Presheva vendstrehimi më i sigurtë për refugjatët sesa shtëpitë e tyre!
Ftohti i madh , pikat e shiut dhe vapa e verës , më nuk do t’i gjej refugjatët nëpër rrugët e Preshevës , të cilat dikur ishin të vërshuara nga ata në çdo qoshë të saj . Ata sot kanë kampin në të cilin gëzojnë kushtet mesatare të jetesës së tyre . Kampi është ndërtuar në vitin 2014 për vendstrehimin e refugjatëve , të cilët tanimë kanë braktisur shtëpitë e tyre duke ikur nga trazirat e luftës që po zhvillohen në vendet e tyre .
Studentja Njomza Arifi e cila gjatë kohës së lirë punon pranë kampit të refugjatëve, nga komunikimi që ka pasur me ta ajo tregon për rrugëtimin e tyre të vështirë.
“Në vendet e tjera nuk i kanë trajtuar mirë refugjatët , gjatë rrugëtimit të tyre shumica ishin me familje dhe disa prej tyre i kanë ndarë nuk i kanë lënë të udhëtojnë së bashku . Dhe meqë tani janë në Preshevë thonë se këtu ndjehen më të sigurtë” , ka thënë zonjusha Arifi .
Edhe pse shumica e refugjatëve duan të shkojnë në vendet evropiane, ka prej tyre që iu ka pëlqyer ngrohtësia dhe ndihmat që ua kanë dhënë banorët e Preshevës .
“Pra , nga përshtypjet që u kemi lënë atyre , ata pretendojnë të bëhen banorë të Preshevës” , është shprehur ndër të tjerash flokëkaçurrelja Arifi .“Ndihmat që ua kemi ofruar ne si puntorë , ata thonë se kanë qenë ndihmat më të mira prej të gjitha kampeve tjera nga ku kanë kaluar”.
Tani që kampi është i rregulluar , fëmijëve të posa ardhur nga lufta iu është kthyer buzëqeshja sepse atyre u është hapur një shkollë enkas për ta , ku mësojnë disa lëndë mësimore .
“Për fëmijët e refugjatëve është hapur një shkollë në të cilën mësojnë gjuhën angleze dhe serbe si dhe lëndën e matematikës , artin figurativ dhe kanë parkun e lodrave të ndërtuar aty” , ka potencuar studentja e psikologjisë Njomza Arifi .
Një Kamp , Një Shpresë , Një Jetë
Nëse brenda atij kampi gjendet një shkollë, brenda asaj shkolle gjendet edhe një mësuese-psikologe e cila vazhdimisht punon për fëmijët refugjatë . Psikologia Mimoza Fazliu është ajo e cila vazhdimisht përkujdeset për gjendjen emocionale dhe shpirtërore të atyre fëmijëve . Ajo për momentin e ka në mbikëçyrje klasën e tretë në të cilën janë gjithsej 20 nxënës dhe punon nga 8 orë në ditë .
Pavarsisht se vendet e tyre tashmë janë të shkatërruara tërësisht , fëmijët prap se prap nuk e kanë harruar vendlindjen e tyre . Ata çdo ditë e më shumë ndjejnë nostalgji të madhe për folen e tyre ku kanë lindur , këtë e dëshmon vet fakti se ngado që sillen shumica prej tyre mbajnë flamurin e vendit përkatës afër vetes .
“Shumica e fëmijëve mbajnë flamurin e vendit të tyre në çdo vend si në varëse , nëpër celular si dhe gjatë artit figurativ vizatojnë gjërat tradicionale që kanë”, ka deklaruar psikologia Fazliu .
Ajo thotë se tanimë fëmijët janë ambientuar mjaft me vendqëndrimin në kamp dhe ndjehen të lumtur , pasi që janë familjarizuar me tërë stafin punonjës aty . “Thjesht jemi me ta si një familje”.
Cfarë do të thotë të kesh një shtëpi dhe një nënë ?
Tu dalësh në ndihmë nevojtarëve dhe të pastrehëve është gjëja më fisnike që mund ta bëjë një njeri. Një punë të këtillë me refugjat e ushtroi edhe Antigona Imeri deri para një viti teksa ishte në shkollë të mesme . Si gjimnaziste ajo në shkollë qëndronte 7 orë dhe më pas pa pushuar fare merrte rrugën drejtë kampit të refugjatëve. Antigona punonte në ndihmes të tyre si përkthyese , çdo ditë nga 8 orë e ndonjëherë edhe me orar të tejzgjatur.
Antigona bukur qartë i kujton momentet e para kur u gjend përballë para një turme njerëzish refugjatësh të grup moshave të ndryshme të cilët kërkonin ndihmë .Ata bërtisnin me një zë të lodhur e të rraskapitur duke kërkuar që secili nga ta të mund të hynte në radhë i pari për të përfunduar procedurat e dokumenteve për në kamp .
“Disa zëra më kujtohen ende teksa bërtisnin : mikja ime të lutem më radhit mua të parën sepse kemi hecur shume gjatë , jemi të lodhur kemi fëmijë të vegjël , gruaja ime është shtatzënë . Habibi të lutem , unë jam i plakur nuk mund të pres këtu në diell , oh po vdes për ujë … Oh Zot ishte shumë e vështirë nuk dija kujt t’i jepja përparësi në këto momente , imagjinojeni ” , rrëfeu Antigona me kokë ulur duke ofshuar .
Përgjatë kohës që kaloi ajo me refugjatët, ajo e kuptoi qartë se çfarë është jeta në të vërtetë . Gjatë kësaj përvoje ,ajo mësoi në realitet tri përgjigje nga jeta : se çfarë do të thotë të kesh një shtëpi , një nënë dhe çfarë do të thotë të jesh një 18 vjeçare !
“Kuptova se çka do të thotë të kesh një shtëpi të ngrohtë përderisa njerëzit të cilët më rrethonin çdo ditë jetonin në një mot jashtzakonisht të ftohtë . Kuptova se çka dmth të kesh një nënë e cila rri zgjuar deri në orë të vona të natës për të më pritur mua derisa kthehesha nga kampi , përderisa para meje shpesh kishte fëmijë refugjatësh të cilët nuk kishin kujt t’i drejtohen me emrin nënë” , tha ajo me një zë drithërues e mallëngjyes .“Kuptova sot se çfarë dmth të jesh një 18 vjeçare dhe të punosh me ta duke sakrifikuar nga vetja , përderisa miqtë e mi të së njejtës moshë ishin duke shijuar jetën nëpër kafene”.
Ajo tha se disa nga këto fragmente kujtimesh janë më të bukurat për të sado që janë pikëlluese , por ato bëhen në mënyrë të denjë humane .Me punën të cilën e ka bërë, ajo vazhdon të ndjehet krenare , sepse nga këto situata ajo ka bërë një përvojë të begatshme jetësore nga arriti të bëjë shumë miq dhe kultivoi një pjekuri të humanitetit njerëzor .
Nexhati Shabani dhe Eljesa Behluli, maj 2017 – studentë të gazetarisë.
