Një fragment nga eseja e Bob Woodward “Frika” (Solferino), ku fituesi çmimi Pulitzer tregon problemet me të cilat ballafaqohen bashkëpunëtorët e presidentit amerikan në një përpjekje për të menaxhuar rrjetin social
Në Shtetet e Bashkuara, ai shiti më shumë se një milion kopje vetëm në javën e parë të botimit. Tani ky libër është gjithashtu në dispozicion edhe në Itali. Ai quhet “Frika” dhe është në librari për shtëpinë botuese Solferino nga e enjtja 18 tetor.
Autori i saj është reporter legjendar që zbuloi skandalin e Watergate duke detyruar Richard Nixon të japë dorëheqjen. Woodward zbukuron një Shtëpi të Bardhë kaotike dhe jofunksionale, në prag të një avarie nervore shumëvjeçare. Nën udhëheqjen e saj ekziston një president fëmijëror dhe nervoz i cili nuk i kursen fyerjet ndaj bashkëpunëtorëve të tij.
Disa punonjës që nuk kryejnë urdhra bëjnë që dokumentet të zhduken. Të tjerë përcaktojnë zyrat presidenciale “një kopsht zoologjik pa kafaze” ose “Crazytown” dhe presidenti “një idiot” me “inteligjencën e një fëmije të klasës së pestë”. Në fillim të librit, Trump dhe disa zyrtarë të tij më të afërt kanë mohuar përmbajtjen: ish-manjati ka folur disa herë duke i thënë Woodward gënjeshtarit.
Vetëm përdorimi impulsiv i “Twitter” nga presidenti i 45-të i Shteteve të Bashkuara është i dedikuar për fragmentin e “Frikës” që gjeni më poshtë, duke përshkruar përpjekjet e Reince Priebus, Rob Porter (respektivisht, ish kreu i kabinetit e Shtëpisë së Bardhë dhe ish sekretarit të stafit të Shtëpisë së Bardhë) dhe bashkëpunëtorëve të tjerë të Trump për të frenuar përdorimin e rrjetit social.
Priebus, Porter dhe të tjerët janë vazhdimisht duke u përpjekur për të bindur Trump për të kufizuar përdorimin e “Twitter”.
“Ky është megafoni im”, u përgjigj ai. “Është kanali me të cilin flas drejtpërdrejt me njerëzit, pa filtra. Mbulimi i zhurmës në sfond. Hapja e një hendeku midis lajmit të rremë. Është e vetmja mënyrë që unë mund të komunikoj. Kam dhjetëra miliona ndjekës: kjo është një audiencë shumë më e gjerë se TV kabllor. Nëse shkoj atje për të dhënë një fjalim dhe CNN e merr atë, askush nuk e shikon atë, askush nuk kujdeset. Tweets janë megafoni im përballë botës”.
“Ai po i jep numrat”, ishte shprehja Priebus që përdori për të përshkruar Trump në agim të enjten, më 29 qershor. Para gjashtë orëve të mëngjesit, ajo kishte shënjestruar programin “Morning Joe TV” të MSNBC, të realizuar nga ish-deputeti republikan Joe Scarborough dhe Mika Brzezinski.
Të dy u treguan miqësor dhe madje të favorshëm për Trump gjatë fushatës presidenciale. Mesazhi tha: “I çmenduri nga IQ i ulët i Mikës dhe psikopati tjetër i Joe-it erdhën në Mar-a-Lago për tre net rresht rreth Vitit të Ri dhe këmbëngulën të qëndronin me mua”. Trump ka qenë në Zyrën Ovale duke lexuar gazetën, kur hyri Priebus.
“E di çfarë do të thuash”, tha Trump ndërsa ai kalonte pragun. “Nuk është për një president. Dhe gjeje çfarë? Unë e di. Por duhet ta bëja këtë”. Priebus e dinte se ishte më mirë të mos pyeste pse.
Hope Hicks, kreu i komunikimit strategjik të Shtëpisë së Bardhë, u tmerrua. U përpoq të merrte gjërat në dorë.
“Nga një pikëpamje politike nuk ndihmon aspak”, i tha ai presidentit. “Ju nuk mund të xhironi zero vetëm në “Twitter”. Shumica e gjërave mund t’ju vihen kundër. Është si të shtënat në një këmbë. Është një gabim shumë serioz”.
Tweets rreth Mika lëshoi një stuhi proteste nga figurat kryesore të partisë republikane, votat e të cilëve ishin të nevojshme për heqjen dhe reformimin e ‘Obamacare’ dhe ligjeve të tjera.
Senatori i Maine Susan Collins tha: “Kjo gjë duhet të përfundojë”. Senatori i Alaskës, Lisa Murkowski, i bëri jehonë asaj: “Mjaft!”. Trump, i cili ishte tashmë në një fushë të minuar me gratë, me këtë sulm personal kishte nxitur të dilte në të kaluarën e tij të pafytyrë.
Si një masë ekstreme, Hicks, Porter, Gary Cohn dhe menaxheri i mediave të Shtëpisë së Bardhë, Dan Scavino, propozuan ngritjen e një komisioni ad hoc.
Ata do të elaborojnë mbi to disa tweets që do të reflektojnë qëllimin e presidentit. Kur vetë Trump donte të postonte diçka, ai mund ta skemonte atë ose të konsultohet me një prej tyre, i cili do ta shqyrtojë atë. A keni përmendur të dhëna të besueshme? Ishte gramatikisht korrekte? A kishte kuptim? A ishte e mirë për qëllimet e saj?
“Unë mendoj se keni të drejtë”, tha ai disa herë. “Mund ta bëjmë këtë”. Por pastaj injoroi pothuajse çdo tregues, duke vepruar në kokë të tij.
