Pyetja:
Si mund të arrihet Teuhidi dhe cili është shpërblimi i premtuar?
***
Përgjigjja:
Falënderimi i takon Allahut.
Dhe selamet dhe paqja qofshin mbi të Dërguarin e Allahut.
Keni pyetur për një çështje të rëndësishme, e cila është e lehtë për atë të cilit Allahu ia lehtëson. E lusim Allahun që neve dhe vëllezërve tanë muslimanë të na e lehtësojë arritjen e të gjitha të mirave.
Duhet të theksohet se arritja e Teuhidit ose besimit të vërtetë në Njëshmërinë e Allahut mund të bëhet vetëm duke dëshmuar me të vërtetë se nuk ka të adhuruar me (meritë) tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi ﷺ është i Dërguari i Allahut ﷺ. Arritja e kësaj është dy shkallësh, një e detyrueshme dhe ajo që është mustehab.
Shkalla e detyrueshme arrihet me tre gjëra:
1-Heqja dorë nga shirku (shoqërimi i të tjerëve me Allahun) në të gjitha format e tij, të mëdha, të vogla dhe të fshehta.
2-Heqja dorë nga bidati (bidati) në të gjitha format e saj.
3-Heqja dorë nga mëkati në të gjitha format e tij.
Shkalla mustehab është ajo në të cilën njerëzit mund të ndryshojnë shumë, dhe do të thotë të mos kesh asgjë në zemër të lidhjes me asgjë ose dikë tjetër përveç Allahut, kështu që zemra është e përqendruar tërësisht te Allahu dhe nuk i kushton vëmendje asgjëje apo askujt tjetër; ai flet vetëm për hir të Allahut dhe veprat dhe veprat e tij janë të gjitha për Allahun dhe të gjitha mendimet e tij janë të përqendruara tek Allahu xh.sh. Disa dijetarë e përshkruan këtë shkallë si: heqja dorë nga diçka që është e lejuar për të shmangur diçka që është e ndaluar; që përfshin veprimet e zemrës, gjuhës dhe aftësive fizike.
Për të arritur këto dy shkallë, disa gjëra janë thelbësore:
1 – Dituria, përndryshe si mund të arrihet teuhidi ose besimi i vërtetë në Njëshmërinë e Allahut dhe të veprojë sipas tij nëse nuk e di apo nuk e kupton atë? Çdo i rritur përgjegjës duhet të mësojë për Njëshmërinë e Allahut atë që do t’i bëjë të sakta besimet, fjalët dhe veprat e tij, atëherë çdo gjë më shumë se kjo është një shpërblim.
2 – Besim i fortë, i sigurt dhe i rrënjosur thellë në atë që është transmetuar nga Allahu, i lavdëruar dhe lartësuar, dhe nga Pejgamberi i Tij ﷺ në raporte dhe fjalë.
3 – Bindja ndaj urdhrave të Allahut dhe të Dërguarit të Tij ﷺ duke kryer atë që është urdhëruar dhe duke shmangur atë që është e ndaluar.
Sa më shumë që njeriu t’i arrijë këto gjëra, aq më i fortë do të jetë Teuhidi i tij dhe aq më i madh do të jetë shpërblimi i tij.
I Dërguari ynë ﷺ na ka shpjeguar se ai që arrin shkallën më të lartë të Teuhidit është ai të cilit i është premtuar se do të jetë me shtatëdhjetë mijë të cilët do të hyjnë në Xhenet pa u marrë në llogari. e lusim Allahun për mirësinë e Tij.
Transmetohet se Ibn Abbasi (Allahu qoftë i kënaqur me të) ka thënë: I Dërguari i Allahut ﷺ ka thënë: “Kombet m’u treguan dhe pashë një profet me një grup burrash, një profet me një ose dy burra dhe një profet pa asnjë me vete. Pastaj m’u shfaq një turmë e madhe dhe mendova se ata ishin umeti im, por më thanë: “Ky është Musa dhe populli i tij”. Por shiko horizontin.’ Shikova dhe kishte një turmë të madhe. Pastaj më thanë: “Shiko horizontin tjetër”, dhe aty ishte (një tjetër) turmë e madhe. Më është thënë: “Ky është umeti juaj dhe prej tyre janë shtatëdhjetë mijë të cilët do të hyjnë në Xhenet pa u thirrur në llogari dhe pa u ndëshkuar.”
Pastaj u ngrit dhe hyri në shtëpinë e tij dhe njerëzit filluan të diskutojnë për ata që do të hyjnë në Xhenet pa u thirrur në llogari dhe pa u ndëshkuar. Disa prej tyre thanë: Ndoshta janë ata që e shoqëruan të Dërguarin e Allahut ﷺ. Disa thanë: Ndoshta janë ata që kanë lindur në Islam dhe nuk i kanë bërë shok Allahut. Dhe ata përmendën disa ide. Pastaj i Dërguari i Allahut ﷺ doli dhe tha: “Për çfarë po diskutoni?” Ata i thanë atij, e ai tha: “Janë ata që nuk kërkuan nga të tjerët të bëjnë rukje, nuk kërkojnë të mjekohen me hekur të nxehtë, nuk parandjejnë fatin e keq për shkak të shenjave ogurzeza por u mbështetën te Zoti i tyre.” Ukkasheh ibn Mihsan u ngrit dhe tha: Lutu Allahun që të më bëjë një prej tyre. Ai tha: “Ti do të jesh një prej tyre”. Një burrë tjetër u ngrit dhe tha: Lutu Allahun që të më bëjë një prej tyre. Ai tha: “Ukashe ta parapriu.” [1]
Shprehja “nuk ka bërë rukje apo nuk ka kërkuar nga të tjerët që ta bëjnë këtë” do të thotë se ata nuk kanë kërkuar që të tjerët të bëjnë rukje për ta. Edhe pse është e lejuar t’i kërkosh dikujt rukje, ajo është në kundërshtim me atë që është më e mirë.
Shprehja “dhe nuk besuan në ogur” do të thotë se ata nuk besuan në shenjat e bazuara në zogj ose ndonjë gjë tjetër për të cilën njerëzit janë supersticioz dhe mund të heqin dorë nga diçka që kishin vendosur të bënin për shkak të këtyre bestytnive. Besëtytnia është haram dhe është një formë e shirkut të vogël.
Shprehja “dhe nuk kanë përdorur kauterim” do të thotë se ata nuk kanë djegur me zjarr për të trajtuar sëmundjen, edhe nëse vërtetohet se është e dobishme, sepse Profeti ﷺ nuk e ka pëlqyer atë dhe për shkak se jo mund të ndëshkohet me zjarr, por Zoti i zjarrit.
Fillimi i përbashkët në këto tri karakteristika është se ata “i mbështetën Zotit të tyre”, dmth., ata arritën shkallën më të lartë të besimit (tevakkul) dhe nuk i kushtuan vëmendjen më të vogël mjeteve dhe nuk u varën prej tyre, përkundrazi ata vareshin vetëm nga Zoti i tyre, qoftë Ai i madhëruar.
Tevekuli (besimi) është përmbledhja e besimit, siç ka thënë Sa’id ibn Habib, në të vërtetë është qëllimi përfundimtar siç ka thënë Vehb ibn Munebbih.
Arritja e Teuhidit të vërtetë apo besimi në Njëshmërinë e Allahut nuk mund të arrihet thjesht me dëshirë apo shtirje, apo me pretendime boshe që nuk kanë asnjë thelb real, përkundrazi arrihet me anë të besimit të fortë që ka rrënjë në zemër, duke arritur të vërtetën. ihsan që vërtetohet nga qëndrimi i mirë dhe veprat e drejta. Muslimani duhet të nxitojë për të shfrytëzuar më të mirën në çdo moment të jetës së tij dhe të nxitojë në kryerjen e veprave të mira dhe ibadeteve; ai duhet të injorojë vështirësitë dhe të shijojë dhimbjen, sepse ajo që është tek Allahu është e çmuar, sepse ajo që është tek Allahu është Xheneti.
Shejh ‘AbduRahman el-Sa’di, “el-Qawl al-Sadeed ‘ala Makaasid Kitaab al-Teuhid”, fq. 20-23
——————————–
[1] Buhariu dhe Muslimi
