Pas një dite të gjatë dhe të mundimshme, nëna ime ia shtroi bukën babait mbi tavolinë. Aty afër ishte buka e thekur, mirëpo e djegur tërësisht.
Babai e zgjati dorën dhe mori një copë buke. Unë e vështrova bukën kohë të gjatë, në mënyrë që ta vërente babai, mirëpo ai i buzëqeshi nënës sime, kurse mua më pyeti:
-Si ia kalove sot në shkollë?
Nuk më kujtohet sesi iu përgjigja, mirëpo kujtoj mirë që babai e lyente bukën me gjalpë dhe marmelatë dhe e hante.
Kur u ngrita nga tavolina, atë natë e dëgjova nënën time tek i kërkonte falje babait për djegien e bukës. Nuk kam për ta harruar përgjigjen e babait ndaj kërkimfaljes së nënës:
-E dashur, mos ia vë veshin kësaj, sepse unë nganjëherë dua që të ha bukën e thekur më tepër se ç’duhet dhe të ketë shijen e djegies.
Kur shkova për ta puthur babanë dhe t’i uroj natë të mirë, e pyeta se vërtet e donte bukën e thekur të djegur?
Ai më përqafoi dhe më tha këto fjalë që duhet medituar:
– Biri im, nëna jote, sot kishte një ditë të mundimshme dhe u lodh.
Një copë buke e thekur më tepër madje edhe e djegur nuk të dëmton. Jeta është e mbushur me mangësi, askush nuk është i përsosur dhe i pa të meta. Ne duhet të mësojmë si t’i pranojmë mangësitë dhe të metat e të tjerëve dhe kjo është gjëja më e rëndësishme në ndërtimin e raporteve të fuqishme e të qëndrueshme.
Buka e thekur dhe pak e djegur nuk duhet të thyejë zemrën e bukur. Njerëzit le t’i falin njëri-tjetrit. Secili nuk i di arsyet e të tjerëve.
Përshtati: Almedin Ejupi
