1) Ibn Omeri ka thënë: I Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) ka thënë: “Paguajeni punëtorin para se t’i thahet djersa.”
2) Në shpjegimin e ajetit “pas shlyerjes së testamentit që bëni dhe borxheve” (4:12), thuhet se i Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) e pagoi një borxh para se të linte testament. Kur’ani thotë: “Vërtet, Allahu ju urdhëron që t’ua ktheni amanetet e tyre të zotëve të tyre.” Prandaj, është thënë: “Shlyerja e amanetit është detyrim më i rëndësishëm se sa të bësh një testament me dëshirë.” I Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) ka thënë: “Asnjë sadaka nuk është e vlefshme nëse pas saj një njeri nuk mbetet i vetë-mjaftueshëm.” Dhe Ibn Abasi ka thënë: “Një skllav nuk duhet të bëjë testament pa lejen e zotërisë së tij.” Gjithashtu, i Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) ka thënë: “Skllavi është përgjegjës për pasurinë e zotërisë së tij.”
3) Është transmetuar nga Sha‘bi se njëri nga banorët e Horasanit e pyeti atë: “O Ebu Amr! Disa prej njerëzve tanë nga Horasani thonë se një person që liroi robëreshën e tij dhe më pas u martua me të është si ai që hipi mbi një kafshë sakrifikuese.” Sha‘bi tha: Ebu Burda b. Ebu Musa ma ka transmetuar këtë nga babai i tij, se vërtet, i Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) ka thënë: “Ka tre (kategoria njerëzish) që do të shpërblehen dyfish: Ai që është ndër Njerëzit e Librit dhe besoi në të dërguarin e tij, dhe që jetoi për të parë kohën e të Dërguarit Muhamed (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të), dhe e pranoi atë si të vërtetë dhe e ndoqi atë; për të ka shpërblim të dyfishtë. Edhe skllavi i zotërisë, i cili përmbush të gjitha detyrimet që i ka Allahut dhe kryen detyrat që i ka zotërisë së tij, ka shpërblim të dyfishtë. Dhe një njeri që kishte një robëreshë, e ushqeu dhe e trajtoi mirë, pastaj e mësoi sjellje të mira dhe e liroi atë, dhe më pas u martua me të, për të ka shpërblim të dyfishtë.” Më pas Sha‘bi tha: “Pranoje këtë hadith pa (shpenzuar) asgjë. Dikur një njeri ishte i detyruar të udhëtonte deri në Medinë edhe për një hadith më të vogël se ky.”
