By: ardhmeriaonline
Ebu Hurejra transmeton nga profeti (a.s.) se ai ka thënë: [1]
Jetëshkrimi i transmetuesit të hadithit:
Abdurrahman Sahr Ed-Deusi është emri i vërtetë i Ebu Hurejras. Mirëpo ai u njoh me epitetin Ebu Hurejra ngaqë kujdesej për kotelen që kishte.
Ai e pranoi Islamin në fillim të vitit të shtatë të Hixhretit, pikërisht vitin që u çlirua Hajberi. Ka qenë i varfër dhe pa familje. Për katër vjet rresht nuk është ndarë asnjëherë nga profeti (a.s.), duke qenë kështu transmetuesi më i madh i haditheve. Numri i haditheve të transmetuar prej tij është 5374. Ebu Hurejra është transmetuesi më i madh i haditheve të profetit (a.s.) në sajë edhe të mrekullisë profetike. Vetë ai tregon se: “Njerëzit thonë: Ebu Hurejra është transmetuesi më i madh i haditheve. As migruesit (muhaxhirët) dhe as vendasit (ensarët) nuk kanë transmetuar aq hadithe sa Ebu Hurejra. Në të vërtetë vëllezërit e mi migrues kanë qenë shumë të preokupuar me punët e tregtisë, e vëllezërit e mi vendas kanë qenë shumë të preokupuar me çështjen e riskut, ndërsa unë isha njeri i varfër nga Sufa. Shoqërohesha me profetin (a.s.), isha prezent me të kur mungonin ata dhe arrija të perceptoja ato gjëra që ata i harronin. Një ditë, profeti (a.s.) tha: Kush prej jush do të shtrijë rrobën e tij për të mësuar fjalët e mia? Sepse ai i cili i mëson fjalët e mija, i nguliten në zemër dhe nuk i harron asnjëherë. Unë – thotë Ebu Hurejra, shtriva një rrobë timen. Prandaj unë nuk kam harruar asnjë hadith që kam dëgjuar nga profeti (a.s.)”.
Në periudhën e hilafetit të Omerit, Ebu Hurejra ishte guvernator të Bahjrenit por më vonë Omeri e shkarkoi nga ky post. Omeri përsëri donte ta emëronte guvernator por Ebu Hurejra refuzoi duke thënë: “Unë kam frikë nga disa gjëra: Kam frikë se flas pa dijeni, kam frikë mos gjykoj padrejtësisht, nuk dua që të më godasë dikush në shpinë apo të ofendojë nderin tim. Nuk dua që pasuria e ime të sekuestrohet”.
Ebu Hurejra ishte një adhurues mjaft i mirë. Çdo ditë ai bënte 12000 mijë tesbih. Karakterizohej nga morali i lartë dhe ishte njeri mjaft i thjeshtë.
Në çastet e agonisë së vdekjes filloi të qante. Përse qan? – e pyetën. – Nuk qaj se po braktis këtë botë, përkundrazi, qaj për shkak të udhëtimit të gjatë dhe karburantit të pakët. Jam mes Xhenetit dhe Zjarrit dhe nuk e di se pjesë e kujt do të jem. – u përgjigj ai.
Ai vdiq në vitin 57 të hixhretit dhe është varrosur në Bekije. Në xhenazen e tij morën pjesë Ibn Umeri dhe Ebu Seid El-Hudriu.
Allahu qoftë i kënaqur me të.
Shpjegimi i Hadithit:
Njeriu vepron dhe lëviz në sajë të pesë shqisave, në mënyrë që të ketë një jetë sa më normale. Allahu i ka dhënë njeriut mjaft mirësi e begati si: mirësinë e shqiptimit, shikimit, dëgjimit. I ka dhënë duart me të cilat e perfeksionon punën e tij dhe këmbët me të cilat ecën e shumë mirësi të tjera. Nuk ka asnjë dyshim se pesë shqisat funksionojnë vetëm me Vullnetin dhe Dëshirën e Allahut të Lartësuar. Njeriu është përgjegjës për mirëfunksionimin e pesë shqisave në formën e duhur. Pikërisht, për këtë përgjegjësi Allahu i Lartësuar na ka tërhequr vëmendjen, ku thotë në Kuranin Famëlartë: [2]
Ky hadith profetik dëshmon se këto mirësi që Allahu ia ka dhënë robërve të Tij, janë shkak që ata t’i përgjigjen kërkesave jetike që ndryshojnë herë pas here. Këto instrumente trupore e humbasin vlerën dhe funksionin e tyre të vërtetë, nëse zemra nuk luan rolin e peshores. Ajo duhet të vendos balancën e drejtë në mirëfunksionimin e tyre, në mënyrë që njeriu të jetë një adhurues i përkushtuar ndaj urdhëresave të Allahut.
Këtë nocion kaq domethënës e gjejmë tek fjala e profetit (a.s.) i cili me pak fjalë shpreh shumë mesazhe: Kur Allahu nuk të shikon kuptohet mos shpërblimi largimi nga Allahu i Lartësuar.
Në Kuranin Famëlartë ka shumë versete që flasin rreth këtij nocioni. Ky konsiderohet prej shenjave të personalitetit të myslimanit në raport me Krijuesin. Allahu i Lartësuar thotë: [3]”
Zemra është peshorja e besimit dhe vendi i sigurimit për gjithçka. Ajo është termometri i punëve të mira apo veprave të këqija. Profeti (a.s.) e ka përcaktuar mjaft qartë rolin e saj kur ka thënë: [4]
Nuk ka dyshim se për të tillë njerëz, Ditën e Gjykimit kujdesi hyjnor, mëshira dhe shpërblimi i Allahut do të jenë për ta, ngase zemrat e tyre ishin të pastra e të dëlira.
Ky hadith përmban të njëjtin kuptim si edhe ajeti kuranor: [5]”
Allahu i Lartësuar nuk shikon tek fizionomia e njerëzve, a janë të vogla apo të mëdha, të shëndosha apo të sëmura, a janë të bukur apo të shëmtuar. Të gjitha këto janë të papërfillshme tek Allahu i Lartësuar. Po ashtu Allahu i Lartësuar nuk shikon se cilit fis i përket as sa pasuri ka njeriu. E vetmja gjë që i lidh krijesat me Krijuesin është “Devotshmëria”. Ai që i frikësohet më shumë Allahut është më pranë dhe më i nderuari tek Ai. Prandaj njeriu nuk ka pse të krenohet me forcën trupore, pasurinë, fëmijët, makinën e gjëra tjera të ngjashme. Nëse je i devotshëm, i përkushtuar dhe i bindesh, atëherë dije mirë se kjo është mirësi dhe begati nga Allahu i Lartësuar. Ajo që shikon Allahu është vetëm zemra e njeriut.
Zemra është boshti kryesor i punëve të njeriut. Sa e sa njerëz në dukje bëjnë vepra të mira, por përbrenda ata kanë shtëpi të rrënuara. Nijeti që del nga zemra është baza e çdo vepre. Ndodh që dy persona falen në të njëjtin rresht, por distanca mes tyre është si distanca mes lindjes dhe perëndimit ngase zemrat e tyre janë krejt të ndryshme. Njëri e ka drejtuar mendjen dhe zemrën për nga të mirat materiale e ndërsa tjetri mendjen dhe zemrën e ka drejtuar vetëm tek Allahu. Vepra e njeriut vlerësohet në varësi të zemrës dhe po në varësi të saj njeriu do të shpërblehet Ditën e Gjykimit. Allahu i Lartësuar thotë: [6]” “Unë jam njeri. Në konfliktet që keni me njëri-tjetrin, dëshironi që unë të jap zgjidhje për to. Ndoshta ndonjëri prej jush është më i shkathët në argumentim dhe unë e jap vendimin tim në bazë të asaj që dëgjoj.[7]”
Nëse ajo që fshihet në zemër është e mirë, atëherë kjo është myzhde, por nëse jo, atëherë e ardhmja e njeriut do të jetë e zymtë. Allahu i Lartësuar thotë: [8]”
Duke qenë se Allahu i Lartësuar dhe profeti (a.s.) na urdhërojnë dhe na porosisin që të përmirësojmë zemrat, atëherë është detyrë e njeriut që ta përmirësojë atë. Nëse njeriu ka dyshime në zemër rreth besimit, atëherë le ta largojë dyshimin e tij duke parë krijesat e Zotit. Allahu i Lartësuar thotë: [9].”
Ky hadith profetik, na fton të gjithëve të përpiqemi maksimalisht për përmirësimin e zemrave, ngase zemra është promotori i ndjenjave dhe emocioneve. Këto ndjenja dhe emocione duhet të promovojnë vlerat njerëzore dhe parimet e larta Islame.
Zemra është shumë e ndjeshme ndaj dhe goditet nga shumë sëmundje, si hipokrizia, syfaqësia, smira..etj. Prandaj njeriu është urdhëruar që t’i rezistojë gjithë këtyre sëmundjeve të rrezikshme. Allahu i Lartësuar thotë:
Ka jo pak njerëz të cilëve iu pëlqen vetja, ngase janë të pashëm apo të fortë fizikisht. Kjo bukuri trupore apo forcë fizike i bën ata që të jenë mendjemëdhenj, arrogant, madje ata i nënçmojnë dhe përçmojnë të tjerët. Persona të tillë mburravecë nuk arrijnë ta kuptojnë kurrë domethënien e këtij hadithi profetik. Ata nuk kanë për ta kuptuar kurrë se ç’do të thotë që njeriu të përjashtohet nga kënaqësia dhe mëshira e Allahut për shkak të një mendjelehtësie të tillë. Kjo kategori njerëzish klasifikohet në grupin e atyre që e shitën jetën e tyre për hiç gjë. Allahu i Lartësuar thotë: [10]”
Në një formë krejt të shkurtër e të thjeshtë, ky hadith profetik na tërheq vëmendjen të ruhemi nga sëmundjet që infektojnë individin dhe shoqërinë. Nuk ka dyshim se fjalët e profetit (a.s.) do t’i dëgjojë ajo zemër e cila është e lidhur ngushtë me Allahun e Lartësuar.
Që njeriu të kalojë një jetë të qetë dhe pa probleme, ai duhet të ketë një zemër të qetë dhe jo problematike. Që gjuha e njeriut të flasë fjalë të mira dhe të bukura, duhet ta ketë zemrën të pastër. Edhe që këmbët e njeriut të ecin gjithmonë në rrugën e Allahut, ai duhet të ketë një zemër të pastër. Ai njeri i cili nuk e ul shikimin ndaj haramit, nuk e ka problemin me sytë por te zemra që është e sëmurë. Ai që nuk e ndalon gjuhën nga përgojimi, fjalët e pahijshme, nuk e ka problemin tek gjuha por tek zemra e sëmurë. Çdo ves i keq e ka burimin tek zemra e sëmurë e njeriut. Profeti (a.s.) thoshte në një lutje: Pra, çdo gjë varet nga zemra.
Përfitimet e nxjerra nga hadithi:
1. Rëndësia e zemrës së pastër.
2. Rëndësia e punëve të mira.
3. Mos ekzagjerimi i veprave të mira që kryen dikush dhe përçmimi i njeriut që kryen vepra të pahijshme.
4. Përçimi i të vërtetës.
1. Rëndësia e zemrës së pastër:
Hadithi na nxit që t’i kushtojmë rëndësi gjendjes së zemrës. T’a pastrojmë atë nga çdo ves i lig si dhe ta pajisim atë me virtytet më të larta. Duke qenë se Allahu i Lartësuar shikon zemrën dhe jo trupin, atëherë është e domosdoshme që njeriu herë pas here të kontrollojë e të mbikëqyrë zemrën. Mund të ndodhë që zemra e tij të jetë e mbushur me vese të këqija me të cilat Allahu i Lartësuar nuk është i kënaqur. Përmirësimi i zemrës është më prioritar se kujdesi ndaj trupit. Ibnu Muflihu thotë: “Përmirësimi i zemrës sjell përmirësimin e gjithë trupit dhe prishja e saj prish gjithë trupin” Ndërsa dijetari i shquar Ibnul Kajmi (Allahu e mëshiroftë) thotë: “Zemrat kanë dy emigrime: Emigrimi për tek Allahu me qëllim të pastër, dashuri, frikë, shpresë e përkushtim; Emigrimi për tek i Dërguari i Allahut përmes bindjes, përuljes dhe nënshtrimit ndaj gjykimit të tij. Nëse në zemrën e njeriut nuk ekzistojnë këto dy emigrime, atëherë le të hedhë hi mbi kokë, le t’i kthehet besimit dhe të kthehet prapa për të përftuar nga drita hyjnore para se t’i vuloset zemra…”
2. Rëndësia e punëve të mira.
Kjo shikohet në thënien e profetit (a.s.): Kurani Famëlartë ka folur shumë për vlerën e punëve të mira. Allahu i Lartësuar thotë: [11]”“Përjashtim bën ai që pendohet, beson dhe bën vepra të mira. Një njeriu të tillë Allahu ia ndërron veprat e këqija me të mira. Allahu është Falës e Mëshirëplotë. [12]”“Padyshim, ata që besojnë dhe bëjnë vepra të mira, Allahu do t’i shpjerë në Xhenete, nëpër të cilat rrjedhin lumenj.[13]” “Kush dëshiron lavdi e pushtet, ta dijë se e gjithë lavdia dhe pushteti i takojnë Allahut. Tek Ai ngjiten fjalët e bukura, ndërsa veprën e mirë Ai e ngre Vetë.[14]” myslimani të marrë shpërblimin e saj, duhet të mos shoqërohet me syfaqësi. Ibn Kudame El-Makdisi ka thënë: “Puna pa nijet është telash, nijeti pa sinqeritetit është syfaqësi dhe sinqeriteti pa sadisfaksion është pluhur. Allahu i Lartësuar thotë: “[15].
3. Mos lavdërimi shumë i veprave të mira që kryen dikush dhe përçmimi i njeriut që kryen vepra të pahijshme.
Ka njerëz që i kushtojnë rëndësi punëve të dukshme, por Allahu i Lartësuar e di mjaft mirë se çfarë fshehin ata në zemrat e tyre. Ka njerëz të cilët neglizhojnë në adhurim apo që bëjnë mëkate por Allahu i Lartësuar e di që ata në zemër janë të pastër dhe Ai mund t’i falë për këtë. Punët që bëjnë njerëzit nuk tregojnë në formë të prerë përkushtimin dhe devocionin e tyre. Prandaj si rrjedhojë nuk kemi pse të flasim me ekzagjerime për dikë që shohim se bën shumë vepra të mira. Në të kundërt nuk kemi pse të nënçmojmë një mysliman që bën një vepër të pahijshme. Është e vërtetë që duhet ta nënçmojmë sjelljen e pahijshme, por jo personin që e vepron. Kjo është një çështje mjaft delikate, prandaj dhe në trajtimin e saj duhet të kemi shumë kujdes, veçanërisht kur dihet se zemrat janë në dorën e Allahut.
4. Kumtimi i të vërtetës.
Në këtë hadith, profeti (a.s.) na tregon një të vërtetë. Është fakt se Allahu i Lartësuar nuk shikon trupat dhe fizionominë e njeriut por shikon zemrën dhe veprat e tij. Është detyrë themelore e ftuesit t’u tregojë të tjerëve të vërtetën në lidhje me çështjet e fesë. Madje, Allahu i Lartësuar e ka urdhëruar profetin (a.s.) me një gjë të tillë: [16]” “Ty, o Muhamed, të zbritëm përkujtimin, që t’i sqarosh njerëzit për atë që i është zbritur. Ndoshta ata do të logjikojnë.[17]”
[1] Transmeton imam Muslimi. [2] Sure El-Isra/36.[3] Sure El-Enfal/2.[4] Transmetojnë imam Buhariu dhe imam Muslimi.[5] Sure El-Huxhurat/13.[6] Sure Et- Tarik/7,8.[7] Transmetojnë imam Buhariu dhe imam Muslimi.[8] Sure El-Adijat/9,10.[9] Ali Imran/190.[10] Sure Ali Imran/77. [11] Sure Et-Teube/105.[12] Sure El-Furkan/70.[13] Sure Muhamed/12. [14] Sure El-Fatir/10.[15] Sure El-Furkan/23. [16] Sure El-Maide/67.[17] Sure En-Nahl/44.
…
