendosim të mos fillojmë një biznes duke thënë se duam të thellojmë njohuritë tona për një temë, por pa iu futur kësaj të fundit, atëherë po përdorim këtë lloj justifikimi.
Mbledhja dhe studimi i të dhënave mund të na çlirojë nga perfeksionizmi
Siç kemi parë, perfeksionizmi shpesh bazohet në paramendime dhe besime që nuk kanë asnjë lloj konfirmimi në realitetin e përditshëm. Mendja jonë është gjithmonë në kërkim të konfirmimit të asaj që ne besojmë dhe kjo luan në favor të anës sonë perfeksioniste. Një pengesë e vogël bëhet shpejt një arsye e mirë për të ndaluar, ndërsa një hap përpara shpesh injorohet.
Mënyra e vetme për t’i shpëtuar këtij mekanizmi është grumbullimi i të dhënave mbi progresin tonë dhe analizimi i tyre për të kuptuar se cila është situata në të vërtetë. Në këtë mënyrë mund të kemi një pamje të situatës të pa ndikuar nga perceptimet tona.
Tre justifikimet më të zakonshme për të mos mbaruar diçka
Secili projekt është i ndryshëm, por ata që kanë vështirësi të përfundojnë atë që nisin, shpesh, përdorin një nga tre justifikimet.
- Kontrolli mbi atë që ndodh – Përpjekja për të arritur një qëllim përfshin një nivel të caktuar pasigurie, sepse ekziston mundësia që do të dështojmë. Sidoqoftë, nëse nuk përpiqemi, të paktën kemi sigurinë se çfarë do të ndodhë.
- Sakrifica na bën të admirueshëm – Nëse vendosim të “sakrifikojmë” ëndrrën ose projektin tonë në mënyrë që të mund të bëjmë diçka tjetër, të tjerët do të na shohin si martirë dhe jo si dikush që nuk ka arritur të përfundojë atë që ka filluar.
- Pritshëri të ulëta – nëse përpiqemi të arrijmë qëllimet, të tjerët do të presin që ne të përpiqemi gjithmonë. Nëse, nga ana tjetër, nuk e përfundojmë kurrë atë që fillojmë,
surpriza e një arritjeje të papritur do të duket shumë më e mrekullueshme. - Çfarë mund të kujtojmë nga ky libër?Sa herë kemi lënë një projekt mënjanë sepse kemi hasur një pengesë? Sa qëllime të mira braktisen në shenjën e parë të dështimit? Shumë shpesh, problemi nuk është qëllimi që i kemi vënë vetes, por ideja që gjithçka duhet të shkojë saktësisht sipas planit: perfeksionizmi është armiku kryesor i arritjes së qëllimeve, sepse na mëson të ndalemi në pengesën e parë. Nëse mund ta heshtim anën tonë perfeksioniste, mund të përqendrohemi në atë që ka rëndësi: kryerjen e projekteve tona.Sapo keni mësuar idetë kryesore të librit “Mbaro ‘”.
