Shkruar nga Dr. Ali Muhammed es-Sal-labi (Nga arabishtja: Bahri Curri)
e enjte , 21 qershor 2007
Historianët evropianë, çifutët, të krishterët dhe laikët (shekullaristët) keqdashës nuk u hamenden në sulmin e tyre mbi historinë e Perandorisë Osmane. Përdorën modelin e sulmit, shpifjes, kontestimit, shtrembërimit dhe futjes së dyshimit në tërë atë që bënë osmanlinjtë në shërbim të Akides dhe Islamit.
Këtë rrugë të gabuar e pasuan shumica e historianëve arabë me gjithë ndryshimet e tyre në përkatësinë dhe orientimin nacional e laik. Po ashtu këtë rrugë e ndoqën edhe historianët turq, të cilët u ndikuan nga orientimi laik që e udhëhiqte Mustafa Kemal. Andaj dhe është e natyrshme që këta ta dënojnë periudhën e kalifatit osman, për këtë gjetën shumë materiale të shkruara nga të krishterët dhe çifutët për të ndihmuar përpjekjet e tyre nacionale laike në Turqi pas Luftës së Parë Botërore.
Qëndrimi i historianit evropian karshi historisë osmane është për shkak të shqetësimit të tij për çlirimet (pushtimet) e mëdha që realizuan osmanlinjtë, e posaçërisht pas rënies së kryeqytetit të Perandorisë Bizantine, Kostandinopojës, të cilën osmanlinjtë e shndërruan në Vend Islam (Daru Islam), madje ia vunë edhe emrin “Islam Boll” (që do të thotë: vend islam – daru islam).
Shpirtrat e evropianëve u mbushën me vrer dhe u helmuan me tendenca keqdashëse e të zemëruara që i trashëguan kundër Islamit. Këto inate u reflektuan në fjalët, veprimet dhe shkrimet e tyre.
Osmanlinjtë vazhduan dërgimin e ekspeditave dhe përpjekjet e tyre për bashkimin e Romës me shtetin islam, vazhduan xhihadin derisa depërtuan në mes të Evropës, dhe u përpoqën të arrijnë edhe në Endelus (Spanja e sotme) për t’i shpëtuar muslimanët atje. Evropa jetonte në frikë lemeritëse, në shqetësim të tmerrshëm, në drojë dhe nuk u qetësuan zemrat e tyre derisa vdiq Sulltani Muhammed el-Fatih.
Prijësit fetarë të krishterë, priftërinjtë e murgjit, dhe mbretërit mbushnin (ushqenin) rrugën evropiane me urrejtje e nxitje kundër Islamit dhe muslimanëve. Puna e njerëzve të fesë krishtere ishte që të mblidhnin sa më shumë pasuri dhe njerëz vullnetarë për t’i luftuar muslimanët (të pafetë sipas mendimit të tyre) berberë. Sa herë që osmanlinjtë fitonin kundër këtyre grumbullimeve e ekspeditave, aq më tepër shtohej vala e urrejtjes dhe zilisë ndaj Islamit dhe ithtarëve të tij. Paria krishtere i akuzonte osmanlinjtë me piratëri, brutalitet dhe egërsi, tërë këto akuza u shënuan në kujtesën e evropianëve.
Sulmet propagandistike të caktuara nga prijësit krishterë bëheshin për shkak të ruajtjes së përfitimeve të tyre politike e materiale, dhe për shkak të urrejtjes ndaj Islamit dhe ithtarëve të tij. Në fakt, disa familje sunduese (dinasti) në Evropë arritën që të mbajnë fronin, në fillim, në shoqëritë evropiane duke sunduar për një kohë të gjatë, ku realizuan përfitime të majme e pasuri të mëdha, dhe thurën për vete lavdi e legjenda të shumta, që shumica prej tyre bazoheshin në mashtrime e humbje (çorientim).
Edhe pse më vonë shoqëritë evropiane u ngritën kundër këtyre grupeve pasi që zbuluan mashtrimet dhe devijimet e tyre duke filluar një kohë e zgjimit, fillimi i një etape të re në historinë evropiane, nuk u arrit që të formohej shoqëria evropiane e të mos njollosej me fundërrinën e trashëguar nga këto grupe lidhur me qëndrimin ndaj Botës Islame në përgjithësi, e ndaj Perandorisë Osmane në veçanti. Për këtë ata nisën forcat e tyre ushtarake, të ndihmuara edhe me civilizimin material, për t’iu hakmarrë Islamit dhe muslimanëve, për të marrë të mirat e tyre të cytur nga motive fetare, ekonomike, politike dhe kulturore. Këtë fushatë e mbështetën edhe shkrimtarët e historianët e tyre duke i nxitur në shpifje, shtrembërime e dyshime në Islamin, në besimin (akiden) dhe historinë e tyre. Fati i Perandorisë Osmane u ndikua shumë nga këto shpifje, sulme e sherre.
Edhe çifutët iu bashkuan evropianëve me penat e tyre të helmuara dhe me idetë e tyre të tërbuara në fushatën e sulmeve të vazhdueshme kundër Perandorisë Osmane në veçanti, dhe kundër Islamit në përgjithësi. Armiqësia e çifutëve kundër Perandorisë Osmane u shtua edhe më shumë pasi që ata dështuan në të gjitha përpjekjet e tyre për të grabitur ndonjë pëllëmbë toke nga prona e kësaj Perandorie për të ngritur qenien politike (shtetin) të tyre përgjatë katër shekujve, sa zgjati jeta madhështore dhe krenare e Perandorisë Osmane.
Çifutët arritën me ndihmën e shteteve të krishtera dhe të shteteve kolonizatore perëndimore, dhe përmes lozhës së tyre masone, të realizojnë qëllimet e tyre në llogari të sistemeve dhe organizimeve nacionale që u bënë në Botën Perëndimore dhe në Botën Islame, në të cilat ata e përshkruanin veten me përparim e civilizim, dhe e akuzonin Kalifatin Osman gjatë tërë historisë së tyre me prapambeturi, jozhvillim, stagnim, keqësim e dështim, etj.. Madje, lozha masone, organizatat sekrete që i përkisnin çifutëve dhe forcat botërore kundërshtare e luftuese të Islamit e muslimanëve shprehën qartë se njollosja e epokës së famshme historike të Perandorisë Osmane është prej synimeve më të rëndësishme të tyre.
Ndërsa, historianët arabë në Botën Islame pasuan këtë orientim sulmues ndaj epokës së Kalifatit Osman të shtyrë nga shumë shkaqe (arsye e faktorë). E para, iniciativa e turqve nën udhëheqjen e Mustafa Ataturkut për largimin e Kalifatit Islam në vitin 1924 duke e zëvendësuar me një pushtet laik turk, i cili në tërësi ishte i bazuar në programin laik në të gjitha segmentet shoqërore, ekonomike dhe politike, në disfavor të Sheriatit Islam, i cili ka sunduar në Turqi që nga ngritja e Perandorisë Osmane. Ky pushtet bëri aleancë me politikën evropiane që ishte kundërshtare e shteteve islame e arabe. Një sërë aleancash ushtarake evropiane u bënë pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore, e të cilat i refuzuan popujt arabë e muslimanë dhe disa qeveri të tyre. Turqia ishte prej vendeve të para që e pranoi ngritjen e qenies politike të shtetit izraelit në Palestinë në vitin 1948, gjë që i bëri popujt arabë dhe muslimanë të jepen pas qeverive të tyre nacionale në mungesë të Perandorisë Osmane, e cila gjithmonë luftonte kundër çdokujt që kërcënonte ndonjë pëllëmbë të tokave muslimane.
Pastaj vijon shkaku i nënshtrimit dhe pasimit të studimeve të shkollës së historisë arabe, e cila e pason shkollën e historisë me planprogram perëndimor, që është një faktor i rëndësishëm në orientimin ndaj sulmeve kundër Kalifatit Osman, veçanërisht pasi që pikëpamjet e historianëve evropianë dhe të atyre arabë përputhen lidhur me njollosjen dhe luftimin e Kalifatit Islam Osman.
Shumë historianë arabë u ndikuan nga civilizimi evropian material, dhe për këtë ata mbështetën gjithçka dhe çdo gjë që shkëlqente në historinë e vendeve të tyre, deri në fillimin e fërkimit të këtij civilizimi të largët me të gjitha përmasat e të përplaset me Programin Hyjnor. Fillimin e historisë së tyre të re e llogaritin që nga arritja e ekspeditës franceze në Egjipt e në Sham që rezultoi me shkatërrimin e murit izolues mes Lindjes e Perëndimit, e si pasojë u ngrit shteti kombëtar në kohën e Muhammed Aliut në Egjipt. Tërë këtë e shoqëroi edhe orientimi i tyre për dënimin e Perandorisë Osmane, e cila është angazhuar për mbrojtjen e besimit të popujve muslimanë, fenë e tyre-Islamin, nga sulmet e egra që i bënin evropianët e krishterë.
Fuqitë evropiane inkurajonin idenë e kundërshtimit të Kalifatit Islam, dhe ndihmonin historianët e mendimtarët në Egjipt e në Sham për të rrënjosur këtë ide në kuadër të strukturës nacionale atdhetare dhe forcimin e saj, si El-Bestani, El-Jazexhi, Xherxheri Zejdan, Edib Is’hak, Selim Nekkash, Ferah Antoan, Shibli Shemil, Selame Musa, Henri Korijel, Helil Shfarc, etj.. Vërehet se shumica prej tyre janë të krishterë dhe çifutë, sikur që vërehet se shumica prej tyre, jo të gjithë, edhe pse nuk i takonin lëvizjes masone punonin për interesat e tyre, e cila lëvizje filloi të përhapej në Lindjen Islame që nga koha e Muhammed Aliut, dhe që rrënjët e para i lëshoi me ardhjen e Napoleonit me ekspeditën e tij franceze.
Armiqtë e Islamit e kuptuan se përkrahja e ideologjisë nacionale dhe ndihma e ideatorëve të saj është një sigurim për dobësimin e Umetit Islam dhe shkatërrimin e Perandorisë Osmane.
Lozha masone arriti të dominojë në kokat e liderëve të orientimit nacional përbrenda popujve muslimanë, këta iu nënshtruan ndikimit të lozhës masone më tepër se sa kërkesave të popujve të tyre, e sidomos me qëndrimin e tyre ndaj Fesë Islame, e cila dhe pasqyron formën reale të civilizimit musliman, kulturës dhe shkencave të tij. Kjo metodologji e devijuar nuk ndryshoi te historianët arabë as pas grushtetit ushtarak që ndodhi në Egjipt, dhe që nga fillimi, sikur shumica e pushteteve ushtarake, përkrahu orientimin nacionalist. Shumë prej këtyre pushteteve u përqendruan në themele që thuaja tërësisht ishin laike në të gjitha aspektet, ndër to edhe aspekti kulturor e ideologjik. Ata e konsideronin Kalifatin Osman dhe pushtetin e tij mbi popujt muslimanë e arabë si një luftë dhe një pushtim. Ia mveshën të gjitha fajet dhe faktorët e ngecjes, dobësimit, ngurtësisë dhe prapambeturisë, të cilat e përfshinë Botën Arabe dhe atë Islame. Lëvizjet për shkëputje e kryengritje gjatë kohës së Perandorisë Osmane, e që në fakt motiv kishin lakmitë personale, ose ishin të nxitura nga forcat e jashtme që ishin kundërshtare të Kalifatit Islam, i konsideruan si lëvizje çlirimtare të pavarësimit duke i llogaritur me atribute kombëtare si lëvizja e Ali Bej el-Kebir në Egjipt, kirmanilët në Libi, Dhahir el-Umer në Palestinë, husejnitët në Tunis, ma’nitët dhe shihabitët në Liban, e të tjerë. Tërë kjo që në ta të rrënjosin orientimin nacional kombëtar, të cilin ata e plasuan, madje pretenduan se Muhammed Ali ishte një udhëheqës kombëtar që u mundua ta bashkojë Botën Arabe, por dështoi, ngase nuk ishte arab me origjinë. Ata harruan se Muhammed Ali kishte lakmi personale, për të cilën arsye ai u lidh me politikën kolonizatore, e cila i ndihmoi në ekzistimin e tij. Përmes tij realizuan synimet e tyre të dëmshme duke sulmuar shtetin selefit saudian dhe duke dobësuar Kalifatin Osman. Mbështetje e kishte edhe lozhën masone, e cila i ndihmoi në goditjen e forcave islame në rajon dhe ta parapërgatit për pushtimin perëndimor të krishterë keqdashës.
Lozha çifute bëri aleancë me fuqitë kolonizatore perëndimore si dhe me forcat vendore që ishin agjentë e spiunë, e cila u mundësoi nënshtrimin e tyre përmes lakmisë së tyre. U takuan që të gjithë për shkatërrimin e forcës islame dhe heqjen e lirisë për popujt e saj (islamë), grabitën të mirat e saj, vendosën një pushtet diktator të pajisur me armatim modern perëndimor, e të cilin e përfaqësonte Muhammed Ali.
Disa historianë selefitë në Lindjen Arabe u bashkuan me të tjerët në sulmet e tyre ndaj periudhës osmane, të shtyrë në këtë nga qëndrimi armiqësor që pati roli i Kalifatit Osman kundër thirrjes selefite në disa etapa të saj për shkak të komploteve të vendeve kolonizatore perëndimore, gjë e cila i bëri sulltanët osmanë të përplasen me forcat islame në Nexhd për ta përmbytur thirrjen selefite. Po ashtu edhe për shkak të mbështetjes që i dha Perandoria orientimit sufit, i cili filloi ta shoqërojë atë, dhe i jepte një pamje që nuk përkonte aspak me aspektet themelore të Sheriatit Islam. Përveç kësaj, në vitet e fundit të Perandorisë, nacionalistët turq mbizotëruan në të, të cilët e larguan pushtetin nga praktikimi i programit islam, me të cilin u shqua Perandoria Osmane për kohë të tëra gjatë historisë dhe që kishte nxitur të gjithë muslimanët të lidheshin me të, ta përkrahnin dhe ndihmonin.
Ndërsa, historianët marksistë nisën një luftë të ashpër pa asfarë butësie kundër Perandorisë Osmane, duke e konsideruar kohën e pushtetit të saj si një epokë dedikuar udhëheqjes feudale, e cila dominoi mbi historinë e etapave të kaluara të mesjetës, se osmanlinjtë nuk shpikën asnjë përparim në mjete apo në fuqinë prodhuese. Se historia moderne filloi me shfaqjen e klasës borgjeze, pastaj të kapitalizmit, e cila kontribuoi në ndryshimin e aspekteve ekonomike dhe shoqërore në fillim të shekullit XIX. Ata u pikëtakuan në këtë me historianët evropianë ithtarë të liberalizmit, si dhe me ithtarët e botëkuptimit nacionalist. Disa historianë dhe ideologë të krishterë e çifutë filluan t’i vënë në qarkullim të dy pikëpamjet, perëndimore dhe marksiste, përmes shkrimeve dhe përkthimeve të veprave të tyre, gjë të cilën e mbështeti edhe lozha masone.
Ata u përpoqën që të largohen nga çdo gjë që i përket konstruktit unik islam duke i dhënë vlerë e përparësi thirrjes për nacionalizëm në botëkuptimin vendor-lokal apo arab, si projekti Gjysmëhëna pjellore (fertile) në Sham, apo projekti për bashkimin e Luginës Nil që është e ndarë mes Egjiptit dhe Sudanit, duke i shtuar kësaj edhe aktivitetet e tyre për qarkullimin e pikëpamjeve nacionaliste të kufizuara, si thirrja për faraonizëm në Egjipt, ashurizëm në Irak, fenikizëm në Sham, etj..
Ndërsa, historianët turq, të cilët u shfaqën në kohën e thirrjes nacionaliste turke, e diskriminuan shumë epokën e Kalifatit Osman që është në pajtim me pikëpamjen politike e ideologjike, e cila mbretëronte në vendin e tyre, dhe e cila e fajëson epokën paraprake për të gjitha aspektet e dobësisë e të dështimit. Apo për shkak të influencimit të turqve nga gjendja e turpshme në të cilën kaloi autoriteti i Kalifatit, dhe i cili ishte vetëm formal pas rrëzimit të Sulltan Abdulhamitit në vitin 1909, ku pësoi disfatë në disa beteja me hyrjen në Luftën e Parë Botërore që si pasojë pati humbje të mëdha të tokave të saj dhe dorëzimi i saj me nënshkrimin e marrëveshjes më 1918, e cila në realitet ishte disfatë e njerëzve të Bashkimit dhe Përparimit dhe si rezultat i politikës së saj. Ndërkohë që lëvizja nacionaliste nën udhëheqjen e Mustafa Kemal arriti ta shpëtojë Turqinë nga ky ofendim dhe rimori shumicën e tokave turke, dhe e detyron Greqinë, dhe forcat që e mbështetën, të marrë anën e influencuar të mendimtarëve turq lidhur me qëndrimin e disa arabëve, të cilët i mbështetën aleatët e tyre perëndimorë gjatë Luftës së Parë kundër shtetit të Kalifatit dhe shpallja e kryengritjes më 1916.
Pavarësisht nga ndryshimet dhe dallimet e shkaqeve, shumica e historianëve bashkohen në pikëpamjen e tyre për njollosjen, shtrembërimin dhe falsifikimin e historisë së Kalifatit Islam Osman. Historianët, që punuan për njollosjen e Perandorisë Osmane, u bazuan në falsifikimin e fakteve, gënjeshtër, shpifje, futje dyshimi dhe intriga. Në këto libra e studime dominon fryma e inatit të verbër dhe motivet jo të mira, larg nga objektiviteti në çdo aspekt. Kjo shkaktoi paraqitjen e kundërveprimit islam për t’i prapësuar dyshimet dhe akuzat drejtuar Perandorisë Osmane, e ndoshta libri më i rëndësishëm e më i spikatur me këtë shtjellim të hollësishëm është libri në tre vëllime të mëdha i dr. Abdulaziz esh-Shenavi me titull: “Perandoria Osmane është një shtet islam që i është bërë shpifje”[1]. Edhe pse ka dhënë një kontribut të çmueshëm me motiv islam dhe me një objektivitet që e shquan në shumicën e punës së tij, prapëseprapë nuk ka arritur t‘i trajtojë të gjitha aspektet e historisë osmane. Ai ka dhe disa vërejtje, si rasti kur flet për jeniçerët, gjë e cila nuk qëndron dhe nuk përkon me studimin shkencor të paanshëm. Prej arritjeve të çmuara në këtë fushë është puna e shkencëtarit të madh dhe profesorit të njohur që ka specializuar në historinë e perandorisë Osmane dr. Muhammed Harbi, i cili shkroi për Umetin Islam disa libra me vlerë, si: “Osmanlinjtë në Histori dhe në Civilizim”[2], “Sulltani Muhammed el-Fatih, Çlirimtari i Kostandinopojës dhe Ngadhënjimtari mbi romakët”[3], “Sulltan Abdulhamiti, i fundit i sulltanëve të mëdhenj osmanë”[4].
Puna e dr. Muveffak Beni el-Merexhe është shumë e vlefshme në shërbim të historisë së Perandorisë Osmane në punimin shkencor me të cilin ka mbrojtur titullin e magjistraturës me titull: “Ndërgjegjësimi (zgjimi) i njeriut të sëmurë, apo Sulltan Abdulahamitit, apo Kalifatit Islam”[5]. Ky libër arriti të shpjegojë shumë fakte, të ndihmuara edhe me dokumente, argumente e prova të pakundërshtueshme. Ka dhe shumë autorë tjerë bashkëkohorë që shkruajnë në këtë fushë, por ekzistojnë disa aspekte në historinë e Perandorisë Osmane, dhe në historinë tonë islame në kohën e re që duhet të rishikohen nga pikëvështrimi islam, e cila do të kontribuonte në paraqitjen e fakteve, ngase mbledhja dhe formimi i këtyre gjërave, jo rrallë që po lulëzojnë, janë rezultat i thurjes së historisë sonë nga pikëvështrimi nacional ateist, dhe që u shërbejnë armiqve tanë në rend të parë, madje dhe i kanë shfrytëzuar si një prej mjeteve për përçarjen e popujve muslimanë.
Andaj, ne kur të shkruajmë historinë e re duhet të shpjegojmë e të spikasim rolin e lozhës masone, planet dhe projektet perëndimore në orientimin e kësaj thurjeje të keqe historike, gjë të cilën e bëjnë një grup i agjentëve çifutë e të krishterë, e të cilët thirren në sistemin liberal e laik, ku bëjnë shfaqjen e elementeve masone në sheshin historik, si dhe duke e vendosur rolin e lëvizjes masone përkrah me lëvizjet çlirimtare.
Historia e vjetër dhe e re islame është cak i sulmeve nga forcat armiqësore ndaj Islamit duke e pasur parasysh se ajo është një anije ideologjike dhe edukative me dekada në ndërtimin dhe formimin e identitetit të popujve muslimanë.[6]
Allahu është prapa synimeve të secilit, dhe Ai është Udhëzuesi për në Rrugën e Drejtë!
Marrë nga libri:
“Ed-devletu el-uthmanijjetu, avamil en-nuhudi ves-sukuti”
