Pse kompanitë moderne përqendrohen te puna sipërfaqësore në vend të punës së thellë
Edhe pse puna e thellë është mjaft e rëndësishme, nuk promovohet fare nga kompanitë. Shumë ide të tjera theksohen dhe përcaktohen si përparësi mbi punën e thellë, të tilla si bashkëpunimi rastësor (i ashtuquajturi serendipity) që lind në zyra të hapura, komunikimi i shpejtë dhe një prani aktive në mediat sociale. Të gjitha trendet që nuk bëjnë gjë tjetër përveçse ulin aftësinë e njerëzve për t’u përqëndruar.
Praktikisht, tendencat kryesore të punës aktuale zvogëlojnë aftësinë e njerëzve për të zbatuar punë të thellë edhe kur përfitimet e premtuara nga këto prirje janë padyshim më pak se përfitimet që vijnë nga një angazhim për punë të thellë (të tilla si aftësia për të mësuar gjëra të vështira më shpejt dhe prodhimtaria në nivele më të larta). Një nga arsyet është e ashtuquajtura “vrima e zezë e matjeve”, ose vështirësia e matjes së prekshme të kostove dhe përfitimeve të punës së cekët në krahasim me punën e thellë. Por kjo nuk është arsyeja e vetme.
Le të analizojmë të tjerat:
Parimi i rezistencës më të vogël.
Sipas të cilit në një mjedis pune në mungesë të reagimeve të qarta për ndikimin e sjelljeve të ndryshme, ne priremi drejt atyre që janë më të lehta në atë moment, si menaxhimi i email-eve! Nëse email-et do të zhvendoseshin në skajet e ditës sonë të punës, do të duhet të përkushtohemi më me kujdes dhe strategjikisht për të kuptuar se çfarë duhet të punojmë dhe për sa kohë.
Gjë që është shumë më e vështirë sesa ta lëmë veten të udhëhiqemi nga urgjencat e vendosura nga postat elektronike dhe mesazhet e çastit. Parimi i rezistencës më të vogël mbështet një kulturë pune që na kursen shqetësimin e përqendrimit dhe planifikimit për një periudhë afatshkurtër, por kjo vjen në kurriz të kënaqësisë dhe prodhimit të vlerës reale në planin afatgjatë.
Zellshmëria si zëvendësuese e produktivitetit.
Problemi kryesor për punonjësit e njohurive është se duke dashur të vërtetojnë që janë anëtarë produktivë të shoqërisë dhe se meritojnë një pagë, gjenden pa parametrat për ta bërë. Ata as nuk kanë ndonjë gjë fizike dhe të prekshme për të treguar si provë të angazhimit të tyre.
Kjo ka çuar në një hap prapa në epokën industriale me konceptin e “produktivitetit”. Punëtorët e njohurive moderne janë të imponuar që të duken gjithmonë të angazhuar dhe me aktivitete sipërfaqësore sepse nuk kanë mënyrë më të mirë për të vërtetuar vlerën e tyre.
Puna e dijes nuk është një hallkë zinxhiri dhe nxjerrja e vlerës nga informacioni është një aktivitet që shpesh bie në kontrast me zellin. Imagjinoni një gazetar që duhet të shkruajë një raport të rëndësishëm hetimor, duke gjetur burime delikate, duke hulumtuar të dhëna, duke kryer intervista për javë të tëra.
Vështirë se mund ta bënte mirë nëse do t’i kushtonte vëmendjen e tij cicërimave shumë herë në ditë! Megjithatë, edhe New York Times kujdeset që t’u dërgojë njoftime periodike reporterëve të saj për t’i kujtuar ata që të mbajnë aktive llogaritë e tyre në Twitter!
Kulti i internetit.
Injorimi i trendeve dixhitale sot gjeneron dyshim në rastin më të mirë, por na bën të dukemi të prapambetur në rastin më të keq. Puna e thellë është në disavantazh nga kultura dixhitale sepse vlerëson cilësinë, zanatin, mjeshtërinë, të cilat nuk kanë lidhje me teknologjinë. Gjithashtu, mbështetja e punës së thellë shpesh kërkon refuzimin e shumë teknologjive të reja dhe hi-tech.
Si të zbatojmë një punë të thellë në jetën tonë: Rëndësia e Rutinave dhe Ritualeve
Për ta bërë punën e thellë një pjesë të rregullt dhe kuptimplotë të jetës sonë të përditshme, është thelbësore të shtojmë rutina dhe rituale në jetën tonë profesionale. Në këtë mënyrë do të jemi në gjendje të minimizojmë vullnetin e nevojshëm për të kaluar në një gjendje përqendrimi të pandërprerë, duke arritur që vazhdimisht të arrijmë kufirin e aftësisë sonë për t’u përqendruar.
Meqenëse nuk mund të ketë një qasje që funksionon për të gjithë, autori propozon të zgjedhim midis katër qasjeve për punë të thellë:
- Qasja monastike. Është qasja më drastike dhe siç e thotë edhe vetë emri, përfshin izolim të plotë, për shembull duke u zhvendosur në një kabinë në pyll, për të shkruar një roman. Ata që praktikojnë këtë filozofi zakonisht kanë një qëllim specifik profesional, me vlerë të lartë dhe zemra e suksesit të tyre qëndron në bërjen e një gjëje jashtëzakonisht mirë (p.sh. një studiues ose shkrimtar).
- Qasja bimodale. Ai përfshin alternimin midis një jete normalisht të ngarkuar dhe një qasjeje monastike. Jung, për shembull, e alternoi praktikën e tij normale terapeutike dhe jetën shoqërore në Cyrih me një qasje monastike në Kullën e tij Bollinger. Në rastin tonë, ne mund të zgjedhim t’i kushtojmë vetëm disa muaj në vit punës së thellë.
- Qasja ritmike. Planifikoni të vendosni blloqe kohore fikse çdo ditë për punë të thellë (p.sh. nga ora 5 deri në 7 të mëngjesit), ose disa ditë fikse gjatë javës (p.sh. të hënën dhe të enjten) dhe përdorni një gjurmues për të ndjekur përparimin tuaj. Do të jetë gjithashtu e rëndësishme të krijoni rituale specifike që përfshijnë se ku dhe si të punoni dhe për sa kohë.
- Qasja gazetareske. Momentet e kohës së lirë që gjejmë në ditë, t’ia kushtojmë punës së thellë, pa e planifikuar paraprakisht, ashtu si një gazetar që duhet të qëndrojë “në rrugën e duhur” dhe i përkushtohet thellimit në atë që kërkon puna e tij ndërkohë që ndodhin ngjarjet, duke punuar mirë falë një afati të saktë. Është qasja më e vështirë për tu zbatuar dhe më pak e përshtatshme për fillestarët e punës së thellë, pikërisht sepse nuk ka një strukturë precize.
Cilado qoftë qasja që zgjidhni, mos harroni të përqendroheni në një qëllim specifik dhe të rëndësishëm, diçka që mund t’ju sjellë përfitime të prekshme dhe të konsiderueshme profesionale dhe që për pasojë do ta trajtoni më lehtë me entuziazëm.
Përdorni pushimin sistematik dhe meditimin produktiv për të punuar më thellë
Përqendrimi intensiv dhe aftësia për t’i rezistuar shpërqendrimeve janë aftësi që duhen trajnuar. Situata duhet të jetë kjo, në vend që të caktoni pushime të herëpashershme nga shpërqendrimi në fokus, duhet të caktoni pushime të herëpashershme nga fokusi për t’ju shpërqendruar, për shembull duke planifikuar blloqe specifike të kohës për të kaluar në internet.
Gjithashtu është e nevojshme të kujdesesh për përqendrimin vetjak jashtë sesioneve të thella të punës, duke futur rregullisht kohë plotësisht të lirë nga shqetësimet profesionale në ditën tënde. Ky pushim sistematik është, në mënyrë mjaft paradoksale, i nevojshëm për të kryer një punë të thellë, për tre arsye:
- Pushimi ndihmon intuitën. Nuk është rastësi që vendimet më të mira merren shpesh pasi një pyetje lihet pak kohë në mendjen tonë të pavetëdijshme. Duke zënë mendjen e ndërgjegjshme me aktivitete rekreative, do të jeni në gjendje të merrni vendime më të mira.
- Pushimi lejon të rimbushen energjitë e nevojshme për të punuar në thellësi. Lloji i vëmendjes së përdorur gjatë punës së thellë, e ashtuquajtura vëmendje e drejtpërdrejtë, është një burim i kufizuar. Për ta rimbushur atë, duhet të bëhet një pushim herë pas here.
- Aftësia e secilit prej nesh për të punuar në thellësi në një ditë të caktuar është e kufizuar në disa orë. Pasi të jetë shteruar kufiri ynë ditor, gjithçka që bëjmë më pas do të jetë më pak produktive dhe efektive.
Sidoqoftë, është e rëndësishme të mbahet mend se kur flasim për pushim, nuk po flasim për punë sipërfaqësore, as për aktivitete që vazhdojnë të përdorin vëmendjen e drejtpërdrejtë. Në vend të kësaj, po flasim për të bërë një shëtitje, një bisedë me një mik, të dëgjojmë muzikë, të luajmë me fëmijë, të vrapojmë, etj. Bëhet fjalë për të përfituar sa më shumë, qoftë nga orët e punës ashtu edhe nga orët e pushimit.
Një teknikë tjetër interesante e propozuar nga autori është meditimi produktiv, i cili planifikon të përdorë kohët tona “joproduktive” për t’ia kushtuar ato mendimeve të thella. Për shembull, nëse duhet të udhëtoni me metro për 30 minuta për të punuar çdo ditë, mund ta përdorni atë kohë për të menduar dhe për të zgjidhur mendërisht një problem kompleks.
Përveç kohës së transportit, meditimi produktiv mund të zbatohet në momente të tilla si dushi, punët e shtëpisë, blerjet e ushqimeve, vrapimi ose ecja. Qëllimi është që të merrni një periudhë kohe kur jeni të zënë fizikisht por jo mendërisht dhe përqendroni vëmendjen tuaj në një problem specifik profesional.
