Cila është Franca e sotme e një shfaqjes së një mishmashi kontravers absurd?
Nga Justinian Topulli
Lojërat sportive olimpike kanë nisur në shekullin e VIII para erës së re, dhe kanë përfunduar në shekullin e IV të erës së re. Ato mbaheshin një herë në katër vjet dhe zhvilloheshin për nder të kryezotit pagan të Greqisë së lashtë, Zeusit. Dhe sipas legjendës ato u iniciuan nga biri i tij gjysmë njeri gjysmë perëndi, Herakli (Herkuli).
Lojërat olimpike u ndërprenë nga perandori i krishterë Theodosi, që bëri thirrje për ndalimin e të gjitha festivaleve pagane. Dhe u ringjallën në fund të shekullit XIX nga Baroni francez Pierre de Coubertin (1863-1937). Kështu që Franca e di mirë origjinën e këtyre lojërave dhe me ceremoninë hyrëse i kujtoi njerëzimit pikërisht kultin e vjetër pagan, të cilit ato i kushtoheshin. Por duke qenë se Franca e sotme është një përziere e paganizmit antik me atë modern, ku përfshihen edhe elementë të besimit të krishterë, nuk kishte si të gjitha këto të mos bëheshin bashkë në një mishmash absurd kontrovers.
Nëse Greqia ishte atdheu i rrënjëve antike të politeizmit evropian, Franca është atdheu bashkëkohor i politeizmit të sotëm evropian dhe jo vetëm. Ky vend mbart mëkatin e nisjes së luftës ndaj Zotit dhe besimit monoteist ndaj dhe ky vend është atdheu i ri i sotëm i lojërave olimpike, dhe detajet e asaj ceremonie në Francë nuk ishin aspak të parëndësishme, por ishin shpalosja e panoramës më të qartë të idhujtarisë bashkëkohore dhe dilemës së krishterë në të cilën jeton sot Evropa. Dhe duke qenë se Franca kërkon të jetë pararoja e çdo ideje të ndyrë afetare, ajo i bëri jehonë pikërisht kultit neopagan, që adhurohet sot në Perëndim dhe jo vetëm.
Edhe pse lojërat olimpike janë thjesht sport, dhe shumë prej njerëzve u duken të parëndësishme mesazhet (a)fetare që dha ceremonia e hapjes, ajo konfirmon edhe një herë epokën e re të idhujtarisë që jetojmë, në mënyrë që si ata që janë të vetëdijshëm si ata që nuk janë, të mos harrojnë se kush është Zeusi i sotëm që adhurohet.
Arti gjithmonë i ka paraprirë promovimit të ideologjive të reja që pushtojnë botën moderne, kështu që edhe kësaj here nuk kishte si të ishte ndryshe. Kështu që përtej fyerjes dhe denigrimit amoral e afetar që mbarte ajo ceremoni, Franca duhet “falënderuar” që i rikujton botës se cilët janë idhujt e sotëm që adhurohen.
Në fund të fundit, ata fetarë që protestojnë për ndyrësinë e kësaj ceremonie, duhet ta kuptojnë se lojërat olimpike apo emri i tyre, nuk mund të zhvishen plotësisht nga origjina pagane e përkushtimit.
