11.3 C
Pristina
Friday, March 29, 2024

Ai ka folur 14 shekuj më parë (shërim për çdo sëmundje)

Më të lexuarat

Ai ka folur 14 shekuj më parë dhe sot shkenca dhe shkencëtarët përkulen me respekt dhe edukatë duke i thënë me zë tingëllues: “Të drejtë paske patur!” Fundja as që mund të ndodhë ndryshe sepse ai është i dërguari i Allahut!
Në një porosi profetike të rrëfyer nga Buhariu, i dërguari i Allahut ka thënë: “Allahu nuk ka dërguar ndonjë sëmundje pas të cilës të mos ketë krijuar edhe një shërim për të!”
Mendoj se fjala më e plotë dhe përmbledhëse ndër fjalët e thëna gjer më sot në botën e mjekësisë dhe si nxitëse për shkencën, duhet të jetë kjo fjalë e thënë shekuj më parë nga Muhammedi (paqja qoftë mbi të).
Pra nëse ekziston ndonjë sëmundje, pa asnjë diskutim që ekziston edhe mjekimi i saj. Kjo do të thotë se një ditë –natyrisht që me ndihmën e Allahut- për të gjitha sëmundjet do të gjendet një shërim.
Në një tjetër porosi profetike thuhet : “Kujdes! Mos lini mangët mjekimin! Nëse Allahu ka dërguar një sëmundje, patjetër që pas saj ka treguar dhe rrugën e mjekimit të saj. Vetëm një sëmundje nuk ka mjekim. Dhe kjo është pleqëria!”
Edhe sikur të gjejnë mënyrën për zgjatjen e jetës, edhe sikur ta ndalojnë përkohësisht jetën dhe ta vonojnë vdekjen, përsëri nuk do të munden ta ndalojnë udhëtimin njerëzor i cili ka filluar nga bota e shpirtërave, vazhdon me fëmijërinë, rininë, pleqërinë dhe përfundon me vdekjen. Vetëm se për vuajtjet e kësaj rruge nga lindja gjer në vdekje, ka shërim, mjafton që të kërkohet e të gjendet…
Me këtë dhe me shprehje të tjera të ngjashme, Muhammedi (paqja qoftë mbi të) e nxit të gjithë njerëzimin drejt diturisë dhe shkencës.
Njeriu duhet të përpiqet të realizojë çdo gjë që ndodhet në kuadrin e të zakonshmes dhe të afrohet në kufirin e mrekullive. Në fushën e mjekësisë njeriu mund të shënojë një përparim që arrin gjer në cakun e vdekjes. Kur puna vjen tek vdekja, ajo s`ka shërim. Sepse vdekja, ashtu si edhe jeta, është një krijim i Allahut, gjë për të cilën në Kuran thuhet: “Është Ai që krijoi vdekjen dhe jetën…” (Kurani, 29:2) Ja pra, edhe inkurajimi i diturisë dhe i shkencave kaq është. Të gjithë njerëzit e teorisë dhe të praktikës duhet të përfitojnë nga ky inkurajim, duhet të arrijnë ç`mund të arrijnë, ti vlerësojnë dhe përpunojnë ato dhe ti vënë në shërbim dhe përfitim të njeriut.
Në kohën kur Profeti ishte gjallë, në Medine, mjekët e ardhur nga jashtë nuk gjenin punë, shkaku më i rëndësishëm i kësaj ishte rrespektimi i parimeve të predikuara në këtë fushë nga Profeti.
Ndërsa në njërën anë i dërguari i Zotit kryente detyrën e mjekut të zemrave, nga ana tjetër bënte pothuaj detyrën e mjekut të trupave dhe merrte masa për mbrojtjen e njerëzve përreth mjedisit të tij edhe nga sëmundjet trupore, edhe nga ato shpirtërore.
Në kohën e Profetit, murtaja ishte një sëmundje e tmerrshme që nuk i pritej dot udha. Ç`të jetë sot AIDS’i, ashtu ishte murtaja atë kohë. Shokët e profetit silleshin shumë të kujdesshëm ndaj murtajës sepse Muhamedi (Paqja qoftë mbi të) i porosiste dhe i paralajmëronte vazhdimisht. Ajo bashkësi njerëzish të ndritur jetonte pastër mes vetes në atdheun e vet, por kur shkonin në vende të tjera edhe ata i nënshtroheshin rrezikut të goditjes së murtajës të shfaqur në botën bizantine të ekspozuar ndaj sëmundjeve ngjitëse e epidemike. Një fatkeqësi e tillë ka qenë vdekja nga murtaja e 30 mijë shokëve të Profetit në Amvas të Palestinës.
Ishin ditët kur Omeri (Zoti qoftë i kënaqur prej tij) ishte kalifi i shtetit. Ai vizitonte dhe ndiqte nga afër vendet që drejtonte. Këtë herë do të shkonte në Amvas. Por kur dëgjon se atje ka rënë murtaja, vendos të kthehet prapë. Kur e pyesin: “O Omer nga caktimi i Allahut po largohesh?” “Po, -i përgjigjet Omeri,- po iki nga caktimi i Allahut për tek caktimi i Allahut!” Kjo tregonte zgjuarsinë e Omerit i cili dallohej për përgjigjet e shpejta dhe të gjetura.
A kishte vepruar, vallë, drejt? A kishte qenë me vend kthimi pas? Në këto momente lëkundjeje e dyshimi I pati ardhur në ndihmë Abdurrahman b. Avfi duke i përcjellë këtë porosi profetike: “Nëse dëgjoni se diku ka rënë murtaja, në asnjë mënyrë të mos shkoni atje! Dhe nëse në vendin ku ndodheni, është shfaqur murtaja, mos dilni e mos ikni prej andej!”
Ja pra, a nuk është kjo porosi identike me parimin e karantinës të mjekësisë së sotme moderne? Këtë e ka thënë i Dërguari i Allahut shekuj më parë, kurse sot mjekësia i thotë atij: “E vërtetë, drejt ke folur!”
Në një tjetër porosi profetike ai thotë: “Ik prej lebrozës siç iket prej luanit!”
Paralelizmi figurativ i përdorur në këtë shprehje, s`ka të bëjë fare me ngjasimin e jashtëm të luanit as me mikrobin e leprozës. Nuk duhet nënkuptuar as ikja me vrap, i tmerruar prej kësaj sëmundjeje si prej luanit. Kuptohet qartë që i dërguari i Allahut (paqja qoftë mbi të) më tepër ka dashur të na porosisë ruajtjen prej sëmundjes, marrjen e masave parambrojtëse, luftën kundër saj dhe kërkimin e mjeteve shëruese. Pra, ajo çka këshillohet, është karantina dhe marrja e masave kundër ngjitjes së sëmundjes. Sa të kujdesshëm që tregohen njerëzit kundër luanit e për të mos rënë nën kthetrat e tij, aq të kujdesshëm duhet të tregohen edhe ndaj sëmundjes së lebrozës. Në thëniet e të dërguarit të Allahut (paqja qoftë mbi të) ka një dimension dhe thellësi të veçantë. Të vërtetat në fjalët e tij mund të rroken vetëm me përpjekje dhe veprime shumë serioze.

Taulant Bica

- Advertisement -spot_img

Më tepër

Të fundit