Zoti i Plotfuqishëm thotë në Kuran: “Dikush tha: Jusuf, o njeri i drejtë, na e shpjego ëndrrën që flet për shtatë lopë të majme, të cilat i hanë shtatë lopë të dobëta dhe për shtatë kallinj gruri të njomë dhe shtatë të tjerë të thatë. Na trego që të kthehem te njerëzit e ta dinë edhe ata. Jusufi tha: Do të mbillni shtatë vjet rrjesht. Prodhimin që do ta korrni lëreni në kallinj, përveç një pakice që do t’ju shërbejë për të ngrënë, sepse pastaj do të vijnë shtatë vite të thata, të cilat do t’i harxhojnë ato që i keni ruajtur ju, përveç një pakice që mund të kurseni. Pastaj, pas këtyre do të vijë një vit plot shi për njerëzit, vit në të cilin ata do të shtrydhin (ullinj dhe rrush)”[1]
Fakte shkencore:
Ruajtja e grurit dhe e drithërave të tjera në kallinjtë e vet është një mënyrë e thjeshtë e rujtjes së tyre. Dr. Abdulmexhid Baladid dhe bashkëpunëtorët e tij në Universitetin Rabat të Marokut filluan të studionin kokrrat e grurit, që i kishin lënë në kallinjtë e tyre për afro dy vjet dhe të tjerat që ishin të nxjerra nga kalliri. Të dhënat fillestare treguan se kokrrat e grurit të ruajtura në kallinjtë e tyre nuk kishin pësuar asnjë ndryshim dhe ishin 100% në gjëndje për të mbirë, pa marrë parasysh që kushtet e temperaturës dhe të lagështisë në magazinë nuk qenë përshtatur. Shkenctarët gjithashtu arritën në përfundimin se kokrrat e grurit në kallzat e tyre humbasin një pjesë të mirë të ujit në brendësi dhe bëhen më të thata sesa ato që janë vlejur nga kallinjtë e tyre. Gruri i vjelur nga kalliri përmban 20.3% ujë. Kjo ndikon në aftësinë e tij për të mbirë, ngaqë thjesht uji që përmbajnë kokrrat e grurit i bën ato më të dobëta kur ballafaqohen me mykun dhe sëmundje të tjera.
Hulumtuesit më vonë krahasuan aftësinë e rritjes midis kokrrave të grurit të ruajtura në dy mënyra të ndryshme. Ata arritën në përfundimin se ato kokrra që ishin ruajtur në kallzat e tyre, e kishin aftësinë për t’u rritur, më të mirë sesa ato të vjelurat. Pastaj ata matën nivelin e proteinave dhe sheqerit. Një vit pas vjeljes nga kallzat vëllimi i grupit të ruajtur në magazinë kishte rënë mbi 20% dhe pas dy vjetësh 32%. Megjithatë kokrrat e grurit të ruajtur në kallinjtë e tyre nuk kishin humbur asgjë.
Mrekullia shkencore:
Në këto vargje kuranore na jepen dy përfundime shkencore:
1 – Mënyra e ruajtjes së grurit në kallzat e veta është mënyra më e mirë e mundshme. Kjo na u dha nga Profeti Jusuf (a.s) me diturinë dhe frymëzimin e Zotit. Është e provuar historikisht, që kjo mënyrë ruajtjeje nuk njihej më parë, veçanërisht nga egjiptianët e lashtë, të cilët e ruanin grurin pasi e vilnin nga kallzat e veta.
2 – Fara e grurit për mbjellje mund të ruhet deri në pesëmbëdhjetë vjet. Kjo llogari është e bazuar në faktin se njerëzit u urdhëruan të mbjellin grurë sa më shumë, gjatë kohës shtatë vjeçare të lulëzimit dhe të shpenzojnë grurë sa më shumë gjatë kohës shtatë vjeçare të thatësirës, e ndjekur nga një vit shtesë. Hulumtimet kanë treguar se kokrrat e grurit e ruajnë aftësinë për të mbirë deri në pesëmbëdhjet vjet.
Autor: Dr Itidal Albanaui
Përshtati në shqip: Astrit Hykaj.
[1] – Sure Jusuf: 46-49.
