Allahu, subhanehu ve teala, Pejgamberit, Alejhi selam, i dha pozite dhe vend te larte ne mesin e krijesave dhe vet sheriatit islam. Një gjë te tille nuk e kundërshton askush e lere me ta mohoj, me përjashtim te pabesimtarit ose te atij qe urren. Respekti, nderimi dhe nënshtrimi Pejgamberit, Alejhi selam, është pjese e besimit tone, është shtylle prej shtyllave te forta te fes sonë, sepse ai, alejhi selam, është i dërguari i te gjithë njerëzimit, është vula te lajmëtarëve dhe te derguarve…
Bazuar ne këtë funksion (rol) dhe ne atë pozite, Allahu, subhanehu ve teala, e veçoi me dispozita te veçanta vetëm për te, si: ndalimi i sharjes, fyerjes, nënçmimit, shqetësimit te tij, me fjale apo vepra qofte, e te ngjashme, qe bien ndesh me pozitën, te cilën ia dha Allahu, subhanehu ve teala…
Dijetaret janë unanim sa i përket ndalimit te sharjes se Pejgamberit, Alejhi selam, ose përshkrimit te tij me ndonjë cilësi, qe nuk përkon fare me personalitetin e tij, qofte përshkrim me ndonjë te mete ne qenien e tij, prejardhjen, fenë apo ne ndonjë virtyt moral, ose përbuzja, mallkimi, shpifja, tallja e tij, e te ngjashme.
Poashtu janë dakorduar edhe për renegatllekun (daljen nga feja) te thanësit apo vepruesit te gjerave te lartcekura si dhe domosdoshmërinë e mbytjes se tij, ndërsa kane polemizuar për pendimin e tij. Një grup dijetaresh mendon se pendimi i tij pranohet nëse veprat e tij japin dëshmi për këtë (d.t.th bën vepra te mira dhe largohet nga te këqijat), derisa te tjerët janë te mendimit se nuk pranohet pendimi i atij qe ka bere këtë mëkat te ndyre, pa marre parasysh se pendimi ka ndodhur para apo pas kapjes se tij…sepse ai, siç thotë Ibnul Kajjimi: “me këtë vepër e ka luftuar Allahun dhe te dërguarin e Tij, ka shkaktuar trazira ne toke dhe është bere renegat, dhe po te pranohej pendimi i tij, kjo do te ishte një lloj autorizimi për të për të mbetur ne mohimin dhe renegatllekun e tij, dhe sa here qe do te zihej, ai do te paraqitej si i penduar, për t’u kthyer me pas ashtu siç ka qene me pare, sidomos kur te dije se me shprehjen e Islamit (pendimit ne këtë rast) i sigurohet jeta. Kjo nuk do ta pengonte atë qe ta shpreh renegatllekun dhe armiqësinë e hapte te tij, pastaj nënçmimin e fesë, sharjen e Allahut dhe te dërguarit te Tij; ai kurrë nuk do te heq dore nga armiqësia ndaj Islamit”.
Është vërtetuar se Pejgamberi, Alejhi selam, kishte gjykuar me derdhje te gjakut (mbytje) te nënës se fëmiut të të verbrit, (robëreshës), te cilën e kishte mbytur zotëriu([1]) i saj pasi qe ajo kishte share Pejgamberin, Alejhi selam.
Poashtu kishte mbytur një grup çifutësh, te cilët e kishin share dhe shqetësuar. Pastaj me rastin e çlirimit te Mekkes, i kishte falur njerëzit me përjashtim te katër burrave dhe dy grave, te cilët e kishin shqetësuar dhe fyer shume Pejgamberin, Alejhi selam…Kishte thënë: Kush do te hakmerret prej Ka’b El Eshrefit sepse ai e ka fyer Allahun dhe te dërguarin e Tij, dhe kështu ndodhi, gjaku i tij dhe Ebu Rafiut u derdh (u mbyten).
Ajo qe tregon se kjo dispozite është e veçante vetëm për sharjen e Pejgamberit, Alejhi selam, është edhe raste me Ebu Bekirin, Allahu qofte i kënaqur me te, dhe Ebu Berzen, i cili kishte dashur ta mbyste dike qe kishte share Ebu Bekirin. Atëbotë Ebu Bekiri i kishte thënë: Kjo nuk i takon askujt pas Pejgamberit, Alejhi selam, sepse ky është gjykimi i Pejgamberit, Alejhi selam, dhe hulefave (mekembesve) te tij pas tij, dhe nuk ka asnjë nga sahabet qe ka kundërshtuar këtë.
Për këtë janë transmetuar disa hadithe, ne mes sahihut (te vërtetit) dhe hasenit (te mirit), (rangje te haditheve), por neve do te na mjaftonte argument për këtë koncenzusi i sahabeve, te cilin e ka cekur Ibnul Kajjimi ne Zadul Mead, ku qëndron: “Omerit ia kishin sjellur një njeri, i cili kishte share Pejgamberin, Alejhi selam, te cilin e kishte mbytur dhe kishte thënë: Kush e shan Allahun dhe te dërguarin e Tij, ose ndonjërin prej profetëve, mbyteni!”.
Imam Ahmedi transmeton se prane Ibni Omerit kishte kaluar një rabin çifut. Njeri prej bashkeulesve te Ibni Omerit i kishte thënë: Ky e shan Pejgamberin, Alejhi selam. Ibni Omeri kishte thënë: Po ta ndieja duke e share, do ta mbysja. Ne nuk ua kemi dhënë besën (dhimmen) për ta share Pejgamberin tone”.
Ndërsa sa i përket mos mbytjes se atij qe vë shibla ne drejtësinë e Pejgamberit, Alejhi selam, duke thënë: Gjyko drejte sepse ti nuk gjykove drejte!, ose ne gjykimin e tij duke i thënë: Po te ishte vajza e xhaxhait tënd.., ose ne qëllimin e tij duke thënë: Nuk ka qene Allahu i synuar ne këtë ndarje, etj, (gjatë kohës se Pejgamberit, Alejhi selam) komenti i tyre është kështu:
§ E drejta ka qene ekskluzivisht për Pejgamberin, Alejhi selam, keshtuqe ai ka patur mundësi ta ekzekutoje apo edhe te mos ekzekutoje, ndërsa pas Pejgamberit, Alejhi selam, askush nuk ka te drejte te mos e ekzekutoje te drejtën e Pejgamberit, Alejhi selam.
§ Ai falte gabimin (dhe nuk ekzekutonte normën) për hire te afrimit te zemrave dhe bashkimit te fjalës, ne mënyrë qe te mos u largonin prej tij dhe qe te mos flisnin pabesimtaret dhe mynafikët se Muhammedi, Alejhi selam po i mbyt shokët e vet. Te gjitha këto janë te veçanta për kohen sa ishte gjalle Pejgamberi, Alejhi selam.
Ne fund themi se sharja, fyerja, shpifja, akuzimi, janë prej tipareve dhe virtyteve te përbuzura, te cilat nuk i përkasin natyrës se pastër. Me to nuk meriton te nënçmohet një njeri i ndershëm e lëre më Pejgamberi, Alejhi selam, madje më i miri i te gjithë pejgambereve. Rënia ne këtë mëkat, është argument për mangësi ne zbatimin e fesë dhe devijim nga natyrshmëria.
Marrë nga: http://www.islamweb.net/
Përshtati ne shqip: Sedat Gani Islami
