Me një rast e punësova një zdrukthëtar të klasës së lartë që të më ndihmojë për ta rinovuar shtëpinë e vjetër fushore, dhe sapo e përfundova ditën e parë të vështirë në atë punë. I pëlciti goma kështu që e humbi një orë punë, pastaj i dështoi sharra elektrike, kurse tani edhe kamioni i vjetër po refuzon të niset. Derisa po e vozitja për në shtëpi, ai qëndronte ulur serioz në një heshtje të gurtë.
Pas mbërritjes, më ftoi për të më njoftuar me familjen e tij. Ndërsa ecnim drejt derës, ai për pak kohë u ndal para një peme të vogël, duke i prekur majat e degëve me të dy duart. Para se të hapej dera e shtëpisë, ai u transformua në mënyrë të jashtëzakonshme. Fytyra e tij e mërrolur shkëlqeu me buzëqeshje dhe i përqafoi tre fëmijët e tij të vegjël dhe i dha një puthje gruas së tij.
Pastaj më shoqëroi deri në makinë. Kaluam pranë pemës, ndërsa unë po digjesha nga kurioziteti. E pyeta se çka ishte ajo që pashë më parë.
”Ah, kjo është ‘pema e brengave’, u përgjigj ai. “Unë e di që nuk mund tu shmangen problemeve në punë, por një gjë është e sigurtë, ato probleme nuk i përkasin shtëpisë sime, gruas dhe fëmijëve të mi. Kështu që unë i var në pemë çdo natë, para se të hyj në shtëpi. Në mëngjes kur nisem për në punë, i marr përsëri.”
Për një moment, u ndal. “Por është qesharake …”, u qesh ai, “… kur vij në mëngjes për t’i marrë përsëri, nuk ka aq shumë sa më kujtohet se i kam varur në mbrëmjen e kaluar.”
https://akos.ba//
Përkthim: Miftar Ajdini
