Nga Joyce Chediac
Një “burrë shteti” dhe “hero amerikan”? Çfarë gënjeshtre!
Kur George H.W. Bush ishte president, ai urdhëroi masakrën e ushtarëve të Irakut pas armëpushimit në vitin 1991 dhe pasi u kishte premtuar atyre një kalim të sigurt nga Kuvajti. Ky artikull, i cili shkoi viral pas luftës, e ekspozoi Bushin si një vrasës masiv dhe kriminel lufte, të përfshirë drejtpërdrejt në “Autostradën e Vdekjes”. Ai është një “hero” vetëm për “Big Oil” dhe perandorinë financiare të Wall Street. Kjo llogari është mbledhur nga autori dhe e paraqitur nga ajo në një gjykatë që shqyrton krimet e luftës të SHBA. Ende përmendet në mbarë botën ne përvjetorët e kësaj lufte.
Unë dua të jap dëshmi për ato që quhen “autostradat e vdekjes”. Këto janë dy rrugët e Kuvajtit, të mbushura me mbetjet e 2,000 automjeteve ushtarake të shkatërruara të Irakut dhe trupave të djegur dhe të zbërthyer të dhjetëra mijëra ushtarëve të Irakut, të cilët po tërhiqeshin nga Kuvajti në 26 dhe 27 shkurt 1991 në përputhje me rezolutat e OKB-së.
Avionët amerikanë bllokuan konvojet e gjata duke i çaktivizuar automjetet në pjesën e përparme dhe në pjesën e pasme, dhe pastaj goditën bllokimet e trafikut për orë të tëra. “Ishte sikur të gjuaje peshq në një fuçi”, tha një pilot amerikan. Tmerri është ende atje për ta parë.
Në autostradën e brendëshme në Basra kishte milje pas milje automjete të djegura, të shkatërruara , të çdo përshkrimi – tanke, makina të blinduara, kamionë, automobila, kamionë zjarri, sipas revistës Time të 18 marsit 1991. Në gjashtëdhjetë milje të autostradës bregdetare, njësitë ushtarake irakiane rrijnë në pushim të tmerrshëm, skelete të djegura të automjeteve dhe te burrave njësoj, të nxir dhe të tmerrshëm nën diell, thotë Los Angeles Times, 11 mars 1991. Ndërsa 450 vetë mbijetuan në bombardimet rrugore në brendësi për t’u dorëzuar, ky nuk ishte fati per 60 miljet e rrugës bregdetare. Atje për 60 milje çdo automjet u rreshtuan ose u bombarduan, çdo xhami u shkatërrua, çdo tank është djegur, çdo kamion është i mbushur me fragmente bombash. Asnjë i mbijetuar nuk dihej. Kabinat e kamionëve u bombarduan aq shumë saqë ishin rrafshuar në tokë, dhe është e pamundur të shihet nëse ne to kishte shoferë apo jo. Xhamat u shkrinë, dhe tanke të mëdha u reduktuan në copëza.
“Edhe në Vietnam nuk pashë diçka të tillë. Është patetike “, tha Major Bob Nugent, një oficer i inteligjencës së Ushtrisë. Kjo vrasje e njëanshme, kjo vrasje raciste e popullit arab, ndodhi ndërsa zëdhënësi i Shtëpisë së Bardhë Marlin Fitzwater premtoi se SHBA dhe partnerët e koalicionit të saj nuk do të sulmonin forcat irakiane duke lënë Kuvajtin. Kjo sigurisht është një nga krimet më të urryera të luftës në historinë bashkëkohore.
Trupat irakiane nuk u dëbuan nga Kuvajti nga trupat amerikane, siç pohon administrata Bush. Ata nuk po tërhiqeshin për t’u rikrijuar dhe për të luftuar përsëri. Në fakt, ata po tërhiqeshin, po shkonin në shtëpi, duke iu përgjigjur urdhrave të lëshuara nga Bagdadi, duke njoftuar se ishte në pajtim me Rezolutën 660 dhe duke e lënë Kuvajtin. Radioja e Bagdadit në orën 05:35 (Radio Lindore) njoftoi se Ministri i Jashtëm i Irakut kishte pranuar propozimin e armëpushimit sovjetik dhe kishte lëshuar urdhërin që të gjitha trupat e Irakut të tërhiqeshin në pozitat e mbajtura para 2 gushtit 1990 në përputhje me Rezolutën 660. Presidenti Bush u përgjigj menjëherë nga Shtëpia e Bardhë duke thënë (përmes zëdhënësit Marlin Fitzwater) se “nuk kishte prova për të sugjeruar që ushtria irakiane po tërhiqet. Në fakt, njësitë e Irakut po vazhdojnë të luftojnë. . . Ne vazhdojmë të ndjekim penalisht luftën. “Të nesërmen, më 26 shkurt 1991, Saddam Hussein njoftoi në radion e Bagdadit se trupat irakiane kishin filluar të tërhiqeshin nga Kuvajti dhe se tërheqja do të ishte e plotë atë ditë. Përsëri, Bush reagoi, duke e quajtur njoftimin e Hussein “një zemërim” dhe “një mashtrim mizor”.
Dëshmitari okular i Kuvajtit pohon se tërheqja filloi pasditen e 26 shkurtit 1991 dhe radioja e Bagdadit njoftoi në orën 2:00 (atë lokale) atë mëngjes se qeveria kishte urdhëruar që të tërhiqeshin të gjitha trupat.
Masakra gjate tërheqjes së ushtarëve të Irakut shkel Konventat e Gjenevës të vitit 1949, Neni i Përbashkët III, i cili nxjerr jashtë ligjit vrasjen e ushtarëve që janë jashtë luftës. Kulmi përfshin pohimin e administratës Bush që trupat irakiane po tërhiqeshin për t’u ribërë dhe për të luftuar përsëri. Një pretendim i tillë është e vetmja mënyrë që masakra që ka ndodhur mund të konsiderohet ligjore sipas ligjit ndërkombëtar. Por në fakt kërkesa është e rreme dhe natyrisht trupat u tërhoqën dhe u larguan nga lufta me urdhër të drejtpërdrejtë nga Bagdadi se lufta kishte mbaruar dhe se Iraku e kishte lënë dhe do të pajtohej plotësisht me rezolutat e OKB-së. Për të sulmuar ushtarët që kthehen në shtëpi nën këto rrethana është një krim lufte.
Iraku pranoi Rezolutën 660 të OKB-së dhe kërkoi të tërhiqej nga Kuvajti nëpërmjet ndërmjetësimit sovjetik më 21 shkurt 1991. Një deklaratë e bërë nga Xhorxh Bush më 27 shkurt 1991, se asnjë cerek ore kohe nuk do t’i jepej ushtarëve të mbetur të Irakut, shkel edhe Manualin e Fushatës Amerikane të vitit 1956. Konventa e Hagës e vitit 1907 që rregullon luftën tokësore gjithashtu e bën të paligjshme të deklarojë se asnjë tremujor nuk do t’i jepet tërheqjes së ushtarëve. Më 26 shkurt 1991, dërgimi i mëposhtëm u paraqit nga kuvertë e USS Ranger, nën vijën e Randall Richard të Journal Providence:
“Sulmet ajrore kundër trupave irakiane që u tërhoqën nga Kuvajti po leviznsin aq shumë ngadale sa pilotët thanë se morën çfarëdo bombe ksihin më tafërt me kuvertën e fluturimit. Ekipet, duke punuar për tensionet e temës Lone Ranger, shpesh kaluan projektilin e zgjedhur. . . sepse duhej shumë kohë për t’u ngarkuar “.
Gazetari i New York Times, Maureen Dowd shkroi,
“Me udhëheqësin irakian i cili ballafaqohej me humbjen ushtarake, Presidenti Bush vendosi që më parë të rrezikojë një luftë tokësore të dhunshme dhe potencialisht jopopullore sesa të rrezikojë alternativën: një zgjidhje e papërsosur e sovjetikëve dhe irakianëve që opinioni botëror mund të pranojë si të tolerueshëme”.
Shkurt, në vend që të pranojë ofertën e Irakut për t’u dorëzuar dhe për të lënë fushën e betejës, Bush dhe strategët ushtarakë amerikanë vendosën thjesht të vrisnin aq sa mundën irakianë, derisa shansi zgjati. Një artikull i Newsweek-it për Norman Schwarzkopt , i titulluar “Një ushtar i ndërgjegjes” (11 mars 1991), theksoi se para luftës tokësore, gjenerali ishte vetëm i shqetësuar për “Sa kohë do të qëndronte bota duke shikuar Shtetet e Bashkuara duke vrare irakenet pa thënë, ‘Prit një minutë – mjaft është e mjaftueshme’. Ai [Schwarzkopf] u mundua për të dërguar trupa tokësore për të përfunduar punën. “Preteksti për shfarosjen masive të ushtarëve të Irakut ishte dëshira e SHBA për të shkatërruar pajisjet irakiane. Por në realitet plani ishte të pengonte që ushtarët irakianë të tërhiqeshin. Powell vuri në dukje edhe para fillimit të luftës që ushtarët irakianë e dinin se ata ishin dërguar në Kuvajt për të vdekur. Rick Atkinson i Washington Post-it arsyetoi se “laku është forcuar” rreth forcave irakiane në mënyrë të efektshme që “arratisja është e pamundur” (27 shkurt 1991). E gjitha kjo nuk është një luftë, por një masakër.
Ka gjithashtu tregues se disa nga ata që u bombarduan gjatë tërheqjes ishin palestinezë dhe civilë irakianë. Sipas revistës Time të 18 marsit 1991, jo vetëm automjetet ushtarake, por makina, autobusë dhe kamionë u goditën gjithashtu. Në shumë raste, makinat ishin të ngarkuara me familjet palestineze dhe të gjitha pasuritë e tyre. Llogaritë amerikane të shtypit u përpoqën të bënin zbulimin e mallrave shtëpiake të djegura dhe të bombarduara, sikur trupat irakiane të ishin edhe në këtë moment duke vjedhur e grabiture Kuvajtin. Sulmet ndaj civilëve janë të ndaluara në mënyrë specifike nga Marrëveshjet e Gjenevës dhe Konventat e vitit 1977.
Si ndodhi me të vërtetë? Më 26 shkurt 1991 Iraku kishte njoftuar se ishte në përputhje me propozimin sovjetik dhe trupat e tij do të tërhiqeshin nga Kuvajti. Sipas dëshmitarëve okulare të Kuvajtit, të cituar në 11 mars 1991 Washington Post, tërheqja filloi në dy autostrada dhe ishte në lëvizje të plotë deri në mbrëmje. Pranë mesnatës filloi bombardimi i parë amerikan. Qindra irakianë u larguan nga makinat e tyre dhe kamionët e tyre, duke kërkuar strehim. Pilotët e SHBA morën çfarëdo bombe që ndodhnin pranë kuvertës së fluturimit, nga bomba grumbull deri në bomeben 500pound. A mund ta imagjinoni atë në një makinë apo kamion? Forcat amerikane vazhduan të hidhnin bomba në karvanet derisa të gjithë njerëzit të vriteshin. Kaq shumë avionë u pluskuan për në brendësi të rrugës, saqë krijoi një bllokim trafiku ajror, dhe kontrollueesit e ajrit kishin frikë nga përplasjet.
Viktimat nuk ofruan rezistencë. Ato nuk ishin duke u kthyer prapa në betejë të ashpër, ose duke u përpjekur të ribëheshin për t’u bashkuar me një betejë tjetër. Ata ishin thjesht ishin ulur, sipas komandantit Frank Swigger , udhëheqës i skuadrës së bombarduesve të rrezistatorit . Sipas një artikulli të 11 marsit të vitit 1991 Washington Post, i titulluar “US Scrambles to Shape View of Highway of Death”, qeveria amerikane komplotonte dhe në të vërtetë bëri gjithçka për të fshehur këtë krim lufte nga populli i këtij vendi dhe Bota. Ajo që bëri qeveria amerikane u bë fokusi i fushatës së marrëdhënieve me publikun të menaxhuar nga Komanda Qendrore e SHBA në Riyad , sipas të njëjtës çështje të Washington Post. Linja tipike ka qenë që konvojet u angazhuan në “betejat klasike të tankeve”, sikur të sugjeronin se trupat irakiane u përpoqën të luftonin ose madje kishin mundësi të luftonin. E vërteta është se ajo ishte thjesht një masakër e njëanshme e dhjetëra mijëra njerëzish që nuk kishin aftësi për të luftuar ose për të mbrojtur veten.
Washington Post thotë se zyrtarët e lartë në Komandën Qendrore Amerikane në Riyad u shqetësuan se ajo që ata panë ishte një perceptim në rritje i publikut që forcat irakiane po largoheshin vullnetarisht nga Kuvajti dhe se pilotët amerikanë po i bombardonin pa mëshirë, gjë që ishte e vërtete. Pra, qeveria e SH.B.A.-së, thotë Post, ka hedhur poshtë dëshminë që trupat irakiane po largoheshin nga Kuvajti.
Komandantët e terrenit në SHBA i dhanë medias një pamjeje të kujdesshme dhe të pasaktë të ngjarjeve që ndryshojnë shpejt. Ideja ishte të portretizonte tërheqjen e pretenduar të Irakut si një tërheqje luftimi e bërë e nevojshme nga presionet e rënda ushtarake aleate. Mos harroni kur Bush erdhi në Rose Garden dhe tha se ai nuk do të pranonte tërheqjen e Sadam Huseinit? Kjo ishte pjesë e saj, gjithashtu, dhe Bush ishte përfshirë në këtë mbulesë. Deklarata e Bushit u pasua shpejt nga një konferencë ushtarake televizive nga Arabia Saudite për të shpjeguar se forcat irakiane nuk po tërhiqeshin, por u shtynë nga fusha e betejës. Në fakt, dhjetëra mijëra ushtarë irakianë rreth Kuvajtit kishin filluar të tërhiqeshin më shumë se tridhjetë e gjashtë orë para se forcat aleate të arrinin kryeqytetin, Kuvajt City-in. Ata nuk lëviznin nën ndonjë presion të menjëhershëm nga tanket aleate dhe këmbësorisë, të cilat ishin ende milje nga qyteti i Kuvajtit.
Kjo fushatë e paramenduar e dezinformimit në lidhje me këtë veprim ushtarak dhe krimin e luftës në të vërtetë, ky manipulim i informatave për shtyp për të mashtruar publikun dhe për të fshehur masakrën nga bota është gjithashtu një shkelje e Amendamentit të Parë të Kushtetutës së SH.BA-së, drejta qe njerëzit të dinë./ globalresearch/
