Kriza e Ukrainës nuk ka asnjë lidhje me Ukrainën, por bëhet fjalë për Gjermaninë dhe në veçanti, një gazsjellës që lidh Gjermaninë me Rusinë i quajtur Nord Stream II. Uashingtoni e sheh tubacionin si një kërcënim për primatin e tij në Evropë dhe është përpjekur të sabotojë projektin në çdo hap. Megjithatë, Nord Stream ka ecur përpara dhe tani është plotësisht funksional dhe gati për t’u nisur. Pasi rregullatorët gjermanë të japin certifikimin përfundimtar, do të fillojnë dërgesat e gazit. Pronarët e shtëpive dhe bizneset gjermane do të kenë një burim të besueshëm të energjisë së pastër dhe të lirë, ndërsa Rusia do të shohë një rritje të konsiderueshme të të ardhurave të tyre nga gazi. Është një situatë e favorshme për të dyja palët.
Vendimmarrësit e Politikës së Jashtme të SHBA-së nuk janë të kënaqur me këto zhvillime, pasiqë ata nuk duan që Gjermania të bëhet e varur nga gazi rus sepse tregtia ndërton besimin dhe besimi çon në zgjerimin e tregtisë. Pastaj, derisa marrëdhëniet rriten më shumë, barriera tregtare hiqen, rregulloret lehtësohen, udhëtimet dhe turizmi rriten dhe zhvillohet një arkitekturë e re e sigurisë. Kjo i bie që, rrjedhimisht, në një botë ku Gjermania dhe Rusia janë miq dhe partnerë tregtarë, nuk ka nevojë për baza ushtarake amerikane, nuk ka nevojë për armë dhe sisteme raketore të shtrenjta të prodhuara nga SHBA-ja dhe nuk ka nevojë për NATO. Gjithashtu, nuk ka nevojë për të kryer marrëveshje energjie në dollarë amerikanë ose për të grumbulluar thesare të SHBA-së për të balancuar llogaritë. Transaksionet ndërmjet partnerëve të biznesit mund të kryhen në monedhat e tyre, gjë që do të përshpejtojë një rënie të mprehtë të vlerës së dollarit dhe një ndryshim dramatik në fuqinë ekonomike.
Kjo është arsyeja pse administrata Biden e kundërshton Nord Stream. Nuk është thjesht një tubacion, është një dritare drejt së ardhmes; një e ardhme në të cilën Evropa dhe Azia do të afrohen më shumë në një zonë masive të tregtisë së lirë që rrit fuqinë dhe prosperitetin e tyre të ndërsjellë, ndërkohë që e lë SHBA-në nga jashtë të shikojë brenda. Marrëdhëniet më të ngrohta midis Gjermanisë dhe Rusisë sinjalizojnë një fund të rendit botëror “unipolar” SHBA-ja e ka mbikëqyrur për 75 vitet e fundit. Një aleancë gjermano-ruse kërcënon të përshpejtojë rënien e Superfuqisë që aktualisht po afrohet drejt humnerës. Kjo është arsyeja pse Uashingtoni është i vendosur të bëjë gjithçka që mundet për të sabotuar Nord Stream dhe për të mbajtur Gjermaninë brenda orbitës së saj. Është çështje mbijetese.
Këtu shfaqet Ukraina. Ukraina është ‘arma e zgjedhur’ e Uashingtonit për të siluruar Nord Stream dhe për të vendosur një pykë midis Gjermanisë dhe Rusisë. Strategjia është marrë nga faqja e parë e Manualit të Politikës së Jashtme të SHBA-së nën rubrikën: Përçaj dhe sundo.
Uashingtoni duhet të krijojë perceptimin se Rusia përbën një kërcënim sigurie për Evropën, ky është qëllimi. Ata duhet të tregojnë se Putini është një agresor gjakatar, të cilit nuk mund t’i besohet. Për këtë qëllim, medias i është dhënë detyra të përsërisin vazhdimisht, “Rusia po planifikon të pushtojë Ukrainën”. Ajo që ka mbetur pa u thënë është se Rusia nuk ka pushtuar asnjë vend që nga shpërbërja e Bashkimit Sovjetik dhe se SHBA-ja ka pushtuar ose rrëzuar regjimet në më shumë se 50 vende në të njëjtën periudhë kohore dhe se SHBA-ja mban mbi 800 baza ushtarake në vende në mbarë botën. Asnjë nga këto nuk raportohet nga media, përkundrazi fokusi është te “Putin i keq” i cili ka grumbulluar rreth 100,000 trupa përgjatë kufirit ukrainas duke kërcënuar të zhysë të gjithë Evropën në një luftë tjetër të përgjakshme.
Kancelari gjerman Scholz nuk pranoi të anulonte Nord Stream dhe nuk pranoi as të përmendte gazsjellësin me emër. Nëse Biden mendonte se mund ta rrëmbejë liderin e ekonomisë së tretë më të madhe në botë duke e futur në një forum publik, ai ka menduar gabimisht. Gjermania mbetet e përkushtuar për të nisur Nord Stream pavarësisht nga shpërthimet e mundshme në Ukrainën e largët. Por kjo mund të ndryshojë në çdo kohë. Në fund të fundit, kush e di se çfarë nxitjesh mund të planifikojë Uashingtoni në të ardhmen e afërt? Kush e di se sa jetë janë të përgatitur të sakrifikojnë për të vënë një pykë midis Gjermanisë dhe Rusisë? Kush e di se çfarë rreziqesh është i gatshëm të marrë Biden për të ngadalësuar rënien e Amerikës dhe për të parandaluar shfaqjen e një rendi të ri botëror “policentrik”? Çdo gjë mund të ndodhë në javët në vazhdim. Çdo gjë.
Tani për tani, Gjermanisë i takon të vendosë se si do të zgjidhet çështja. A do të zbatojë Scholz politikën që i shërben më së miri interesave të popullit gjerman apo do t’i nënshtrohet përdredhjes së pamëshirshme të krahut të Bidenit? A do të përcaktojë ai një kurs të ri që forcon aleancat e reja në korridorin plot zhurmë euroaziatike apo do të hedhë mbështetjen e tij pas ambicieve të çmendura gjeopolitike të Uashingtonit? A do ta pranojë ai rolin kryesor të Gjermanisë në një rend të ri botëror – në të cilin shumë qendra të fuqisë në zhvillim ndajnë në mënyrë të barabartë qeverisjen globale dhe ku lidershipi mbetet i përkushtuar në mënyrë të palëkundur ndaj multilateralizmit, zhvillimit paqësor dhe sigurisë për të gjithë – apo do të përpiqet të mbështesë të dëmtuarit Sistemi i pasluftës që e ka mbijetuar dukshëm afatin e ruajtjes?
Një gjë është e sigurt; çfarëdo që vendos Gjermania, me siguri do të na prekë të gjithëve.
Amir Shabani
