“Emri im është Shehab Omar Abu al-Hanud”, fillon ai. “Nëna ime vdiq. Emri i saj është Ghada Youssef Ahmed Abu al-Hanud.”

Bëhet fjalë për djaloshin, imazhet e të cilit – pranë trupit të mbuluar me qefin të nënës së tij në një shtrat spitali në Rafah – të hënën e kaluar kishin bërë bujë në rrjetet sociale.

Dhe mijëra njerëz u prekën nga pamja e humbjes dhe dhimbjes së tij, duke e titulluar atë “Lamtumira e fundit”.

Që ai është shumë i lidhur me të është po aq e dukshme, edhe para se t’i thotë Al Jazeera-s se çfarë do të thotë ajo për të dhe për të gjithë familjen.

“Ajo ishte gjithçka për mua”, tha ai. “Ajo ishte nëna ime, motra ime dhe shoqja ime. Jeta pa të nuk ka kuptim”

“Ramazani po vjen… pa nënën time. Pastaj Bajrami… pa nënën time. Askush nuk mund ta ndjejë atë që po kaloj”.

“Unë kam të drejtë të kem një nënë … të drejtën të jetoj me nënën time”.

Ndryshe, Ghada ishte i vetmi person i vrarë në ndërtesën ku ishin strehuar 45 persona atë natë.

Deri pak para sulmit, ajo kishte qëndruar me prindërit e saj në Tal es-Sulltan, por ishte kthyer në Rafah për të qenë me fëmijët dhe burrin e saj.

Të katër ishin duke fjetur në një dhomë, prindërit në shtrat dhe Shehabi dhe vëllai i tij më i vogël në një dyshek në dysheme.

Shehabi nuk kishte shkuar ende për të fjetur dhe ishte zgjuar duke shikuar nëpër telefonin e tij kur ndodhi goditja e parë – diku pranë.

Të gjithë u ngritën, duke dalë me nxitim nga dhoma. Por nëna e tij ndaloi: ajo donte të vishte rrobat e saj të namazit për t’u mbuluar para se të dilte nga shtëpia.

Ajo nuk kishte as kohë të mjaftueshme për të vendosur atë mbi kokë para se të vinte një goditje tjetër dhe mbeturinat të binin mbi të gjithë.

Dukej sikur ajo ishte zhdukur dhe shpresa e Shehabit se ajo kishte dalë u shua shpejt dhe ata e gjetën Gadan nën një gardërobë që i kishte rënë sipër.

“Ne vazhduam ta thërrisnim emrin e saj, duke iu lutur të fliste me ne, por ajo nuk ishte në gjendje të përgjigjej. Ajo u plagos shumë rëndë”, rrëfen Shehab.

Babai i tij e ngriti Ghada-n në shpatullën e tij për ta çuar në spital, por ata u siguruan që të ndalonin te dera për ta mbuluar me mantelin siç po përpiqej të bënte.

Spitali ishte i tejmbushur me të plagosur, por më në fund ata arritën të merrnin një barelë për ta çuar në çadrën ku po trajtoheshin të plagosurit.

Atje, mjeku përgjegjës i hodhi një sy asaj dhe u tha se nuk kishte shpresë dhe se ajo duhej të zhvendosej në çadrën ku ishin trupat e të vdekurve.

Ghada ishte ende duke marrë frymë, por doktori me sa duket kishte marrë vendimin e dhimbshëm për të shpëtuar burimet që kishte spitali për dikë që kishte më shumë gjasa të mbijetonte.

Familja u kundërpërgjigj, duke protestuar derisa doktori u qetësua, urdhëroi që ajo të kthehej në çadrën e trajtimit dhe ta merrte për trajtim.

Ajo arriti të qëndronte gjallë edhe 40 minuta të tjera, duke parë familjen e saj sikur të kishte shumë gjëra që do të dëshironte të thoshte.

Duke u lutur mbi të, duke e mbajtur pranë dhe duke i pëshpëritur në vesh, Shehabi qëndroi me nënën e tij derisa “ajo u largua, shpirti i saj shkoi në mëshirën e Zotit”. /Telegrafi/