U rritëm… dhe e zbuluam se ilaçet nuk ishin lëngje!
U rritëm… dhe e zbuluam se gjyshi im nuk kthehet për së dyti, ashtu si thoshte nëna ime!
U rritëm… dhe e zbuluam se ka gjëra të cilat të frikojnë më tepër se errësira!
U rritëm… deri në atë gradë sa e vërejtëm se pas qeshjes së nënën sime, qëndronin një mijë lot… dhe pas fuqisë së prindit tim, një mijë sëmundje!
U rritëm… dhe e zbuluam se problemet e tona, më nuk zgjidhen me një copë ëmbëlsirë apo një fustan apo një çantë… dhe se prindërit e tanë më nuk na e kapin dorën ta kalojmë rrugën apo pengesat e jetës!
U rritëm… dhe e zbuluam se ne nuk jemi të vetmit që jemi rritur, po janë rritur edhe prindërit e tanë me ne, dhe atyre ju është afruar edhe fundi apo edhe kanë ndërruar jetë!
U rritëm shumë… dhe e vërejtëm se vrazhdësia e nënën sime ishte dashuri dhe zemërimi i saj dashuri dhe ndëshkimi i saj dashuri!
U kërkoj ndjesë të gjithëve se… nëna ime është feneri i parë i jetës sime… dhe se ajo është më e shtrenjta e zemrës sime!
Çdo rrugë më drejton kah dashuria e saj… dhe ajo është e dashura ime!
Kërkoj ndjesë nga të gjithë… se pa marrë parasysh se sa ju dua, po asnjëherë nuk do t’ju dua ashtu si e dua nënën time!
Ajo është gruaja, e cila nuk do të përsëritet më në këtë jetë!
Të falënderoj nënë, që je nëna ime!!
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
