Nëse ka njeri në këtë botë që nuk urren, me shpirt nuk do ta besoja, por diku ai mund të ekzistojë! Ashtu siç ekzistojnë çuditërisht edhe shumë pikëpamje irealiste në utopitë e mendjeve njerëzore!
Urrejtja, kjo ndjenjë e fuqishme është pjesë e pandashme e qenies njerëzore. Kush më shumë e kush më pak që të gjithë urrejnë diçka apo dikë, njerëzit sa më tepër të duan diçka apo dikë aq më tepër ata edhe do të urrejnë diçka apo dikë tjetër. Urrejtja nuk mund të zhduket ashtu siç nuk mund të zhduket edhe dashuria. Një njeri që nuk urren ai as nuk dashuron. Më kot përpiqen disa të zhdukin urrejtjen dhe të promovojnë vetëm dashurinë. Këto dy ndjenja janë një binom i pandarë i jetës njerëzore; kur humbet njëra humbet edhe tjetra, kur pakësohet njëra pakësohet edhe tjetra dhe kur shtohet njëra shtohet edhe tjetra. Ata që nuk e duan urrejtjen edhe vetë urrejnë, urrejnë ata që urrejnë, një hije kjo që i ndjek nga prapa dhe së cilës nuk mund t’i ikin dot. Urrejtja, thonë, sjell luftëra dhe dashuria paqe! Urrejtja përçan, vret dhe derdh gjak, ndërsa dashuria bashkon, pajton dhe jep paqe…!
Por pavarësisht kësaj, bota jeton, ajo nuk mund të vdes, sepse ekzistenca e urrejtjes dhe e dashurisë e shtyn atë të jetojë, të jetojë pse jo edhe për hir të këtyre të dyjave. Por, unë po ju them se mungesa e të dyjave sjell vdekje, një vdekje të ngadaltë të shpirtit dhe të trupit, një vdekje të ftohtë, një vdekje të ndjenjave, ku jeta mekanizohet dhe veç instinkteve dhe nevojave fiziologjike asnjë ndjesi tjetër nuk ka kuptim. Një botë e tillë duke mos pasur dëshirë të ripërtërij trupin e saj do të vdesë pak nga pak, ashtu siç edhe po vdes.
Njerëzit e mençur të kësaj bote e kanë parë se utopi të tilla ku të jetohet duke mos urryer e për rrjedhim edhe duke mos dashuruar; nuk kanë sjellë vetëm se vdekje, një vdekje të ftohtë dhe të ngadaltë. Që kjo të ndalet duhet të kthehet urrejtja dhe për rrjedhim edhe dashuria. Por, kë dhe çfarë duhet të urrejmë, për të vazhduar jetën? Përgjigjen për këtë kanë kohë që e kanë gjetur. Të urrejmë ata që mund të na urrejnë apo edhe që duhet t’i bëjmë të na urrejnë, që ne të jetojmë duke i urryer ata. Të urrejmë ata që jetojnë dhe nuk po vdesin sikur ne, të urrejmë ata që shtohen dita ditës dhe nuk janë sikur ne… Por, kjo nuk mjafton, përderisa urrejtja e tyre ndaj nesh është më madhe dhe e jona më e vogël, ndaj duhet ndryshuar raporti duke u mësuar atyre të na urrejnë më pak. Disa mostra prej tyre do të mjaftonin për të ushqyer ndenjën e urrejtjes te ne, ndërsa ata, të tjerët, duhet të vdesin ftohtë dhe ngadalë, që ne të jetojmë dhe ata të vdesin…
Ndaj unë u drejtohem atyre që pa e kuptuar duan të na infektojnë me këtë sëmundje të importuar andej nga ndjenjat perëndojnë dhe vetëm instinktet gjallërojnë, me këtë pacifizëm absurd dhe pa ndjenja, se Profeti i tyre, të cilin ata e besojnë si shpallësi i të Vërtetës ka thënë: “Nyja më e lidhur e besimit është solidariteti për hir të Allahut dhe armiqësia për hir të Allahut, dashuria për hir të Allahut dhe urrejtja për hir të Allahut”[1]
Ne urrejmë sepse besojmë dhe besimi ynë është jeta jonë. Urrejtja jonë nuk është e lidhur me etninë apo gjeografinë, por ajo vjen si reagim i natyrshëm ndaj qasjes negative që këta njerëz kanë ndaj së vërtetës, ndaj së drejtës dhe së mirës. Ata që na mohojnë nuk urrejnë sikur ne, ata urrejnë për të jetuar dhe jetojnë për të mos besuar. Ne jetojmë sepse besojmë dhe besojmë për të JETUAR, këtu dhe pas vdekjes.
J.Topulli
