Mendjeshqyer
Mendësia e sotme e post së vërtetës, që po kaplon gjithmonë e më shumë njerëz edhe në radhët e besimtarëve gra dhe burra, ku secili ka të vërtetën dhe interpretimin e vet personal edhe për fenë, nuk është as më shumë dhe as më pak, por vetëm se pasojë e drejtpërdrejtë e mendësisë post-moderne, ku primare dhe burimi i çdo reference është vetëm vetvetja dhe ndjenjat personale, qofshin këto edhe të çastit dhe të ndryshueshme në kohë dhe hapësirë. Për këtë mendësi nuk ka asnjë të vërtetë objektive dhe reale, çdo gjë është interpretim individual, madje edhe Kurani, edhe shamia, edhe Xheneti e Xhehenemi, edhe vetë Allahu me atributet e Tij… çdo gjë, pa përjashtim!
Kur jua them këtë, besojeni se kështu është vërtet për disa njerëz, pa hequr asnjë presje, sepse e gjitha kjo, për ta do të thotë të jesh mendjehapur, të mendosh jashtë kutisë, të mos pranosh idetë dhe opinionet e të tjerëve, por të jesh i pavarur, mendjendritur, të jesh vetvetja thonë disa, duke i vënë kapakun të gjithë radhës së gjatë të auto-referencializmit!
Ndjenja personale, përjetimi individual, dhimbja dhe këndellja vetjake, janë ato që kanë në fund të fundit rëndësi, mbi gjithçka dhe për çdo gjë!
Çdo gjë që kemi besuar deri më sot nga feja dhe nga Islami, që na është thënë si e vërtetë, e mirë apo e keqe, e drejtë apo e shtrembër, nuk është veçse një interpretim relativ, madje në disa raste edhe i gabuar, i shtrembëruar, konstrukt social, kulturor, racor e etnik, mesjetar, madje edhe patriarkal e gjinor, seksist dhe multifobik!
Nuk di se çfarë fjale të zgjedh për të përmbledhur këtë mendësi të sotme, më mirë sesa fjala mendjeshqyer. Dhe kjo, për vetë faktin se nëse mendja njerëzore, një nga dhuratat më të bekuara të Krijuesit për ne, në emër të anti-dogmatizmit të pretenduar, nuk kapet në asnjë referencë fikse, qoftë kjo hyjnore e shpallur, qoftë kjo logjike e arsyetuar, atëherë një mendje e tillë, nuk është më një mendje e hapur, që filtron, kontrollon dhe sit informacionin që merr, por një mendje e shqyer, e cila bie pre e çdo vezullimi që sheh dhe ngec vetëm aty, ku e shpie jo arsyeja, por epshi, tekat, pasionet dhe ndjenjat, cilado qofshin ato, paçka se disave iu duken si feksje shpirtërore nga më të lartat.
Gjendja ku kanë rënë disa njerëz me këto mendësi, nuk është për të sharë askënd, as për t’i bërë gjyqin dhe dhënë vendime për ta, por për t’i thirrur mendjes dhe për të reflektuar se në çfarë krizash shpirtërore, besimi dhe identiteti kalojnë ata dhe mund të kalojë çdokush në të ardhmen.
Shkaqet janë të shumta dhe nga më të larmishmet, por e para e tyre është dyshimi i tepruar, i cili kthehet në vesvese, derisa vlon si vullkan nga brenda, dhe në mungesë të dijes së qëndrueshme referenciale dhe mjedisit toksik që na rrethon, kthehet në një barrë të rëndë për shpirtin, në një luftë ku nuk ka të fituar, vetëm se djalli. Jo më kot kur Profeti (alejhi salatu ue selam) përmendi sprovën e dilemës që mund t’i vijë besimtarit, se çdo gjë e ka krijuar Allahu, po Allahun kush e ka krijuar, tregoi si kurë lutjen për tu mbrojtur nga shejtani dhe ndërprerjen e zhytjes pas kësaj dileme false paradoksale. Paradokset logjike që vënë në dyshim fenë e Zotit dhe parimet madhore të saj, janë veçse vesvese të dreqit, dhe kura për to sigurisht është dija, por së pari, veprat e mira që rrisin besimin.
I Dërguari i Allahut (alejhi salatu ue selam) na ka paralajmëruar se do të vijnë sprova të mëdha, të zeza si nata e errët, ku prej tyre njeriu brenda ditës mund të gdhihet besimtar, e të ngryset qafir dhe anasjelltas, dhe kura për ato ditë janë veprat e mira që rrisin imanin, sepse sprova të tilla nuk janë në thelb sprova dijeje, as argumentesh, por janë sprova të egos njerëzore ndaj epsheve, tekave dhe pasioneve të pakontrolluara njerëzore, dhe ilaçi për to është imani i fortë, i cili rritet përmes veprave të mira, qofshin këto edhe të vogla, por të pandërprera.
Është e natyrshme dhe e pashmangshme që njeriut t’i vijnë dilema dhe dyshime, kushdo qoftë ai. Sahabët iu ankuan për diçka të ngjashme Profetit (alejhi salatu ue selam) dhe i thanë se ata e urrenin këtë gjendje ku vendoseshin ndonjëherë, dhe ai iu tha se ky është vetë besimi. Sigurisht jo dyshimi, sepse kurrsesi ai nuk mund të jetë iman, por lufta dhe beteja me veten, për ta mundur këtë vesvese dhe dyshim, ishte vetë forca e besimit që lëvdoi i Dërguari i Allahut.
Porta e gjynaheve të mishit edhe mund të mbyllet kollaj nëse hapet, por ajo e dyshimeve dhe dilemave të shpirtit e të mendjes, nëse hapet shqyhet, dhe vështirë se mbyllet më. Akti i besimit është pikërisht forca që të jep ndjesia e vërtetësisë së asaj që nuk duket, përkundrejt të gjitha kundërshtive afetare të dukshme.
Nuk ka zemër besimtari që të mos tronditet aq thellë dhe rëndë, sa edhe t’i vërë atij në dyshim e mohim edhe vetë Zotin, fenë dhe Profetin e Tij, qoftë kjo edhe për një moment në jetën e tij, por kjo është një sprovë e pashmangshme që çdokush duhet ta kalojë. Kush mbetet në të, do të vuajë pafundësisht në tallazet e errësirës së dukshme, ku ka rënë shpirti i tij, duke pritur më kot dukjen e dritës së padukshme.
Kemi parë, dëgjuar dhe lexuar mjaft raste të tilla, madje disa prej tyre edhe dijetarë dhe njerëz tepër inteligjentë, por që në fund përfunduan në jobesimtarë, dhe historia sigurisht përsërit vetveten.
O Ti që përmbys zemrat, fiksoji zemrat tona në fenë Tënde!
