Alaa Houd e ka parë në Siri shpesh vdekjen me sy. Ikja në Evropë ishte rruga e vetme për të mbijetuar, por sfidat me trafikantët janë tepër të mëdha.
Unë nuk kisha kurrfarë zgjidhje tjetër. Në Siri nuk kishte më jetë. Natyisht që e kam ditur se mund të humb jetën gjatë rrugës së kaluar me ndihmën e kontrabanduesve. Por kjo ishte mundësia e vetme për të ardhur në Evropë. Në Damask kam qenë pothuajse i vdekur. Çdo mëngjes përshëndetesha me familjen time, sepse nuk kam qenë i sigurt nëse do të kthehem në mbrëmje. Rrugës deri në punë duhej të kaloja shtatë pika kontrolli. Ikja në Evropë ishte një shans për të mbijetuar dhe për të filluar një jetë të re – por këtë rrugë nuk kam mundur ta kalojë pa kontrabandues. Kam shitur shtëpinë për 17.000 dollarë, ndërsa ajo vlenë me siguri 80.000 dollarë. Gruaja dhe fëmija kanë shkuar të prindërit e saj.
Firma dhe autoritetet më kanë ndihmuar të marr një leje njëditore për të shkuar në Liban. Atje filloi odiseja. Në Turqi kam shkuar me avion. Para se të vazhdoja rrugën për në Izmir jam takuar me disa sirianë të tjerë dhe kemi vendosur të mbetemi bashkë. Atje kemi gjetur lehtë një numër të një kontrabanduesi. Mjafton të pyesësh ca njerëz të panjohur dhe me një thirrje vendosëm kontaktin.
Pagesat për trafikantët
Kreun e bandës kontrabanduese nuk e kemi parë kurrë në Turqi, sepse gjithmonë kemi qenë në kontakt vetëm me ndërmjetësin. Ai na thoshte shpesh se do të nisemi sot apo nesër. Në fakt pritja zgjatë shumë, sepse interesimi është shumë i madh për futje në anije. Por para udhëtimit është dashur të deponojë në një vend 1150 euro, për të shkuar deri në Greqi. Nëse nuk nisesh brenda një jave, ke të drejtë të marrësh paratë sërish. Personat tek të cilët deponoheshin paratë kërkonin për shërbime 50 eruo. Ndërsa kontrabanduesit kanë qenë tërë kohën në kontakt me ta. Pas disa ditësh më kanë telefonuar.
Rruga për në Greqi
Unë kam pasur fat. Pas tre ditësh jemi nisur. Ndërmjetësi na tha se nuk duhet të kemi frikë dhe se çdogjë do të jetë në rregull, sepse anija është e madhe dhe e sigurt. Po pse të kem frikë – unë jam nga Siria. Atje kam parë gjërat më të këqija. Por ajo që nuk na ka treguar ishte se dikush prej nesh duhet ta drejtojë anijen. Njëri i cili kishte paguar më pak. Por ky njeri për fat të keq nuk e kishte idenë se si drejtohet anija, ndaj e ka ndihmuar një pasagjer. Në anije të gjatë rreth 6 metra dhe të gjërë dy metra kemi qenë 36 persona. Orientimi i vetëm ishte një dritë e vogël të cilën mund ta shihnim në një ishull.
Rrugës për pak i kemi ikur marinës turke, sepse pak para ujërave greke kishte një manovër të trupave turke. Kemi kërcyer në ujë dhe kemi notuar tri orë të plota. Disa gjëra që kam pasur i kisha paketuar në një qese plastike. Gjashtë ditë në Greqi i kam kaluar në një kamp, ku jam regjistruar. Më pas kam shkuar në Athinë, për të kërkuar bandën e dytë të kontrabanduesve.
Të gjithë në Athinë e dinë se ku janë trafikantët
Në Athinë nuk ka kurfarë problemi të gjesh trafikantë. Këtë e di secili, vetëm duhet të shkosh në Omonia – në Café Pasha. Edhe autoritetet në Athinë e dinë, por nuk ndërmarrin asgjë. Atje jemi takuar me një ndërmjetës, i cili ka kërkuar që në një vend të paguaj 4000 euro ndërsa ai do të më siguronte bilentën për Gjermani, rrugën deri në aeroport dhe (në veçanti e rëndësishme) – një pasaportë false.
Kemi rënë dakord për 3800 euro. Kësaj radhe jam takuar edhe me udhëheqësin e bandës – një person nga Afganistani. Ai tha se dukja ime do të më ndihmonte, sepse dukem si grek apo çek. Trafikantët ndonjëherë blejnë pasaporta dhe vetëm ua ndërrojnë fotografitë, e ndonjëherë merr ndonjë pasaportë të ndonjë personi që duket i ngjashëm si ti.Pak ditë më pas më kanë marrë me makinë dhe më kanë dërguar në aeroport. Më kanë lejuar të marr vetëm ca gjëra në dorë, që të shkoj drejt në sportel për bileta. Ndërmjetësi më dha “identitetin” e ri, një pasaportë falso çeke. Më ndihmoi të marr biletën në aeroport dhe më ka treguar ku duhet të shkoj. Aty jemi ndarë.
Paraqitja vullnetare
Në Frankfurt e kam hedhur pasaportën që më kanë dhënë dhe jam dorëzuar në polici. E kam ditur se nuk mund të shpëtoj prej tyre. Gjermanët janë të njohur për aftësitë për të njohur pasaportat falso. Nuk kam dashur të rrezikoj. Shokët e mi nga Siria më pyesin shpesh nëse edhe ata duhet të nisen në këtë rrugë. Unë ju tregoj si kam kaluar, por vendimin duhet ta marrin vetë. Pavarësisht nëse Evropa dhe bota do të bëjnë diçka kundër trafikantëve, njerëzit gjithmonë do të gjejnë ndonjë rrugë për të ikur nga rreziku për jetën. Unë me siguri që sërish do të nisesha, sepse në Damask kaherë kam qenë i vdekur. /DW/
