Ditën e enjte, pasi mbarova orarin e punës, u nisa për në shtëpinë ku banonte nëna ime. Ndihesha paksa i shqetësuar… Kur arrita në shtëpinë e nënës, vërejta se edhe ajo ishte paksa e merakosur dhe ishte duke pritur te dera e shtëpisë.
Ishte veshur bukur dhe m’u duk se kishte veshur fustanin e fundit që i kishte blerë babai im pak para se të vdiste. Duke buzëqeshur si një engjëll, më tha: -Biri im, të gjithëve u kam thënë se sonte do të dal me djalin tim dhe që të gjithë janë gëzuar, andaj të gjithë me padurim presin kthimin tim për t’ua sqaruar hollësitë e këtij takimi.
Shkuam në një restorant jo të zakonshëm, mirëpo i bukur dhe i qetë. Nëna u mbështet në krahun tim dhe dukej si një zonjë. Pasi u ulëm, fillova të lexoja listën e gjellëve, ndërsa nëna mund të lexonte vetëm shkronjat e mëdha. Gjersa po lexoja listën e ushqimeve, nëna, e cila më shikonte me një buzëqeshje të gjerë, me dy buzët e saj të çara nga mosha, më ndërhyri duke thënë:
-Kur ishe i vogël, unë isha ajo që lexoja për ty.
-Ndërsa tani ka ardhur koha të ta kthej këtë borxh dhe ja unë po lexoj sot për ty. Çlodhu dhe pusho nëna ime- i thashë.
Gjatë tërë mbrëmjes biseduam dhe nuk kishte asgjë të rëndomtë, me përjashtim të nostalgjive dhe përditshmërisë sonë. Qëndruam aq shumë, saqë ishte bërë shumë vonë. Pasi u kthyem dhe arritëm te dera e shtëpisë, nëna m’u drejtua me këto fjalë: -Kam dëshirë që të dalim së bashku përsëri, mirëpo me kusht që të paguaj unë.
Ia putha dorën dhe i thashë lamtumirë. Pas disa ditësh më erdhi lajmi se nëna kishte ndërruar jetë. Kishte vdekur nga një sulm në zemër.
E tërë kjo ndodhi për një kohë shumë të shkurtër, saqë unë nuk munda të bëja asgjë për të. Kaluan disa ditë dhe nga posta më erdhi një letër e dërguar nga restoranti në të cilin kishim darkuar unë dhe nëna ime. Në të kishin qenë disa fjali të shkruara nga dora e nënës sime:
“Kam paguar faturën para kohe, duke e ditur se nuk do të kem rastin të takohem me ty përsëri. Me rëndësi është se bëra pagesën për dy persona, për ty dhe gruan tënde. Ti assesi nuk mund ta përshkruash vlerën e asaj nate në të cilën darkuam së bashku. Të dua shumë biri im!”
Në atë moment arrita të kuptoja domethënien e fjalës “dashuri” apo “të dua”. Nuk mund ta kuptosh domethënien madhështore të kësaj fjale derisa nga dashuria jote të mos vjelë mirësi dhe bukuri edhe pala tjetër, ashtu siç bëri nëna ime. Asgjë nuk ka vlerë më shumë se prindërit, e në veçanti nëna. Dhuroja kohën që ata meritojnë. Duhet ditur se ky është obligim i ynë nga Allahu ndaj prindërve, prandaj këto gjëra nuk shtyhen. Në këtë rast më ra ndërmend tregimi kur qe pyetur Abdullah ibën Omeri: “Nëna ime është e moshuar, nuk mund të lëvizë fare dhe më duhet ta bart në çdo vend, madje edhe kur kryen nevojën. Nganjëherë nuk ka fuqi që ta përmbajë veten, kështu që e kryen nevojën duke qenë në duart apo në shpinën time. A mendon se e kam kryer obligimin ndaj saj?” Ibën Omeri u përgjigj: “A ke harruar fëmijërinë tënde kur edhe ti veproje kështu me nënën tënde? Ti po i shërben duke shpresuar vdekjen e saj, ndërsa ajo të shërbente ty, me gjithë mundimet dhe lodhjet që kishte, duke shpresuar jetën dhe lumturinë tënde.”
Me të vërtetë dallim i madh në mes këtyre dy qëndrimeve. Shpresojmë se porosia dhe mesazhi i kësaj ngjarjeje do të arrijë edhe tek ata që ende i kanë prindërit gjallë.
