A thua ç’është me këtë Ramazan
Pse vjen sot në dimër, e pastaj në verë
Njëherë në vjeshtë e pastaj në pranverë
Vjen kur bie shiu me pikat e pastra
Kur bie bora me fjollat e bardha
Vjen kur lulzon gjelbrimi në rrafshse dhe bjeshka
Apo kur të gjitha i shkrin dhe i vdes vjeshta…
Përnjëherë një stuhi kujtimesh
Një ëndërr e qendisur në mesin e tyre
Një mall i pashuar në mes përmallimesh
Më mori me vete si një uragan
Dhe më dogji ndjenjat sikur vullkan
Shpirtin më dridhi e zemra më rënkoi
Sa mirë do të ishte sikur tash të shkoj
Kjo stuhi mendimesh
Më mbushi me energji
Të takoj Ramazanin sot dhe tani.
Do të mar të gjithë forcën
Do të ndaj pak kohën
Do të huazoj prej engjujve buzëqeshjen
Me te do të zbukuroj konturat e fytyrës
Do të fshij lotët nga syri që më parë lotoj
Dhe me ngjyrat e ylberit do t’i zbukuroj
Do të mar me vete të gjitha lutjet që shpesh i recitoj
Do të mar shumëfishimin e veprave që të pasurohem
Do të mar lehtësimin veprat të më lehtësohen
Do të pastroj zemrën nga mërzia
Do të mar faljen e vërtetë që ka pafajësia
Do ti mar margaritarët që shumë i dua
Do të mar rrugën e gjatë
Do të mar këngën e zogjve të më shoqërojë mua
Do të mar kaltërsinë e qiellit
Do të mar edhe ngrohtësinë e diellit
Do të mar petalet e luleve
Do të mar butësinë e reve që notojnë pa nda
Do të mar Ku’ranin që me vete mbaj
Do të mar, jo mjaltin, por vetëm ëmbëlsinë e saj
Do të mar shpejtësinë e dritës
Do të mar të rrahurat e zemrave të dashuruara
Dhe adrenalinën që ata prodhojnë
Gjatë rrugës prej lodhjes të më ndihmojnë
Do të kërkoj ndihmën e Krijuesit tim
Të më jap kurajo për këtë udhëtim
Të ndaj lëmoshë natë dhe ditë
Të parafytyroj se Parajsa është duke më pritë
Të shtatë dyert të hapura me aromë misku
Lumi ai që shkruan emrin e tij në ditarin e pandryshim
Për të arritur lumturinë në amshim
Thjesht do të mar sirtarin e ndjenjave të mia
Ledhatimin e erës në pranverë
Shushurimën e drunjve të malit
Gurgullimin e lumit dhe dallgët e detit
Qetësinë e natës me hënën e plotë
Si dhe veset e mëngjesit
Fjalët më të bukura që deri sot shkruajta, lexova apo thash
Të gjitha kujtimet, nga vendi që për momentin në harresë e lash…
Ah…se di por do të mar edhe shumë gjëra tjera
Të cilat as që di t’i prezentoj
Pasi të gjitha gjërat esenciale
Syri nuk mundet aspak ti shiqoj
Do të krijoja një pako të madhe ndjenja
Por të vogël në sasi
Me të gjitha ato
Do të nisja rrugën që të vij…
Ndoshta me agimin e mëngjesit të ri
Apo ndoshta edhe me rrezet e diellit
Kur ngrohin në drekë
Apo ndoshta me ardhjen e mbrëmjes
Dhe të ngjyrës së saj gri
Apo ndoshta në natën e thellë dhe në errësi
Në vend të yjeve të ndritshëm
Në vend të hënës në fillim
Në vend të gjithësisë pa mbarim
Në vend të ndonjë meteoritit
Në vend të aromës së mëngjesit
Në vend të cicërimës së zogjve
Papritmas do të ndodh një çudi
Dhe unë do të jem aty.
Do të vij ndoshta kur të bjerë bora e parë
Dhe me anën e bardhësisë së saj
Kam vuajtjet për t’i larë
Ndoshta kur acari i të ftohtit do të mbretërojë
Do të vij të jap pak ngrohtësi
Edhe buzëqeshjen më të bukur që kam deri sot
Me vehte do të bij
Por një se di, se sa do të qëndroj
Se pastaj prap më duhet të shkoj.
Do të vij ndoshta me ardhjen e pranverës
Me ardhjen e zogjve shtegtarë
Me fustanin e bukur që vesh natyra
Me rrugën e bletëve puntore
Me freskinë e luleve pranverore
Me ngjyrat laramane të saj
Me aromën magjepsëse fytyrën të laj
Me gjelbrimin e pyjeve në kodra dhe male
Do të vij papritmas
Dhe askush s’do mund të më ndale.
Do të vij ndoshta me ardhjen e verës
Kur dielli ngroh dhe rrezaton me rrezet
Kur të gjithë hije nën pemët e kopshtit kërkojnë
Kur të shkurtohet nata dhe të zgjatet dita
Kur tërë kohën na jep energji drita
Kur të gjithë ecin me hapa të ngadaltë
Nga vapa e madhe por edhe pak e zjarrtë
Kur detin të gjithë e synojnë
Do të zhytem në te
Dhe mu në atë pëshpëritjen e tij
Në guackat e mbyllura do të kërkoj thesar
Zbathur të eci nëpër rërën e zdritur si ar
Edhe unë do të vij
Do të jem rreth detit aty, me ty të bisedoj
Dhe frutat e pemëve në kopsht t’i shijoj.
Do të vij ndoshta me ardhjen e vjeshtës
Atëherë kur fillojnë të vdesin gjethet
Kur çdo gjë vishet në ngjyrë të verdhë dhe të kaftë
E pastaj shkundet dhe zbehet
Atëherë kur malet do të xhvishen nga fustani i verës
Atëherë ndoshta do të pres unë përpara derës
Ti themi së bashku lamtumirë pranverës dhe verës.
Do të vij në Ramazanin e bekuar
Të agjëroj tërë ditën Krijuesin duke e madhëruar
Të jem së bashku me gjithë të tjerët e pranishme aty
Në qytetin tim dhe në të timen shtëpi
Të eci rrugëve të vjetra të shtruara me gur
Dhe në mesin e njerëzve që nuk të harrojnë kurr
Jo se kam mall për shtëpinë
Por ajo që më mungon është të kujtoj fëmijërinë
Të nuhas ajrin e pluhurit dhe të tokës
Të shijoj lumturinë e vendlindjes time
Të kujtoj dhe t‘i jetoj edhe disa të shumta kujtime
Të flas gjuhën që së pari her ndëgjova
Të jem në vendin që kurr sa duhet se shijova
Të festoj me të gjithë dashamirët e mij
Por edhe nëse nuk kam ardh tash
Mos harro se çdo kohë dhe në çdo vit, unë prap do të vij…
Ramazani i atyre që e duan…….
Suzana Hasani
