Kjo zonjë amerikane, Janice Huff ( Aminah Assilmi) një ish-feministe radikale dhe baptiste nga Oklahoma, studioi Kuranin, Sahih Muslim dhe pesëmbëdhjetë libra të tjerë mbi Islamin në një përpjekje për t’i kthyer arabët në klasën e saj të kolegjit në krishterim dhe “për ti shpëtuar ata paganë të varfër e injorantë nga zjarri në rruge të ndritshme.” …
Merreni me mend çfarë ndodhi?!
Unë isha duke përfunduar një diplomë në Rekreacion, kur takova muslimanët e mi të parë. Ishte viti i parë që kishim mundësi të regjistroheshim paraprakisht me kompjuter. U regjistrova paraprakisht dhe shkova në Oklahoma për t’u kujdesur për një biznes familjar. Biznesi zgjati më shumë se sa pritej, kështu që u ktheva në shkollë dy javë pas semestrit.
Nuk isha e shqetësuar për të kapur punën time të humbur. Unë isha ulur në krye të klasës sime, në fushën time. Edhe si studente fitoja çmime, në konkurrencë me profesionistë.
Tani, ju duhet të kuptoni se ndërsa isha duke ndjekur kolegj dhe duke shkëlqyer, drejtoja biznesin tim dhe kisha shumë miq të ngushtë, isha jashtëzakonisht e turpshme. Transkriptet e mia në fakt më kishin renditur si shumë të rezervuar. Unë isha shumë e ngadalshme për të njohur njerëz dhe rrallë flisja me dikë, përveç nëse isha i detyruar ose i njihja tashmë. Klasat që bëja duhet të bënin administrim dhe planifikim urban, plus programim për fëmijë. Fëmijët ishin të vetmit njerëz me të cilët ndihesha rehat.
Epo, kthehemi te historia. Printimi i kompjuterit më bëri një surprizë të madhe. Unë u regjistrova për një klasë Teatri… do të kërkohej një klasë për të performuar përpara njerëzve të vërtetë të gjallë. U tmerrova! Nuk mund të bëja as një pyetje në klasë, si do të ngjitesha në skenë para njerëzve? Burri im ishte vetvetja e tij, i zakonshem shumë i qetë dhe e ndjeshem. Ai më sugjeroi të flisja me mësuesin, të shpjegoja problemin dhe të organizoja të pikturoja peizazhe ose të qepja kostume. Mësuesi pranoi të përpiqej dhe të gjente një mënyrë për të më ndihmuar. Kështu që shkova në klasë të martën tjetër.
Kur hyra në klasë, mora tronditjen e dytë. Klasa ishte plot me ‘arabë’ dhe ‘kalorës me deve’. Epo, nuk kisha parë kurrë, por kisha dëgjuar për ta.
Nuk kishte mundësi të ulesha në një dhomë plot me paganë të ndyrë! Në fund të fundit, ju mund të kapni ndonjë sëmundje të tmerrshme nga ata njerëz. Të gjithë e dinin se ishin pis, as për t’u besuar. Mbylla derën dhe shkova në shtëpi. (Tani, ka një gjë të vogël që duhet të dini. Unë kisha veshur një palë pantallona lëkure të nxehta, një kapëse dhe një gotë verë në duar… por ato ishin të këqijat në mendjen time.)
Kur i tregova burrit tim për arabët në klasë dhe se nuk kishte mundësi të kthehesha, ai u përgjigj në mënyrën e tij të zakonshme të qetë. Ai kujtoi se unë gjithmonë pohoja se Zoti kishte një arsye për gjithçka dhe ndoshta duhet të kaloja pak kohë duke menduar për të përpara se të merrja vendimin tim përfundimtar. Ai më kujtoi gjithashtu se kisha një çmim studiuesi që më paguante shkollimin dhe nëse doja ta mbaja, do të më duhej të mbaja G.P.A. Tri orë krediti ose ‘F’ do të më kishin shkatërruar shanset. Për dy ditët e ardhshme, u luta për udhëzim. Të enjten u ktheva në klasë i bindur se Zoti më kishte vënë atje për të shpëtuar ata paganë të varfër injorantë nga zjarret e ferrit.
Vazhdova t’u shpjegoja se si do të digjeshin në zjarret e ferrit për gjithë përjetësinë, nëse nuk do ta pranonin Jezusin si shpëtimtarin e tyre personal. Ata ishin shumë të sjellshëm, por nuk u konvertuan. Më pas, shpjegova se si Jezusi i donte ata dhe kishte vdekur në kryq për t’i shpëtuar nga mëkatet e tyre. Gjithçka që duhej të bënin ishte ta pranonin atë në zemrat e tyre. Ata ishin shumë të sjellshëm, por ende nuk u konvertuan. Kështu, vendosa të lexoj librin e tyre për t’u treguar atyre se Islami ishte një fe e rreme dhe Muhamedi ishte një profet i rremë.
Njëri nga studentët më dha një kopje të Kuranit dhe një libër tjetër rreth Islamit dhe vazhdova me kërkimin tim. Isha i sigurt se do të gjeja provat që më duheshin shumë shpejt. Epo, kam lexuar Kuranin dhe librat e tjerë. Pastaj lexova 15 libra të tjerë, Sahih Muslim dhe iu ktheva Kuranit. Isha e vendosur që do t’i konvertoja! Studimet e mia vazhduan për një vit e gjysmë të ardhshëm.
Gjatë asaj kohe, fillova të kisha disa probleme me burrin tim. Po ndryshoja, vetëm në mënyra të vogla, por mjaftueshëm për ta shqetësuar. Shkonim në lokal çdo të premte dhe të shtunë, ose në një festë dhe nuk doja më të shkoja. Isha më e qetë dhe më e largët. Ai ishte i sigurt se unë kisha një lidhje, kështu që nga une. U transferova në një apartament me fëmijët e mi dhe vazhdova përpjekjet e mia të vendosura për t’i kthyer myslimanët në krishterim.
Një ditë, në derën time ra një trokitje. Hapa derën dhe pashë një burrë me një fustan nate të gjatë të bardhë me një leckë tavoline me kuadrate të kuqe dhe të bardhë në kokë. Ai shoqërohej nga tre burra me pizhame. (Ishte hera e parë që kisha parë ndonjëherë veshjen e tyre kulturore.) Epo, isha më shumë se pak e ofenduar nga burrat që shfaqeshin në derën time me rroba nate. Çfarë lloj gruaje mendonin ata se isha? A nuk kishin krenari apo dinjitet? Imagjinoni tronditjen time kur ai që kishte veshur mbulesën e tavolinës tha se e kuptonte që doja të isha muslimane! Shpejt e informova se nuk doja të isha muslimane. Unë isha e krishterë. Megjithatë, kisha disa pyetje. Po të kishte kohë…
Ai quhej Abdul-Aziz Al-Shiek dhe ai gjeti kohën. Ai ishte shumë i durueshëm dhe diskutoi çdo pyetje me mua. Ai kurrë nuk më bëri të ndihesha injorante ose se një pyetje ishte marrëzi. Ai më pyeti nëse besoja se kishte vetëm një Zot dhe unë i thashë po. Pastaj ai pyeti nëse besoja se Muhamedi ishte i Dërguari i Tij. Përsëri thashë po. Më tha se tashmë isha muslimane!
Unë argumentova se isha i krishterë, thjesht po përpiqesha të kuptoja Islamin. (Brenda po mendoja: Nuk mund të isha muslimane! Isha amerikane dhe e bardhë! Çfarë do të thoshte burri im? Nëse jam muslimane, do të më duhet të divorcohem nga burri im. Familja ime do të vdiste!)
Ne vazhduam të flisnim. Më vonë, ai shpjegoi se arritja e njohurive dhe të kuptuarit të spiritualitetit ishte paksa si ngjitja e një shkalle. Nëse ngjitni një shkallë dhe përpiqeni të kapërceni disa shkallë, ekzistonte rreziku për t’u rrëzuar. Shehadeti ishte vetëm hapi i parë në shkallë. Prapëseprapë na u desh të bisedonim më shumë.
Më vonë atë pasdite, më 21 maj 1977 në Asr’, mora Shehadetin. Megjithatë, kishte ende disa gjëra që nuk mund t’i pranoja dhe ishte natyra ime të isha plotësisht e vërtetë, kështu që shtova një mohim. Unë thashë: “Dëshmoj se nuk ka Zot tjetër përveç Zotit dhe Muhamedi është i Dërguari i Tij” “por, unë kurrë nuk do t’i mbuloj flokët dhe nëse burri im merr një grua tjetër, do ta tredh”.
Dëgjova gulçime nga burrat e tjerë në dhomë, por Abdul Azizi ua mbylli gojën. Më vonë mësova se ai u tha vëllezërve të mos diskutonin kurrë me mua për këto dy tema. Ai ishte i sigurt se do të arrija të kuptoja saktë.
Shehadeti ishte me të vërtetë një bazë e fortë në shkallët drejt dijes shpirtërore dhe afërsisë me Zotin. por ka qenë një ngjitje e ngadaltë. Abdul Azizi vazhdoi të më vizitonte dhe t’u përgjigjej pyetjeve të mia. Allahu e shpërbleftë për durimin dhe tolerancën e tij. Ai kurrë nuk më këshilloi dhe nuk u soll sikur një pyetje të ishte budalla apo marrëzi. Ai e trajtoi çdo pyetje me dinjitet dhe më tha se e vetmja pyetje budallaqe ishte ajo që nuk u bë kurrë. Hmmm… gjyshja ime thoshte këtë.
Ai shpjegoi se Allahu na tha të kërkojmë dituri dhe pyetjet ishin një nga mënyrat për ta arritur këtë. Kur ai shpjegonte diçka, ishte si të shikoje një trëndafil të hapur – petal për petal, derisa arriti lavdinë e tij të plotë. Kur i thosha se nuk jam dakord me diçka dhe pse, ai gjithmonë thoshte se deri në një pikë isha i saktë. Ai do të më tregonte se si të shikoja më thellë dhe nga drejtime të ndryshme për të arritur një kuptim më të plotë. Elhamdulilah!
Me kalimin e viteve kam pasur shumë mësues. Secili i veçantë, secili i ndryshëm. Unë jam mirënjohës për secilin prej tyre dhe njohuritë që dhanë. Secili mësues më ndihmoi të rritesha dhe ta dua më shumë Islamin. Me rritjen e njohurive të mia, ndryshimet tek unë u bënë më të dukshme. Brenda vitit të parë, unë isha i veshur me hixhab. Nuk e kam idenë se kur kam filluar. Ajo erdhi natyrshëm, me njohuri dhe kuptim të shtuar. Me kalimin e kohës arrita edhe te një ithtar i poligamisë. E dija që nëse Allahu do ta kishte lejuar, do të kishte diçka të mirë në të.
“Lavdëroje emrin e Kujdestarit tënd – Zotit Më të Lartit, i Cili ka krijuar dhe më tej, ka dhënë rend dhe përpjestim; i cili ka matur dhe ka dhënë udhëzim; Dhe i cili e nxjerr kullotën (e gjelbëruar dhe harlisur) dhe e bën atë (por) kashtë të zbehtë, Ne do të të mësojmë ty (mesazhin), kështu që ti nuk do të harrosh, përveç se çfarë do Allahu, sepse Ai e di atë që është e dukshme. dhe çfarë fshihet. Dhe Ne do t’jua lehtësojmë (ndjekjen) e rrugës së thjeshtë.” (El-A’la 87:1-8)
Kur fillova për herë të parë të studioja Islamin, nuk prisja të gjeja ndonjë gjë që më duhej apo doja në jetën time personale. Nuk e dija se Islami do të ndryshonte jetën time. Asnjë njeri nuk mund të më kishte bindur se më në fund do të isha i qetë dhe i mbushur me dashuri dhe gëzim për shkak të Islamit.
Ky libër fliste për Zotin e vetëm, KRIJUESIN E Universit. Ai përshkruante mënyrën e bukur në të cilën Ai kishte organizuar botën. Ky Kuran i mrekullueshëm i kishte të gjitha përgjigjet. Allahu është i Dashur! Allahu është Burimi i Paqes! Allahu është Mbrojtësi! Allahu është Falës! Allahu është Furnizuesi! Allahu është ruajtësi! Allahu është Bujari! Allahu është Ai që përgjigjet! Allahu është Miku Mbrojtës! Allahu është Zgjeruesi!
“A nuk të kemi zgjeruar gjoksin tënd? Dhe hoqi nga ti barrën që të tërhoqi shpinën? Dhe e ngrite lart nderimin (në cilin) ti (heroi)? Pra, me të vërtetë, me çdo vështirësi ka lehtësim: Vërtet, me çdo vështirësi ka lehtësim!” (El-Ishirah, 94:1-6).
Kur’ani trajtoi të gjitha çështjet e ekzistencës dhe tregoi një rrugë të qartë drejt suksesit. Ishte si një hartë që falte, një manual pronari për jetën!
Si e ndryshoi Islami jetën time?
“Sa më shumë e duam dritën…Nëse dikur do të jetonim në errësirë.”
Kur pranova për herë të parë Islamin, me të vërtetë nuk mendoja se do të ndikonte shumë në jetën time. Islami nuk ndikoi vetëm në jetën time. E ndryshoi totalisht.
Burri im dhe unë e donim njëri-tjetrin shumë thellë. Kjo dashuri për njëri-tjetrin ekziston ende. Megjithatë, kur fillova të studioja Islamin, filluam të kishim disa vështirësi. Ai më pa duke ndryshuar dhe nuk e kuptonte se çfarë po ndodhte. As unë. Por atëherë, as që e kuptova se po ndryshoja. Ai vendosi që e vetmja gjë që mund të më bënte të ndryshoja ishte një burrë tjetër. Nuk kishte si ta bëja të kuptonte se çfarë po më ndryshonte sepse nuk e dija.
Pasi kuptova se isha musliman, nuk më ndihmoi gjërat. Në fund të fundit… e vetmja arsye pse një grua ndryshon diçka aq thelbësore sa feja e saj është një burrë tjetër. Ai nuk mundi të gjente prova për këtë njeri tjetër…por ai duhej të ekzistonte. Ne përfunduam në një divorc shumë të shëmtuar. Gjykatat vendosën se feja joortodokse do të ishte e dëmshme për zhvillimin e fëmijëve të mi. Kështu ata u hoqën nga paraburgimi im.
Gjatë divorcit, ishte një kohë kur më thanë se mund të bëja një zgjedhje. Unë mund të heq dorë nga kjo fe dhe të largohem me fëmijët e mi, ose të heq dorë nga fëmijët e mi dhe të largohem me fenë time. Isha në shok. Për mua kjo nuk ishte një zgjedhje e mundshme. Nëse unë heq dorë nga Islami im… do t’u mësoja fëmijëve të mi se si të jenë mashtrues. Sepse nuk kishte asnjë mënyrë për të mohuar atë që kisha në zemrën time. Unë nuk mund ta mohoja Allahun, as atëherë, as kurrë. U luta si nuk isha lutur kurrë më parë. Pasi kaluan tridhjetë minutat, e dija se nuk kishte vend më të sigurt për fëmijët e mi se sa në duart e Allahut. Nëse do ta mohoja atë, nuk do të kishte asnjë mënyrë në të ardhmen t’u tregoja fëmijëve të mi mrekullitë e të qenit me Allahun. Gjykatave u tha se do t’i lija fëmijët e mi në duart e Allahut. Ky nuk ishte një refuzim i fëmijëve të mi!
Unë u largova nga gjykatat duke e ditur se jeta pa foshnjat e mia do të ishte shumë e vështirë. Zemra m’u gjakos, edhe pse e dija që brenda, kisha bërë gjënë e duhur. Gjeta ngushëllim në Ajet-Ul-Khursi.
“Allah! Nuk ka zot tjetër përveç Tij – të Gjallit, të Vetëqëndrueshëm, Mbështetësit të të gjithëve.Atë nuk mund ta kap as gjumë e as gjumë. Të Tij janë të gjitha gjërat në qiej dhe në tokë. Kush mund të ndërhyjë në praninë e Tij, përveçse siç e lejon Ai? Ai e di se çfarë (u duket krijesave të Tij si) para ose pas ose pas tyre. Ata nuk do të rrethojnë asgjë nga dituria e Tij, përveçse si të dojë Ai. Froni i Tij shtrihet mbi qiej dhe tokë dhe ai nuk lodhet në ruajtjen dhe ruajtjen e tyre, sepse Ai është Më i Larti, Më i Larti (në Lavdi). (El-Bekare, 2:255)
Kjo gjithashtu bëri që unë fillova të shikoja të gjitha atributet e Allahut dhe të zbuloja bukurinë e secilës prej tyre.
Kujdestaria e fëmijëve dhe divorci nuk ishin problemet e vetme me të cilat do të përballesha. Edhe pjesa tjetër e familjes sime nuk e pranoi shumë zgjedhjen time. Pjesa më e madhe e familjes nuk pranoi të kishte ndonjë lidhje me mua. Nëna ime ishte e bindur se ishte vetëm një fazë dhe unë do të rritesha prej saj. Motra ime, ‘ekspertja e shëndetit mendor’ ishte e sigurt se thjesht e kisha humbur mendjen dhe duhej të institucionalizohesha. Babai im besonte se unë duhet të vritesha përpara se të vendosesha më thellë në Ferr. Papritur e gjeta veten pa burrë dhe pa familje. Çfarë do të ishte më pas?
Miqtë
Shumica e miqve të mi u larguan gjatë atij viti të parë. Nuk isha më argëtuese. Nuk doja të shkoja në festa apo bare. Nuk më interesonte të gjeja një të dashur. Gjithçka që bëra ndonjëherë ishte të lexoja atë libër ‘budalla’ (Kur’anin) dhe të flisja për Islamin. Çfarë mërzitje. Unë ende nuk kisha njohuri të mjaftueshme për t’i ndihmuar ata të kuptojnë pse Islami ishte kaq i bukur.
Punësimi
Puna ime ishte e ardhshme. Ndërsa kisha fituar pothuajse çdo çmim që kishte në fushën time dhe njihesha si një stilist serioz dhe krijues i parave, dita kur vendosa hixhabin ishte fundi i punës sime. Tani isha pa familje, pa miq dhe pa punë.
Në gjithë këtë, drita e parë ishte gjyshja ime. Ajo miratoi zgjedhjen time dhe u bashkua me mua. Çfarë surprize! Gjithmonë e dija që ajo kishte shumë mençuri, por kjo! Ajo vdiq menjëherë pas kësaj. Kur ndaloj së menduari për këtë, gati sa më bëhet xheloz. Ditën që ajo shqiptoi Shehadetin, të gjitha veprat e saj të këqija ishin fshirë, ndërsa veprat e saj të mira u ruajtën. Ajo vdiq aq shpejt pasi pranoi Islamin, saqë e dija se ‘LIBRI’ i saj do të ishte i rëndë për anën e mirë. Më mbush me një gëzim të tillë!
Ndërsa njohuritë e mia u rritën dhe isha më në gjendje t’u përgjigjesha pyetjeve, shumë gjëra ndryshuan. Por, ishin ndryshimet e bëra tek unë si person që patën ndikimin më të madh. Disa vite pasi dola publikisht me Islamin tim, nëna ime më thirri dhe më tha se nuk e dinte se çfarë ishte kjo ‘gjë e Islamit’, por shpresonte që unë të qëndroja me të. Asaj i pëlqente ajo që po bënte për mua. Nja dy vjet pas kësaj ajo telefonoi përsëri dhe pyeti se çfarë duhej të bënte një person për të qenë musliman. Unë i thashë asaj se çdo person duhet të dinte se kishte vetëm NJË Zot dhe Muhamedi ishte i Dërguari i Tij. Përgjigja e saj ishte: “Çdo budalla e di këtë. Por çfarë duhet të bësh?” Unë përsërita të njëjtin informacion dhe ajo tha: “Epo… OK. Por le të mos i tregojmë babait tuaj ende.”
Ajo nuk e dinte se ai kishte kaluar nëpër të njëjtën bisedë disa javë më parë. Babai im i vërtetë (ai që mendonte se duhet të vritesha) e kishte bërë gati dy muaj më parë. Më pas, motra ime, personi i shëndetit mendor, më tha se isha personi më i ‘çliruar’ që njihte. Ardhja prej saj ishte komplimenti më i madh që mund të kisha marrë.
Në vend që të përpiqem t’ju tregoj se si çdo person e pranoi Islamin, më lejoni të them thjesht se më shumë anëtarë të familjes sime vazhdojnë ta gjejnë Islamin çdo vit. U gëzova veçanërisht kur një shok i dashur, vëllai Kajser Imami, më tha se ish-burri im e kishte marrë Shahdah. Kur vëllai Kajser e pyeti përse, ai tha se ishte sepse më shikonte për 16 vjet dhe donte që vajza e tij të kishte atë që kisha unë. Ai erdhi dhe më kërkoi që ta falja për gjithçka që kishte bërë. E kisha falur shumë kohë më parë.
Tani djali im i madh, Whittney, ka telefonuar, ndërsa unë jam duke shkruar këtë libër, dhe ka njoftuar se edhe ai dëshiron të bëhet musliman. Ai planifikon ta marrë Shehadetin si Konventë ISNA brenda disa javësh. Tani për tani, ai po mëson aq sa mundet. Allahu është më i Mëshirshmi.
Me kalimin e viteve, unë jam bërë i njohur për bisedat e mia mbi Islamin dhe shumë dëgjues kanë zgjedhur të jenë myslimanë. Paqja ime e brendshme ka vazhduar të rritet me dijen dhe besimin tim në Urtësinë e Allahut. E di që Allahu nuk është vetëm Krijuesi im, por edhe miku im më i dashur. E di që Allahu do të jetë gjithmonë aty dhe nuk do të më refuzojë kurrë. Për çdo hap që bëj drejt Allahut, Ai bën 10 drejt meje. Sa njohuri e mrekullueshme.
Vërtet, Allahu më ka sprovuar, siç u premtua, dhe më shpërbleu shumë përtej asaj që mund të kisha shpresuar ndonjëherë. Disa vite më parë, mjekët më thanë se kisha kancer dhe ishte terminal. Ata shpjeguan se nuk kishte shërim, ishte shumë i avancuar dhe vazhduan të më ndihmuan të përgatitesha për vdekjen time duke shpjeguar se si do të përparonte sëmundja. Më kishte mbetur ndoshta edhe një vit jetë. Isha i shqetësuar për fëmijët e mi, veçanërisht për më të vegjlit. Kush do të kujdesej për të? Megjithatë nuk isha në depresion. Ne duhet t’i bëjmë të gjitha. Isha i sigurt se dhimbja që po përjetoja përmbante bekime.
M’u kujtua një mik i mirë, Karim Al-Misawi, i cili vdiq nga kanceri kur ishte ende në të 20-at. Pak para se të vdiste, ai më tha se Allahu ishte vërtet i Mëshirshëm. Ky njeri ishte në ankth të pabesueshëm dhe rrezatonte me dashurinë e Allahut. Ai tha: “Allahu ka për qëllim që unë të hyj në Xhenet me një libër të pastër”. Përvoja e tij e vdekjes më dha diçka për të menduar. Ai më mësoi për dashurinë dhe mëshirën e Allahut. Kjo ishte diçka që askush tjetër nuk e kishte diskutuar ndonjëherë. dashuria e Allahut!
Nuk m’u desh shumë kohë që të filloja të jem i vetëdijshëm për bekimet e Tij. Miqtë që më donin erdhën nga hiçi. Më dhanë dhuratën për të bërë Hagun. Edhe më e rëndësishmja, mësova se sa e rëndësishme ishte për mua që të ndaja të Vërtetën e Islamit me të gjithë. Nuk kishte rëndësi nëse njerëzit, myslimanë apo jo, ishin dakord me mua apo edhe më pëlqenin. I vetmi miratim që më duhej ishte nga Allahu. E vetmja dashuri që më duhej ishte nga Allahu. Megjithatë, zbulova gjithnjë e më shumë njerëz, të cilët, pa ndonjë arsye të dukshme, më donin. U gëzova, sepse m’u kujtua të kisha lexuar se nëse Allahu ju do, Ai bën që të tjerët t’ju duan. Unë nuk jam i denjë për gjithë dashurinë. Kjo do të thotë se duhet të jetë një dhuratë tjetër nga Allahu. Allahu është më i madhi!
Nuk ka asnjë mënyrë për të shpjeguar plotësisht se si jeta ime ndryshoi. Elhamdulilah! Jam shumë i lumtur që jam musliman. Islami është jeta ime. Islami është rrahja e zemrës sime. Islami është gjaku që rrjedh nëpër venat e mia. Islami është forca ime. Islami është jeta ime kaq e mrekullueshme dhe e bukur. Pa Islamin, unë nuk jam asgjë dhe nëse Allahu do ta kthejë ndonjëherë fytyrën e Tij madhështore nga unë, nuk do të mund të mbijetoja.
“O Allah! dritë zemra ime, dritë shikimi im, dritë dëgjimi (shqisat) dhe dritë në të djathtë, dritë në të majtë, dritë mbi mua dhe dritë nën mua dhe ki dritë para meje dhe dritë pas meje; dhe më lër të kem dritë.” (Buhariu, vëll. 8. fq. 221, #329)
“O Zoti im! Më fal mëkatet dhe injorancën time dhe tejkalimin tim të kufijve (kufijve të drejtësisë) në të gjitha veprat e mia dhe atë që ti e di më mirë se unë. O Allah! Falni gabimet e mia, ato të bëra me dashje ose nga injoranca ime ose (pa) ose me seriozitet, dhe unë rrëfej se të gjitha gabimet e tilla janë bërë nga unë. O Allah! Më falni mëkatet e mia të së shkuarës dhe të së ardhmes që i kam bërë haptas ose fshehurazi. Ti je Ai që i bën gjërat të shkojnë përpara, Ti je Ai që i vonon ato dhe Ti je i Plotfuqishmi.” (Buhariu, vëll., fq. 271, #407)
Përkthim nga Baki Shala
