Kohët e fundit kanë qenë të shpeshta rastet kur shqiptarët janë detyruar të largohen me forcë nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës për shkak të qëndrimit të paligjshëm.
Dje mediat amerikane sollën rastin e një 49 vjeçari nga Shqipëria, i cili ka 10 muaj që fshihet në kishën e Detroitit nga frika e deportimit.
Rreth 50 vetë morën pjesë në një marshim në qendër të Detroit në mbështetje të Ded Rrangburgaj, një 49-vjeçari emigrant nga Shqipëria, i cili është detyruar të kërkojë strehim në kishën e Detroit për gati 10 muaj për të shmangur dëbimin.
Sipas medias amerikane rasti i Dedës është një shembull i karakterit të zymtë dhe brutal të politikave anti-emigruese të administratës së Trumpit.
“Ai erdhi nga Shqipëria në vitin 2000, së bashku me gruan e tij Flora dhe djalin e tyre shtatëvjeçar Lorencin.
Viza fillestare e refugjatit iu ndërpre në vitin 2006.
Ndërkohë, gruaja e tij u diagnostikua me sklerozë të shumëfishtë, një sëmundje autoimune e sistemit nervor qendror, e cila e kishte lënë atë të lidhur në karrocë me rrota dhe kishte nevojë për kujdes të përhershëm”, shkruan media përtej Atlantikut.
Ded u lejua te qëndrojë si kujdestar i vetme për Florën, por statusi i tij u mbajt në një gjendje të fshehtë.
Ai u detyrua të ndiqte takime dy herë në vit me zyrtarët e emigracionit, të cilët në çdo kohë mund të revokojnë të drejtën e tij për të qëndruar në vend, raporton “Gazeta Express”.
Kjo situatë u mbajt nën administrimin e Obamës, por për Dedin si me mijëra të tjerë situata ndryshoi pasi erdhi në pushtet administrata e Trump-it, e cila ndërpreu menjëherë vizën për të.
Më 16 janar, Dedi u detyrua të kërkonte azil në Kishën Metodiste të Michiganit, në qendër të Detroit, për të shmangur dëbimin.
Ai ka qenë i mbyllur në kishë për 10 muaj, duke u mbështetur pjesërisht tek anëtarët e kishës, pjesëtarëve të komunitetit lokal dhe donacioneve nëpërmjet një faqeje GoFundMe për të siguruar të ardhura për veten e tij, Florën, Lorencin (tani 24 vjeç) dhe Erikun, djalin e tij më të vogël.
Agjentët e Emigracionit dhe Doganave (ICE) ende nuk kanë kryer ndonjë kontroll mbi kishat anembanë vendit.
Ded e ka bërë të qartë se nëse ai largohet nga vendi, gruaja e tij do të mbetet pa asnjë mbështetje. Ai nuk ka rrjet mbështetës në Shqipëri. Ai gjithashtu mbështet dy djemtë e tij. Para urdhrave të dëbimit të tij, Ded punoi si një punëtor i shërbimit të ushqimit me çmim të ulët në restorantin Coney Island, duke punuar javë 60-70 javë dhe, sipas mikut dhe familjes, kurrë nuk mungonte një ditë pune në 18 vjet.
Për shkak se ai kërkoi strehim në një kishë për të shmangur dëbimin, ai është quajtur nga zyrtarët e ICE si një “i arratisur”, që do të thotë se thirrjet e tij kundër dëbimit janë ngrirë.
Nëse ai do të linte kishën dhe do të paraqitej tek zyrtarët e emigracionit, duke i dhënë fund statusit të tij si “i arratisur”, ai do të përballet me dëbimin e menjëhershëm.
Në apelin e tanishëm Ded po kërkon të hiqet etiketimi si “i arratisur” në mënyrë që të mund të vazhdojë me apelin e tij për urdhrin e dëbimit.
Ai nuk mori pjesë në seancën e së martës, për shkak të frikës se do të rrëmbehej nga agjentët e ICE.
Pas një tubimi të shkurtër dhe konferencës për shtyp në kishë, një grup anëtarësh të familjes, miqve dhe mbështetësve marshuan në gjykatë.
I shoqëruar nga bashkëshortja e tij, Ded tha: “Unë nuk kam bërë asgjë të keqe. Gjithçka kam bërë, kam paguar taksat e mia. Bijtë e mi janë në shkollë. Nuk e kuptoj pse ata po e bëjnë këtë për mua.
Unë jam mbyllur këtu për gati një vit. Unë kam për të bërë atë që familja ime ka nevojë. Gruaja ime ka qenë e sëmurë për gati 12 vjet”, tha ai.
Në janar, gazetarët e WSWS folën me djemtë e Dedës, Erik dhe Lorenc në një demonstrim që kundërshtonte urdhrat për dëbimin e tyre.
Eric, i cili po studion në Southgate High School, komentoi në atë kohë, “Nëse je lindur me një lugë të artë, merr gjithçka që dëshiron në jetë. Është aq e thjeshtë. Por nëse je një familje punëtore e klasës së ulët, siç është babai im, atëherë merr shumë kohë dhe me sa duket ti ende nuk fiton atë që ke nevojë”, tha ai.
“Unë personalisht mendoj se, në vend të një muri, ata duhet të bëjnë një portë të madhe, si një derë e madhe e hapur për të ftuar njerëz nga vende të tjera”, përfundoi Lorenci.
